Misha (23) uit As steekt de handen uit de mouwen in ‘De Kemping’
Een aantal jongeren opende vorige zomer samen met Tijs Vanneste een bijzondere camping op de grens van Geel en Mol. Hun relaas is vanaf vanavond te zien in ‘De Kemping’ op Eén. “Het was fijn om na twee jaar nog eens werk te hebben”, zegt Misha Lelito (23) uit As.
DE KEMPING
EÉN
Tom Vets
Het waren niet lukraak gekozen mensen die met Tijs deze bijzondere camping hebben uitgebaat. Ze raakten moeilijk aan werk of konden dat moeilijk houden. Vanneste, die als motiverende en coachende kracht fungeert, gaf hen de verantwoordelijkheid over de camping en liet hen over alles mee beslissen.
“Ons takenpakket was uitgebreid, omdat we werkten met een beurtrol”, zegt Misha. “Zo stonden we achter de bar, werden twee keer per dag de toiletten gereinigd en ontsmet, gaven we alle informatie aan de campinggasten en bestelden we dagelijks brood en vlees bij de lokale handelaars. We klopten er lange dagen. Altijd was er wel iets te doen.”
Misha is al ruim twee jaar wanhopig op zoek naar werk. Ze kan moeilijk overweg met stress en tijdsdruk, wat ongetwijfeld te maken heeft met haar autismespectrumstoornis. “Mijn laatste job was als orderpicker in 2018. Je krijgt een werkloosheidsuitkering, maar die steun stopt na drie jaar. De tijd voor een job dringt.” Misha volgde de richting kantoor en verkoop in het middelbaar. “Maar op de arbeidsmarkt ben je blijkbaar niets met dat diploma. Zelfs voor een administratieve job verlangt men een bachelordiploma.”
Eindeloze sollicitatiepogingen
De Limburgse solliciteerde zich al een ongeluk. “Die inspanningen worden amper beloond. De meeste bedrijven doen niet eens de moeite om te reageren. Doen ze dat toch, is het om te zeggen dat iemand anders de job heeft. In het begin was ik kieskeurig. Ik wou veel doen, maar liever geen job als poets- of huishoudhulp. Maar op den duur solliciteerde ik voor alles. Ook voor de job van poetsvrouw in een ziekenhuis. Ook die job had ik niet. De moed begon me na een tijdje in de schoenen te zakken. Ik werd erg onzeker.” Het bericht van Tijs kwam niks te vroeg. “Via mijn mentor bij de VDAB werd ik ingelicht over de plannen voor De Kemping. Waarop ik bij Tijs in Mol op bezoek ging voor een sollicitatiegesprek. Dat de camera’s alles filmden, was geen struikelblok. Ik hoop dat we met dit programma andere jongeren die in hetzelfde schuitje zitten, inspireren of aanmoedigen om door te zetten. Je mag de moed niet opgeven.”
Tijs beloofde na het einde dat hij zijn team niet zou laten vallen.
“Achteraf contacteerde hij me. Ik kon via één van zijn kameraden, die tatoeages zet, een stage volgen om dat beroep te leren. Aangezien ik graag teken, hapte ik toe. Door de verplichte sluiting van dergelijke zaken ligt dat weer stil. Ik sta te trappelen om de draad weer op te pikken.”
Ter plekke trappelen
Misha ontkent niet dat het lastig is zonder degelijk inkomen. “Ik woon bij mijn oma. Ik moet geen huur betalen. Dat zou ook niet lukken met een uitkering van een paar honderd euro. Het meeste geld gaat op aan eten. Af en toe probeer ik met het overige geld mijn steentje bij te dragen. Maar het steekt dat ik zo moet leven. Er is nooit geld om leuke dingen te doen. Je ziet leeftijdsgenoten stappen vooruit zetten in het leven, terwijl jij ter plekke blijft trappelen.”
De meeste jongeren woonden niet zo ver van De Kemping. “We waren er telkens van maandag tot vrijdag. In het weekend waren we thuis. Ik reed telkens op mijn brommer terug naar As, wat elke keer drie uur in beslag nam. Een avontuur op zich.”
Hoe ziet Misha de toekomst? “Ik hoop dat werkgevers zien dat ik de handen uit de mouwen steek. Maar ik word nu ook opgeleid tot tatoeëerder, wat een droom is. Zodra het weer mag vanuit de overheid, kan ik aan de slag.”
→ De Kemping, Eén, 20.40u
“Ik volgde de richting kantoor en verkoop in het middelbaar. Maar op de arbeidsmarkt ben je blijkbaar niets met dat diploma. Zelfs voor een administratieve job verlangt men een bachelordiploma” Misha Lelito