“Ik bid voor elke match tot God uit dankbaarheid”

Sinds september van vorig jaar woont de 24-jarige verdediger samen met vrouw Manuela en zoontje Gianluca in een huis in Genk. “Gianluca is drie, hij gaat naar de kleuterklas. Hij is content en leert er vlot Nederlands spreken”, straalt Daniel. Geen Facebook en geen Twitter voor hem. Wel Instagram. Zo staat te lezen op zijn account daar. Onvindbaar? Zou best kunnen. Zoek niet onder Daniel Muñoz. Wel onder daniel.chitiva. Zo, het leger van 105.000 volgers kan weer wat aandikken.

Zeg eens, Daniel, kom je uit een voetbalnest?

“Absoluut. Mijn pa en ma zijn gescheiden. Pa is truckchauffeur, ma huisvrouw. Ik heb twee jongere halfzussen aan vaders kant. Van thuis uit zijn wij grote fans van Atletico Nacional uit Medellin. Ik ben geboren in Amalfi, een rustig dorp. Maar op mijn zesde verhuisden we naar een buitenwijk van Medellin. Vanaf dat ogenblik ging ik zo vaak mogelijk naar de thuismatchen van Nacional.

Half uurtje met de trein was dat. Ook uitmatchen pikte ik mee, als het niet te ver was. Ik was een van de 15 miljoen fans. Maar wel een fanatieke. Lid van de harde kern Los del Sur.”

Geen wonder dat je zelf ook al op jonge leeftijd begon te sjotten.

“Op m’n zesde, bij de Cosmos Soccer School. Daar begon mijn droom van een profcarrière. Drie jaar later zat ik bij Envigado FC. Een bescheiden eersteklasser met een goede jeugdopleiding. James Rodriguez en Juan Fernando Quintero komen ook uit dat circuit. Daarna ging het naar Arco Zaragoza Medellin. Een meer regionale club.”

Vreemd dat je ondanks die goeie opleiding pas op je 23ste prof werd. Deels de schuld van een malafide manager, blijkbaar.

“Daar wil ik niks over kwijt. Wat ik wel kan vertellen, is dat ik in totaal bij pakweg een dozijn clubs getest heb. In Colombia en in het buitenland. In Mexico bij Cruz Azul en CF Atlante, in Italië bij Udinese, in Spanje bij tweedeklasser Majadahonda. Maar altijd liep er wel iets mis. Ik was te smal, te tenger. Via Total Soccer U20 ben ik uiteindelijk terechtgekomen bij Rionegro Aguilas, waar ik een profcontract kreeg. Een jaar later zat ik bij Atletico Nacional. Mijn eerste doel was, weliswaar later dan gehoopt, bereikt.”

Je werd er al snel kapitein. Een natuurlijke leider?

“De coach wist dat ik lid was geweest van Los del Sur. Dat ik verliefd was op de kleuren van Nacional. Zo iemand verdient het om kapitein te zijn, vond hij. Hij zal de club door dik en dun verdedigen. Natuurlijke leider? Misschien wel. Waar ik gespeeld had, had ik mijn ogen de kost gegeven. Gekeken wat er van een kapitein gevraagd wordt. Dat probeerde ik toen zelf in de praktijk om te zetten.”

Al snel werd ook droom ingelost.

je

Europese

“Ik had me op m’n 16de twee doelen gesteld. Eerst prof worden in Colombia en tussen mijn 20 en 25 naar Europa verkassen. Dat leek een ijdele droom. Wie pas na zijn 20ste debuteert als prof, wordt door Europese clubs meestal niet voor vol aangezien. Ik ben Genk dan ook dankbaar dat het mij toch die kans heeft gegeven.”

Ze hebben er geen spijt van.

“Toen ik in Genk arriveerde, zei iemand tegen mij: neem je tijd, pas je rustig aan. Maar die kans kreeg ik niet. Door trainer Hannes Wolf werd ik onmiddellijk voor de leeuwen gegooid. Op verschillende posities. Defensieve middenvelder, rechts in een driemansverdediging. Niet ideaal. Maar ik leerde bij. Ik wist dat ik op termijn Joakim Maehle moest aflossen. Dus stal ik met mijn ogen. We vormden een goeie tandem. Nu heb ik zijn plek overge