LUTGARD VAN TONGEREN
Invloedrijke kloosterlinge (1182-1246)
De middeleeuwse Lutgard van Tongeren kreeg een neoromaanse kerk naar haar genoemd in haar eigenste Tongeren. Wie het strakke gebouw eens bezoekt, zal in de decoraties binnenin symboliek van de Vlaamse beweging ontdekken. Die Vlaamse ontvoogdingsstrijd was in haar tijd natuurlijk nog niet aan de orde. Maar de Vlaamse beweging zal haar in de 19de eeuw wel tot haar heilige uitroepen. Lutgard treedt al vrij jong in bij de benedictinessen in Sint-Truiden. Daar maakt ze als mystica indruk. Ze wordt er verkozen als priorin wat haar niet ligt. Daarom gaat ze naar het klooster van Awirs, tussen Hoei en Luik. Ook daar maakt ze indruk met vroomheid en visioenen en wil men haar als abdis. Maar weerom wil Lutgard dat liever niet. Volgens haar biograaf, die haar nog persoonlijk gekend heeft, zal ze daarom weigeren Frans te leren. De link met de latere Vlaamse beweging is duidelijk. Lutgard wordt beschouwd als één van de belangrijkste mystica van de 13de eeuw. Ze zal ook de heilige van de blinden worden. Zelf was ze de laatste elf jaar van haar leven blind. Haar bidstoel uit het klooster van Sint-Truiden is bewaard gebleven. Het is het oudste zitmeubel van het land, nu een Vlaams topstuk. De stoel, te zien in de Sint-Odulfuskerk van Borgloon, is ook in het volksgeloof belangrijk. Vrouwen die graag een kindje willen, maar moeilijk zwanger raken, nemen even plaats op die stoel om hun wens vervuld te zien.