Wie zou hier wonen?
Na jaren nadenken had architect Rudi Heyens eindelijk beslist hoe zijn droomwoning eruit zou zien. Maar hij werd ziek en overleed nog voor hij zelf het eindresultaat kon aanschouwen. Vandaag aflevering 1 in de reeks ‘Wie zou hier wonen?’: het huis van Lieve Vanderhoydonck (50) in Maaseik.
Dat dit huis er wel eentje met een verhaal is, zo begint Lieve Vanderhoydonck haar verhaal nadat ze ons met veel warmte ontvangen heeft in haar zonovergoten tuin. In het uur dat volgt, kunnen we alleen maar vol bewondering luisteren naar het verhaal van de verpleegster en liefdevolle mama van twee. “Mijn man Rudi en ik zijn getrouwd in 1993”, vertelt ze. “Rudi was architect. En zoals dat gaat met architecten, had hij enkele jaren nodig om te beslissen hoe zijn eigen huis eruit zou zien.” Het pasgetrouwde koppel settelde zich in tussentijd in het kleine boerderijhuisje van Rudi’s ouders in Maaseik. “In 1996 werd onze dochter Leen geboren”, vertelt Lieve.
In het jaar 1999 begonnen Rudi en Lieve eindelijk te bouwen aan de woning die het visitekaartje moest worden van de architect. “We besloten om achter onze toenmalige woning te bouwen, zodat we in tussentijd gewoon daar konden blijven en altijd dichtbij de werf waren.” Rudi was als architect steeds bezig met de nieuwste materialen. “Hij vond dat een huis gemaakt moest zijn met eigentijdse materialen. Bakstenen zouden er niet aan te pas komen. In de plaats daarvan koos hij voor aluminium, beton, hout en HPL-platen (platen met een houtvezel- of papierkern en twee toplagen, nvdr.).”
Huidkanker
In november van datzelfde jaar ging de koningswens van het koppel in vervulling en werd hun zoon Rik geboren. “Maar in diezelfde maand werd bij Rudi ook huidkanker vastgesteld”, vertelt Lieve. En de ziekte sloeg ongemeen hard toe bij de architect. “Hij is op korte tijd heel erg ziek geworden. Amper negen maanden later, op 1 juli 2000, is Rudi op 37-jarige leeftijd overleden. Het was een heftige en zware periode, wetende dat hij zijn kinderen nooit zou zien opgroeien. Ook het besef dat hij zijn eigen huis nooit voltooid zou zien, viel hem erg zwaar.” Lieve bleef alleen achter met een dochter van 3,5 jaar, een zoontje van negen maanden en een ruwbouw. “De buitenkant was toen net klaar. In die zin dat het aluminium en de HPL-platen ertegen zaten. Ook het dak lag erop, maar er stond nog bijna geen enkele binnenmuur en ook de ramen waren nog niet geplaatst.” Bovendien waren de plannen voor de verdere realisatie van het huis nog niet klaar. “Rudi dokterde alles fase per fase uit. Er waren al wel wat plannen voor de binnenkant, maar daar moest hij nog verder over nadenken.”
Jaren laten liggen
De eerste jaren na Rudi’s overlijden heeft Lieve het huis dan ook meermaals vervloekt. “Ik kwam alleen te staan met twee jonge kinderen. Het was niet zo dat ik de afwerking van ons huis er zomaar even kon bijnemen. Ik heb het daarom enkele jaren laten liggen. Het lag er op zich immers wel proper bij. Ik heb er ook aan gedacht om het te verkopen. Wat moest ik als alleenstaande mama van twee kinderen met zo’n groot huis? Maar voor de kinderen was het iets dat hun papa voor hen voorzien had. Dat wilde ik niet van hen afpakken. Bovendien gingen ze intussen naar school hier in het dorp. Dorne is een klein en warm dorpje en de mensen hielpen me ook waar mogelijk, zeker met de opvang van de kinderen. Met een verhuizing zou ik de kinderen zeker geen plezier doen.”
Jaren later raapte Lieve al haar moed bijeen en begon ze aan de afwerking van het huis. “Samen met mijn vader en nonkel Jan begon ik met het zetten van de binnenmuren en het plaatsen van de HPL-platen aan de binnenkant.” Al moesten ze het wel met een relatief klein budget doen. “Een architect heeft overal connecties, maar die heb ik natuurlijk niet. Door de bijzondere materialen en constructies was het niet altijd makkelijk om de juiste vakman te vinden die het ook nog eens tegen een betaalbare prijs wilde doen.”
Aparte dakconstructie
Die materialen maken het bovendien niet altijd evident om het huis te onderhouden. “De plaatsen waar de verschillende daken samen komen, zouden eens nagekeken moeten worden. Zeker met de heftige regenbuien die we tegenwoordig al eens krijgen. Toen het dak gelegd werd, was Rudi fysiek al niet meer in staat om de werken op te volgen. Op het plan zag het er alle