Museum van Waterloo: dik twee eeuwen teruggeschoten in de tijd

Weer of geen weer, in Waterloo is altijd wel wat te doen. In het (droge) museum heb je oren en ogen te kort om alles te capteren. Starten doen we met de guillotine die meteen na de ingang staat. Gaandeweg wordt jong en oud ondergedompeld in het strijdgewoel dat 200 jaar geleden woedde op deze velden. De hoofdrolspelers staan als schaakstukken mooi opgesteld, de kostuums levensecht geëtaleerd. Middelpunt is uiteraard Napoleon. In de 4D cinema (door corona eventjes zonder bril) worden we virtueel meegetrokken in het gevecht. Maar ook de feestdis even verderop is leuk om aan te schuiven. Buiten - onderaan de heuvel - staan er animators (ook Nederlandstalige) die om de zoveel tijd een kanonschot lossen. Ook het kampement van de gewone soldaten krijgt de nodige toelichting. Daarna wagen wij de klim richting de Leeuw. Een pittige trap - net zoals ik me herinner van vroeger. Maar het landschap rondom de heuvel is de inspanning dubbel en dik waard. Net zoals de wandeling van een halfuurtje naar de hoeve van Hougoumont. De boerderij lag in het hart van de strijd om Waterloo. Een cruciale rol was weggelegd voor een poort. Deze strijd in de strijd wordt prachtig uitgebeeld via een projectie in de grote schuur. Een voorstelling die je best bekijkt voor je op het terrein gaat rondwandelen. Kwestie van je dingen te kunnen inbeelden. Tenslotte stapten we nog binnen in de expo over Napoleon. Met een honderdtal originele voorwerpen krijgen we een inkijk in het leven van de banneling. Eindigen doet het bezoek met de begrafenis van de leider. Buiten geven mijn tieners meteen toe: een museum hoeft niet per se saai te zijn.

MORGEN Sportjournalist Arno Schepers in Jalhay