“Mijn hele jeugd weigerde ik met andere vork te eten”
“De kok vertelde me dat hij een dochtertje had van mijn leeftijd. Hij schoof me altijd iets lekkers toe”
Alice Stulens
In Eigenbilzen is er dit weekend een tentoonstelling met tal van nooit eerder vertoonde objecten, foto’s en memorabilia uit de Tweede Wereldoorlog. Vooral de verhalen die erbij horen zullen indruk maken, zoals dat van de vork van Alice.
Expo ‘De Steen 101’ schetst het leed, maar ook de veerkracht van een klein dorp tijdens de oorlogsjaren. “Aanleiding is de herdenkingssteen die 101 jaar geleden werd gebouwd vlakbij de Sint-Ursulakerk. De steen is de rode draad doorheen de expositie waarbij vooral de verhalen uit de oorlog, aangevuld met tastbare bewijzen, uniformen en oude foto’s onze dorpsgeschiedenis laten herleven”, vertelt coördinator Johnny Bleus van de Belgian Living History Association (BLHA). Vooral de verhalen en getuigenissen van de inwoners uit Eigenbilzen zullen indruk maken op de bezoekers. Die worden vertoond op grote schermen. “Vaak zijn het hartverscheurende getuigenissen over voorwerpen uit deze roerige periode. Maar die zorgen er ook voor dat de herinneringen aan de oorlog levend en betekenisvol blijven voor het nageslacht”, stelt medeorganisator Bart Martens.
Vork
Dat er zich in die woelige oorlogsperiode ook hartverwarmende gebeurtenissen afspeelden, bewijst het verhaal van de nu 81-jarige Alice Stulens uit Eigenbilzen. Alice was in 1944 amper 4 jaar, maar één soldaat zal ze nooit vergeten. “De Engelse soldaten waren alom aanwezig in het dorp. Bij ons op de boerderij hadden de geallieerden een militaire veldkeuken opgebouwd in de varkensstallen vlak naast de binnenkoer waar we al ontelbare keren ondergronds waren gaan schuilen voor de inslag van de bommen.” De geur van de veldkeuken uitgebaat door de operationele NAAFI van het Engelse leger herinnert Alice zich nog alsof het gisteren was. “Vooral de kok die zorgde dat de manschappen een warme maaltijd kregen, zal ik nooit vergeten. Hij vertelde dat hij een dochtertje had van mijn leeftijd. Ver van huis was ik daarom zijn oogappel. Hij had altijd wel iets lekkers dat hij me toeschoof: chocolade, koekjes, pannenkoeken. Ik mocht zelfs meerijden in de legercamion. Zijn naam was ik lange tijd kwijt, maar mijn broer wist me nog te vertellen dat het ‘Billy’ was”, mijmert Alice.
Geluksbrenger
Toen tegen het einde van de oorlog de Duitsers het oorlogstij trachtten te keren, trokken ook de Engelse troepen van Eigenbilzen richting de Ardennen. “Iedereen vond het jammer dat ze vertrokken. Het waren allemaal aardige jongens en ze waren heel vertrouwd geraakt met onze familie. Bij hun vertrek kwam Billy naar me toe en hij gaf me een knuffel en een vork. Een kleinood dat vanaf toen altijd mijn geluksbrenger is gebleven. Mijn hele kinder- en jeugdjaren weigerde ik met een andere vork te eten. Steevast lag naast mijn bord de genummerde vork uit de veldkeuken die ik cadeau had gekregen. Zelfs toen ik ouder werd en trouwde, was de vork niet alleen een mooie herinnering, maar ook mijn dagelijkse houvast”, lacht Alice. Dat de vork deel uitmaakt van de expositie, doet Alice goed. “Contact hebben we nooit meer gehad met de soldaat. We hebben via een paar wegen al eens geprobeerd om uit te zoeken wie deze jonge soldaat was, maar helaas. De vork wordt echter gekoesterd. Als ik die vast heb, word ik blij.”
→ De expo ‘De Steen 101’ is te bezoeken in zaal Hartenberg in Eigenbilzen op zaterdag 23 en zondag 24 oktober van 10 tot 17 uur.