Het echte boerenleven, maar dan met een beperking
band bestond toen nog uit vijf, en we beelden ons in dat we allemaal Engelse muzikanten waren. Maar ik paste niet in dat plaatje en besloot dan maar een stoïcijns typetje te spelen. Dat sloot trouwens goed aan bij mijn eigen persoonlijkheid. Toen we naar Engeland uitweken, pikte de televisie ons imago op. Ik was heel verbaasd dat mijn typetje een enorm effect had op het publiek.”
Maar raakte jij niet geïrriteerd toen mensen jouw typetje vergeleken met Hitler?
Ron: “Ik hield er zeker niet van. Toen John Lennon die commentaar gaf, was ik daar ook niet mee gediend. Maar ja, het was John Lennon. (lacht) Na een paar jaar viel het me echter op dat die snor de centrale identificatie met Sparks werd en dat het publiek door die snor onze muziek niet meer ernstig nam. Toen wist ik dat ik nood had aan een andere moustache.” (lacht)
Mensen van boven de veertig herkennen jullie onmiddellijk. Maar worden jullie ook herkend door de jongere generaties?
Russell: “Er is nu een documentaire van Edgar Wright over Sparks. Met die film wilde hij de band in de schijnwerpers plaatsen. The Sparks Brothers kwam onlangs uit in de VS en het viel op dat veel jonge mensen meteen op zoek gingen naar de muziek van Sparks. Ze komen zelfs naar ons toe om te zeggen dat ze onze songs puik vinden.”
Op welk albums zijn jullie het meest trots?
Russell: “Er zijn albums waarop we om heel verschillende redenen trots zijn. Omdat ze bijvoorbeeld een bepaald tijdperk representeren, zoals No. 1 in Heaven (1979). Of het Gratuitous Sax & Senseless Violins-album (1994) omdat jonge mensen ons hebben leren kennen via dat album.”
→ Annette komt op 20 oktober
in de bioscoop
AXEL GAAT BINNEN TONGEREN Axel Daeseleire gaat vanavond op VTM binnen bij Hoge Dries in Koninksem (Tongeren), een boerderij die uitgebaat wordt door mensen met een verstandelijke beperking. “Ook al moest hij daarvoor de geur in de stallen trotseren”, lacht coördinator Evi Daenen.
Elke week stapt Axel in zijn programma binnen in een opvallende, maar vaak ook onbekende leefwereld. Deze keer is dat bij Hoge Dries, een boerderij die al bestaat sinds 1985. Hoewel het project lijkt op een zorgboerderij, benadrukt coördinator Evi Daenen dat hun werking aanleunt bij een echte boerderij.
“Onze dieren dienen voor consumptie”, zegt Evi. “En de groenten uit de tuin worden gebruikt in de keuken. We zijn zelfvoorzienend. Zeker in ons dorp weet iedereen ongeveer waarmee we bezig zijn. Er is heel wat in- en uitloop. Maar in deze moderne tijden hebben ze misschien niet meer een juist idee van wat dat inhoudt. Daarom was het fijn dat Axel hier over de vloer kwam en met alle taken meedeed, van de tuin tot in de keuken en in de stallen.”
85-jarige boer
Met het project wil Hoge Dries tonen aan de maatschappij dat mensen met een beperking toch mogelijkheden hebben. “Bij ons wonen en werken mensen met een verstandelijke beperking. We bieden een woonvorm aan waar niet continu begeleiding is. ’s Avonds zijn ze hier alleen en kunnen ze hun plan trekken. Wanneer het nodig is, kunnen ze ook terugvallen op begeleiding. In het ene huis wonen de meer actievere boeren, en de andere woonst is opgetrokken voor de senioren. Zo is de oudste boer hier 85 jaar. Hij neemt niet meer actief deel aan het boerenleven, maar hij knapt wel klusjes in de keuken op. Of ’s avonds gaat hij het erf op om te zien of de anderen goed hun werk deden. We vonden het positief dat onze bewoners konden tonen wat ze kunnen. Zij runnen de boerderij en doen het zware werk, wij ondersteunen alles waar nodig.”
Hard labeur
“Oprichter Guy Goffin bracht drie bewoners mee en zij verblijven hier nog altijd”, zegt Evi. “Onlangs besloot Guy een stapje terug te zetten. Hoge Dries bevat twee woningen waar telkens zes personen verblijven. Twee dagen per week begeleiden we ook vijf personen in de dagopvang. Hulp is welkom, want de boeren worden er niet jonger op. En werken is hard labeur.”
Axel krijgt een rondleiding van de 40-jarige Lore, die al 20 jaar op de boerderij woont. Ze zorgt voor het voederen van de kippen, koeien en pony’s, en... het uitmesten van de stallen. Volgens Evi was Axel in de wieg gelegd om de opdrachten te doen, al vroeg het een inspanning. “Vooral in de stallen, waar hij de sterke geur trotseerde. Maar hij wou het ondergaan. We voelden dat Axel goed kon omgaan met onze bewoners. Axel bleef ook overnachten, maar hij kon doen en laten wat hij wou. Als hij even weg was, vertelde hij dat aan de bewoners. Anders zouden ze misschien bezorgd zijn geweest. Die raad volgde hij goed op.”
Ongeval
De boerderij heeft ook een grote moestuin waar Axel de 27-jarige Stijn ontmoet. Die kwam hier terecht na een zwaar ongeval met de auto, waarbij hij een maand in coma lag. Gek genoeg redde dat ongeval zijn leven, nadat hij kampte met een zware verslaving aan alcohol en drugs. “Het is alsof ik het nodig had om even tot stilstand gebracht te worden, om daarna mijn leven opnieuw te ordenen”, zegt Stijn.
Een cameraploeg in deze leefwereld is niet evident. “We waren nerveus voor de eerste draaidag. Sommige gesprekken liepen stroef, omdat er dan een geluidsman naast kwam staan. Maar al die zorgen bleken voor niets nodig. Vanaf de tweede dag raakte iedereen aan elkaar gewend. Zeker als je meegaat in het interessegebied van de bewoners, komen de tongen los.”
→