Limburg verliest carnavalist Jaak Jacobs die het liefst mensen liet lachen

Het begon al jong. Als zestienjarige bond Jaak zijn accordeon achterop zijn fiets om te gaan spelen in de cafés van Zonhoven en omgeving. Zijn orkest groeide al snel uit. Onder leiding van Jaak mochten ze de danstenten in Limburg in beweging gaan zetten. Toen Jaak zijn vrouw Maria leerde kennen, borg hij zijn accordeon voorlopig op. Het was tijd om een gezin te stichten.

“Maar lang heeft hij niet stil gezeten op feestgebied”, lachen zijn kinderen Marc en Christa samen met echtgenote Maria. “En gelukkig maar. In 1975 ontstond het carnaval in Zonhoven. Eigenlijk wist vader niet eens zo goed wat dat was. Toch hadden ze hem gevraagd om een optreden te komen geven. Als een echte ‘tonredenaar’ bracht hij de zaal aan het lachen. Prompt liet de eerste Prins Carnaval ‘Robert I’ hem naar voren komen bij het uitreiken van de eretekens. Of hij niet de officiële nar van de Raad van Elf wilde worden? Vader zei meteen ‘ja’. Dat werd het begin van een carnavalscarrière die 36 jaar zou blijven duren.”

Tegenslag

Carnaval vieren en mensen plezier brengen werd effectief zijn hele leven. “En dat deed hij met veel overtuiging. Eerst bij de Raad van Elf, in 1980 zelf als Prins Carnaval Jaak I. Tientallen keren ging hij desnoods het gemeentehuis binnen om alles geregeld te krijgen. Altijd met een lach en altijd met veel respect. Zo kreeg hij ontzettend veel gedaan, ook in de Limburgse carnavalswereld. Hij sprak op bals verenigingen uit andere gemeenten aan om goede contacten te leggen. Carnaval was een pintje drinken en lol maken, maar voor hem was het ook warme vriendschapsbanden aangaan.” Jaak stond graag op het podium. Hij stak er uren en dagen in om alles tot in de puntjes voor te bereiden. “Tussen carnaval door zorgde hij in 1982, 1984 en 1986 nog dat Zonhoven een volwaardige revue kreeg. Voor uitverkochte zalen werden liedjes en sketches gespeeld. Jaak leidde het allemaal in goede banen.”

In 1987 kreeg de familie een zware klap. Het gezin moest hun zoon Ronny afgeven na een dramatisch ongeval. “Vader borg zijn microfoon op. Er was even geen reden om te feesten. We zijn als familie samen recht gekrabbeld. Vader leerde ons dat het leven geleefd moest worden. Dat humor altijd belangrijk bleef. Carnavalsgroep de Zonneridders klopte in 1994 weer aan de deur. Of Jaak echt niet wilde terugkeren?”

Jaak kwam terug. En de hele familie deed enthousiast mee. “We zijn bijna allemaal wel prins, miss, jeugdprins of jeugdprinses geweest”, blikt de familie terug. “Aan de keukentafel werden de carnavalsfeesten en de stoeten voorbereid. Jaak nam de microfoon weer stevig in de hand. Er werd gezongen en gelachen. Maar in de weekends trokken we er stilletjes tussenuit om in Averbode te genieten. Daar hadden we een caravan voor heerlijke familiemomenten. Zo hebben we het geleerd: hard werken, maar ook tijd nemen voor familie.”

Polonaise

In 2012 schrokken ze opnieuw. Jaak kreeg een hartaanval en geraakte in coma. Maar op kerstdag rinkelde de telefoon: Jaak was wakker geworden en de familie mocht op bezoek komen. “Het was onze mooiste Kerst ooit, daar rond het ziekenhuisbed. Achteraf zei Jaak dat hij teruggekomen was, dat hij onze Ronny gezien had. Hij besloot het voortaan rustiger te doen. Samen met Maria kon hij gelukkig nog hun gouden bruiloft vieren. Als cadeau kregen ze van de kinderen geen relaxstoel, maar wel een elektrische fiets. Te veel stilzitten was ook niet goed. Carnaval werd nog gevierd, maar Jaak beleefde het vanaf de zijlijn.” Het koppel bolde samen duizenden kilometers