The Sore Losers rocken harder dan ooit op hun nieuwe plaat
Op de vijfde plaat van The Sore Losers rocken de Limburgers harder dan ooit. “We zijn geen twintig meer, maar we willen nog altijd door een muur lopen.”
Afspraak met gitarist Cedric Maes en zanger Jan Straetemans in hun repetitieruimte in Hasselt. Posters van Rocky en Jimi Hendrix op de muur, een masker van een stormtrooper op het schap, en voor de rest: instrumenten. Véél instrumenten. The Sore Losers namen voor het eerst hun plaat zelf op hier in hun eigen studio. Het album kreeg dezelfde naam: Ultra Elektric.
Om te beginnen een quote van Cedric: “Een plaat maken is door de hel gaan.”
Cedric: (kijkt bedenkelijk) “Ik ben een vat vol contradicties.”
Deze was dus geen hel?
Cedric: “Nee, deze ging heel vlot, ondanks dat we alles zelf hebben gedaan. Wat ik wilde zeggen met die quote is dat je altijd beter wil doen. Ook al zijn we geen Pearl Jam en zal onze plaat niet door miljoenen mensen gehoord worden, ze gaat er wel voor de rest der tijden zijn. En dus moet je alles uit je lijf persen om het goed te krijgen. Voor het eerst alles zelf doen was een gok, maar eens bezig waren we allemaal heel tevreden met de beslissing. Elke keer als we bij vorige albums naar een studio trokken voor opnames, stond ik te twijfelen bij het volladen van de camionette. Dertien gitaren, kan dat? Nee Cé, dat gaat niet. Hier in ons eigen kot was alles beschikbaar.”
Hoeveel gitaren heb je?
Cedric: “Eh, zes …”
Haha!
Cedric: “Oké, dertig. Maar ik ben veertig jaar hé, en ik ben al sinds mijn twaalfde aan het spelen.”
‘Ultra Elektric’ is zonder twijfel jullie hardste plaat.
Jan: “We hadden gewoon goesting om te rocken. De tour die we deden na Skydogs vonden we allemaal het fijnste om te doen. Ook al zijn niet alle nummers op die plaat hard, we speelden ze wel hard live. Ons vorig album Gracias Señor was moeilijker om te vertalen naar het podium. We merkten dat we ook die songs weer sneller en harder begonnen te spelen. Het zit gewoon in ons.”
Is dit album een reactie op het feit dat ‘Gracias Señor’ niet zo goed is aangeslagen?
Cedric: “Geen enkele plaat van ons is goed aangeslagen. Je moet een kat een kat noemen: onze schouw staat niet vol met MIA’s. Gracias Señor is onze studioplaat. We hadden toen zin om zo’n plaat te maken. We zijn ook grote Beatles-fans, ook al hoor je dat niet meteen.”
Op deze plaat wel, in het nummer ‘Magnum Epos’.
Cedric: “Ah dat kan. Ik had eigenlijk meer Wings voor ogen. Nu, al leek het op een scheet van Paul McCartney, dan nog zou ik blij zijn met een vergelijking. Twee jaar heb ik aan dat nummer gewerkt. Ik had mezelf in een hoek geschreven, maar nu het eindelijk gelukt is, ben ik er heel trots op.”
Worden de singles opgepikt?
Cedric: “StuBru draait ons niet.
Ook omdat ik bij Radio Willy mijn eigen show heb. Ik heb dus de band van binnenuit gesaboteerd.” (lacht)
Jullie zeiden al over de teksten: we schuren meer tegen Little Richard aan dan tegen Dylan. Dat klopt, maar toch: een goeie rock-’n-roll tekst schrijven moet ook niet makkelijk zijn.
Jan: “Ofwel ben je een poëet en schrijf je teksten die diep gaan en literair zijn. Zoals Dylan of Leonard Cohen. Dat vind ik prachtig, maar ik kan dat niet. Dat betekent niet dat de teksten die ik schrijf niets moeten betekenen of niet goed moeten klinken. Soms is het moeilijker om in weinig ruimte iets te zeggen. Als het dan toch lukt om een tekst af te werken, geeft dat elke keer opnieuw een rush.”
Jullie touren weer, ook volgend jaar met Therapy? in het buitenland. Hebben jullie het podium gemist?
Cedric: “Valt mee. We hebben al zo vaak gespeeld … Als ik twintig jaar was, zou ik je waarschijnlijk een ander antwoord geven. Het is als vogelen. Vroeger wou je elke dag vogelen, als je ouder wordt … Och laat maar. Anders word ik daar weer op geciteerd.”
Hoe kijken jullie terug op de mannen die elf jaar geleden aan de Rock Rally meededen?
Jan: “Eigenlijk was er vóór de Rock Rally al interesse in The Sore Losers en gingen we sowieso een plaat opnemen. De wedstrijd kwam op het juiste moment voor managers om ons meer in de picture te zetten.”
Als je terugblikt op die periode, zou je dan iets anders hebben gedaan?
Cedric: “Misschien had ik beter af en toe eens iemand een kopstoot gegeven. We speelden al langer in kraakpanden en clubs. Alles DIY. Iedereen hielp elkaar. En dan kom je plots in een ander wereldje terecht. The Sore Losers hebben vaak aan de zijkant toegekeken, en gezien dat het niet altijd om de muziek ging. We waren geen underdog, maar wel outsiders.”
→ Live op 25 november Muziekgieterij
Maastricht. Alle data: thesorelosers.com