“Ging eigenlijk om bidons”
Het Giro-peloton stoof woensdag van Santarcangelo di Romagna naar Reggio Emilia. De blakende zon zorgde voor broeierige temperaturen, die flirtten met de 30 graden. Hydrateren is op zo’n dag belangrijk en net dat aspect zorgde er mee voor dat Dries De Bondt tegen wil en dank aan een Mathieu van der Poel-solo begon. “Ik wist dat er net na een bocht verzorgers van onze ploeg stonden aan de rechterkant, maar we zaten net allemaal links gepositioneerd. Om zeker te zijn dat ik frisse bidons kon aannemen, reed ik dan maar even voor het peloton uit.”
De Bondt kreeg ongevraagd wat ruimte en besloot er dan maar gebruik van te maken. “Er was al een paar keer een moment geweest dat het bijna tot waaiervorming kwam en ik wist dat de wind opnieuw zou draaien. Dus ik besloot om daar wat te blijven. Als ze de boel dan op de kant zouden zetten, kon ik makkelijk inpikken bij de eerste waaier.”
Plannetje
Het peloton doet net wat De Bondt niet verwachtte en vertraagt. Plots heeft hij zonder er echt erg in te hebben een voorsprong van bijna twee minuten. Hij waagt het erop. “Niet geschoten, is ook mis. Ik wist dat er veel rugwind stond in de finale en ging gewoon mijn kans, maar niet zonder een plannetje. Ik wist dat ze met me zouden spelen als ik meteen voluit zou gaan rijden. Dus koos ik voor een stabiel tempo en hield ik nog iets achter de hand. Zo liet ik eigenlijk het peloton bepalen of ze mij wilden grijpen of niet. Op twintig kilometer van de meet kwamen ze erg dichtbij. Toen gokte ik dat ze me weer wat lieten rijden en dat gebeurde ook. Dat geluk moet je natuurlijk hebben in zo’n onderneming.” Het teken voor De Bondt om zijn inspanning door te trekken. Ook al voelt hij niet meteen het volste vertrouwen vanuit de ploegleiderswagen. “Ze waren eigenlijk een beetje met mij aan het lachen, maar dat stopte wel op het einde. Als er al een kans op slagen was, zou het nipt zijn, maar ik wist dat ik ze zou doen afzien.”
Tweede kans
Heel even gaat De Bondt echt geloven in zijn kansen. Diep in de finale blijft zijn voorsprong behoorlijk stabiel ondanks dat de sprinterstreinen zich achter hem organiseren. “Tussen kilometer zes en twee van de finish begon ik echt te denken dat het zomaar eens kon lukken. De adrenaline neemt het dan over en je weet dat je er bijna bent. Ik keek om op vier kilometer en nog eens op drie kilometer van de meet en ik zag het peloton niet. Dat gaf me moral. Ik had nog één fusée over, maar die vloog net niet ver genoeg. Toen ik op twee kilometer van de streep nog eens keek, zag ik de trein van Démare en toen wist ik dat het over was. Net onder de vod pakten ze mij terug. ” En won Dainese.
UITSLAG 11DE RIT: 1 Alberto Dainese (Ita/Team DSM) 203 km in 4u19’04”, 2 Fernando Gaviria (Col) z.t., 3 Simone Consonni (Ita), 4 Arnaud Démare (Fra), 5 Caleb Ewan (Aus).
STAND: 1 Juan Pedro Lopez (Spa/Trek-Segafredo), 2 Richard Carapaz (Ecu) 12”, 3 João Almeida (Por) z.t., 4 Romain Bardet (Fra) 14”, 5 Jai Hindley (Aus) 20”.