Wie is Bart Pluymers?
Op 12 februari worden jullie tot diaken gewijd. Hoe leven jullie daarnaar toe?
Gianluca: “Het zal een bijzonder moment zijn. In aanloop naar de diakenwijding gaan we eerst nog op retraite, ik heb gekozen voor Santiago de Compostella, Bart voor Westvleteren.”
Bart: “Niet voor de trappist hoor. (lacht) We worden diaken gewijd in voorbereiding van het priesterschap. Elke priester blijft zijn leven lang ook diaken, dienaar. Vanmiddag overlopen we nog even alle stappen van de diakenwijding in de SintQuintinuskathedraal.”
Hoe verloopt een diakenwijding?
Bart: “Bij de start van de viering zitten we bij onze ouders, tussen de mensen. Daarna worden we naar voor geroepen, we staan recht vanuit de gemeenschap om te laten zien dat we er als diaken voor alle mensen zijn. Daarna volgen een aantal beloftes. Het eerste dat we beloven, is het celibaat. We beloven ongehuwd door het leven te gaan. Daarna volgt onder meer de belofte rond eerbied en gehoorzaamheid aan de bisschop. Na al die beloftes gaan we aan alle engelen en heiligen vragen om voor ons te bidden. Op dat moment moeten we plat op de grond gaan liggen. Het teken dat we ons helemaal geven. Daarna volgt de eigenlijke wijding door handoplegging, zoals we dat ook in de Bijbel terugvinden. Tot slot krijgen we het gewaad van de diaken of dalmatiek aangemeten en ontvangen we het evangelieboek.”
Gianluca: “En dan volgt er een feestje. (lacht) Daarna zijn we nog minstens zes maanden diaken in de pastorale eenheid waar we op dit moment stage lopen. De wijding tot priester volgt wellicht na de zomervakantie.”
Wat is de taak van een diaken?
Gianluca: “Een diaken mag het Evangelie verkondigen, mag dopen en een huwelijk inzegenen. De sacramenten van de biecht en de ziekenzalving zijn voorbehouden aan de priester, net als de consecratie in de eucharistieviering. Maar diaconie betekent ook oog en oor hebben voor mensen in nood.”
Bart: “Onze dalmatiek heeft – in tegenstelling tot het gewaad van een priester – mouwtjes. Het zegt eigenlijk symbolisch: steek de handen maar uit de mouwen, stel je dienstbaar op.”
Waarom zijn jullie zeven jaar geleden aan het seminarie gestart? Waarom willen jullie priester worden?
Gianluca: “In mijn geboortestad Taranto heb ik van dichtbij gezien wat een priester kan betekenen voor een gemeenschap. Ik was er misdienaar en scout, en de lokale pastoor heeft wellicht in mij ook het teken van de roeping gezien. Hij nam me mee naar de opvangcentra voor vluchtelingen,
Bart (24) is afkomstig van Zonhoven. Als kind volgde hij het voorbeeld van zijn oudere broer en werd misdienaar in Zonhoven. Daar is hij ook enkele jaren leider bij de Chiro geweest. In 2016 startte Bart aan zijn 7-jarige priesteropleiding aan het Johannes XXIII-seminarie in Leuven. Op dit moment is hij op stage in de pastorale eenheid Sint-Jozef Kinrooi.
“Dat ik misdienaar was, werd niet echt goed ontvangen door de klas. Er kwamen allerhande verhalen naar buiten over de Kerk. En daar
werd ik op aangesproken”
daklozen en jongeren die verslaafd zijn aan drugs en alcohol. Daar is mijn roeping geboren. Door in contact te komen met mensen die lijden, die hoop zoeken. Door ook in hen het gelaat van Christus te (h)erkennen.”
Bart, jij bent meteen na je middelbaar gestart aan de priesteropleiding. Was het voor jou een kinderdroom?
Bart: “Dat mag je wel zeggen. Veel kinderen van 10 willen brandweer- of politieman worden, maar ik wilde graag priester worden. Het zat er bij mij van jongs af aan al een beetje in. We gingen thuis wekelijks naar de mis en toen ik in het derde leerjaar misdienaar werd, heb ik het geloof steeds beter leren kennen. Ik kan het niet goed omschrijven, maar ik was gefascineerd, het gaf me veel warmte, die misvieringen vervulden mij wel, het maakte mij heel, heel blij. Ik wilde er meer over weten, wat is nu eigenlijk dat geloof ? En zo ging ik zelf op zoek, in de Bijbel, op het internet. Ik voelde me op de één of andere manier geraakt door Jezus Christus, door een vriendschap die ik kon hebben met Jezus Christus. En vanuit die vriendschap kreeg ik het gevoel dat God het verlangen in mijn hart had gelegd om zijn priester te worden, voor zijn mensen. Maar in het middelbaar was het niet altijd even makkelijk om daarvoor uit te komen.”
Heb je je vaak moeten verantwoorden omdat je gelovig bent?
Bart: “Toch wel. Als je als enige in de klas praktiserend bent, dan voel je je ook ergens alleen in het geloof. Dat ik misdienaar was, werd niet echt goed ontvangen door de klas. De Kerk ging toen ook door een moeilijke periode, er kwamen in die periode allerhande verhalen naar buiten. En daar werd ik als jonge gast ook op aangesproken. Als je gelovig bent en je ten dienste wil stellen van die kerkgemeenschap, dan word je daar ook mee geidentificeerd. Ze gaan je zien als man van de Kerk. Maar gelukkig is dat beeld in de laatste jaren van mijn middelbaar veranderd. Toen we voor de studiekeuze stonden, zeiden veel leerlingen oprecht: ‘Seg Bart, is priester worden niet iets voor u?’. Ik had er nooit openlijk over gesproken, omdat ik eerst wilde wachten op de toelating om te mogen starten aan de opleiding.”
Bart Pluymers (24)
Dat klasgenoten dat zeiden, moet voor jou een bijzondere ervaring zijn geweest.
Bart: “Heel bijzonder. Ik denk dat ik op een bepaalde manier de vreugde die het me gaf, ook uitstraalde. Of dat Christus het mocht uitstralen door mij. En zo heb ik de stap gezet. Ik wist dat als ik iets anders zou kiezen, God aan mijn mouw zou blijven trekken om priester te worden voor Hem, Hij die mij geroepen heeft. Maar ook voor zijn