Robby (35) is blind, maar staat wel aan start van marathon van New York
Een touw en een begeleider die hem de nodige instructies geeft. Zo loopt de Truiense Robby Swerten (35) tientallen kilometer per week. Dat hij zo goed als blind is, houdt hem niet tegen. In november staat hij aan de start van de marathon van New York. En
De marathon van Gent, de 20 km door Brussel, de Antwerp 10 Miles… Robby is niet aan zijn proefstuk toe. In november staat hij aan de start van de New York City Marathon en vervult hij weer een van zijn loopdromen. En als zo’n marathon op zich nog niet spectaculair genoeg is: Robby doet het als slechtziende. Samen met zijn begeleider Dora Dirix (61) uit Messelbroek (ScherpenheuvelZichem) loopt hij de volle 42,2 km voor de Cliniclowns. “Sinds mijn geboorte ben ik zwaar slechtziend”, vertelt Robby. “Ik heb dus nooit anders geweten. Met mijn linkeroog zie ik helemaal niets, met mijn rechteroog kan ik van heel dichtbij een heel klein beetje zien. Lopen doe ik al graag sinds de turnlessen op de lagere school. Al was dat toen nog niet zo intensief. Daar ben ik pas enkele jaren geleden mee begonnen. Omdat ik iets wilde terugdoen voor de Brailleliga, sloot ik me aan bij hun loopteam voor de 20 km door Brussel.”
Loopmaatje
Tot dan had Robby nog nooit zo’n lange afstand gelopen. “Ik moest vanaf nul beginnen”, vertelt de Truienaar. “Daarom startte ik met fitnessen. In het fitnesscentrum hebben ze mij heel hard aangemoedigd en geholpen. Als blinde kan je met een stok lopen, maar dat vind ik zelf niet zo handig. Ik doe het met een touw en een begeleider. We hangen dat touw allebei los rond onze pols tijdens het lopen. Mijn begeleider geeft ook wel aanwijzingen als er een obstakel is zoals een paaltje of opstapje. Maar als hij of zij zoiets zelf te laat ziet, voel ik via het touw welke richting ik uit moet.”
Voor zijn eerste 20
kilometer moest Robby dus op zoek naar iemand om mee te lopen. “Die heb ik redelijk vlot gevonden”, vertelt de Truienaar. “Al is dat ook niet zo simpel. Die mensen moeten dat zien zitten én we moeten hetzelfde tempo lopen. Voor de marathon train ik nu samen met Dora. Elk jaar ga ik via VeBeS, de Vereniging van Blinden en Slechtzienden Licht en Liefde, op een tiendaags wandelkamp in de Oostenrijkse bergen. Tegen mijn begeleidster vertelde ik over mijn loopambities. Zij wist toevallig dat Dora zich ingeschreven had voor de marathon van New York en dat ze nog een loopmaatje zocht. Zo kwamen we met elkaar in contact. Het klikte meteen.”
Dubbele concentratie
“Dora heeft al meerdere marathons gelopen, maar had nog nooit iemand met een visuele handicap begeleid. In het begin was het dus wat zoeken”, vertelt Robby. “Ze moet ook dubbel geconcentreerd zijn: ze moet niet alleen zelf op de weg letten, ze kijkt ook voor mij. Maar intussen loopt dat vlot. De marathon van New York lopen we voor de Cliniclowns, maar dat kost wel wat geld. We moeten allebei minimaal 2.500 euro inzamelen, bovenop onze reiskosten. Daarom organiseren we acties en promoten we onszelf zo veel mogelijk op loopwedstrijden. Momenteel staat mijn teller op zo’n 1.200 euro.”
Het duo doet ook regelmatig mee aan wedstrijden. “Zo liepen we samen al de 10 Miles in Antwerpen, de Tungrirun in Tongeren en afgelopen weekend nog de BokkerijdersRun
in Wellen. Daar dragen we ook telkens ons T-shirt van de Cliniclowns om wat reclame te maken.”
Dodentocht
Dat de twee intussen goed op elkaar ingelopen zijn, mag blijken uit hun tempo. De 10 Miles (16 km) liepen ze uit in 1 uur en 27 minuten, de Bokkerijdersrun (10 km) liepen ze met een gemiddelde van 5,16 minuten per kilometer. “Waar een wil is, is een weg. Dat is mijn motto en dat wil ik ook aan iedereen meegeven”, zegt Robby. “Met mijn deelname aan de marathon van New York wil ik aan jongeren tonen hoeveel je kan bereiken. Niet alleen als slechtziende, maar ook als jongvolwassene. En nu zou ik graag de Dodentocht eens willen wandelen.”