“Er is meer nodig, want de rest is niet veraf”
Max Verstappen reed vrijdag het snelste rondje op het stratencircuit in Monte Carlo, maar dat leidde niet tot euforie bij de wereldkampioen. “Dit voelt tamelijk goed aan, maar er is meer nodig, want de concurrentie komt dicht”, liet de Maaseikenaar weten.
Red Bull heeft tot dusver elke GP van 2023 gewonnen: drie keer met Max Verstappen, twee keer met Sergio Perez. In de kwalificaties is het vaak nipt, maar in de races is de dominantie zo groot, dat er al wordt gespeculeerd dat Red Bull dit seizoen geen enkele race zal verliezen. Dat lijkt heel erg hoog gegrepen, maar van alle circuits lijkt Monaco bij uitstek de plaats waar andere teams de meeste kans maken. Ferraririjder Charles Leclerc is altijd snel in zijn geboortestad en de Aston Martin van Fernando Alonso moet in principe ook goed passen bij de karakteristieken van het circuit. Bovendien pakte Mercedes vrijdag uit met een geheel herdachte W14. De wagen heeft nu sidepods zoals de andere teams en een hertekende voorophanging. De grootste vernieuwing is wellicht de niet-zichtbare, namelijk een nieuwe vloer. Van al die concurrenten leek Mercedes vrijdag het zwakst. “Monaco is niet de ideale plek om updates te testen, maar ik voelde wel de verbeteringen”, zei Hamilton, die vijf tienden trager was.
Voor Verstappen was de snelste tijd in de tweede sessie een opsteker, nadat hij in de eerste oefenstonde geen goede balans in de auto vond. “De auto voelt tamelijk goed aan”, liet hij na afloop weten. “De tweede training was veel beter dan de eerste, de auto was veel competitiever. Maar vergeleken met Ferrari komen we nog iets tekort in het gedrag van de auto over de kerbstones en hobbels. Daar moeten we aan werken, want de concurrentie is niet veraf. Ook de Aston Martins niet. Er is nog iets meer nodig om ze voor te blijven. Over het algemeen een moeilijke dag, maar met een goed einde.”
Sainz crasht
De vrije trainingen zijn in Monaco altijd iets belangrijker dan elders. Meer dan op andere banen moet je je weekend opbouwen: met enige marge beginnen, de auto comfortabel afstellen, je vertrouwen laten groeien en pas op het moment van de waarheid de risicozone opzoeken. Een crash in de trainingen betekent immers dat kostbare track time verloren gaat en dat je vertrouwen weer naar nul zakt.
Max Verstappen
Dat gebeurde met Alex Albon, die met een crash een vroegtijdig einde maakte aan de eerste sessie. In de tweede oefensessie gebeurde hetzelfde met Carlos Sainz, die aan het zwembad een exacte kopie maakte van de crash van Verstappen in 2018: rechtsvoor de vangrails aangetikt bij het insturen, en dan met een afgebroken wiel stuurloos in het decor, vijftig meter verder.
Sainz was het snelst geweest in die allereerste sessie van het jaar op Europese bodem. Hij ging Alonso, Hamilton en Perez vooraf. Vier verschillende auto’s dus op de eerste vier plaatsen, met Verstappen als vijfde. In de tweede sessie klokte de wereldkampioen de snelste tijd, een zucht voor Leclerc en de gecrashte Sainz. Maar ook Alonso moest met twee tienden weinig toegeven.
→ Kwalificaties: zaterdag, 16u.
Race: zondag, 15u.
“Dit was een moeilijke dag met een goed einde"
Na de vrije trainingen
Half België is inderhaast naar de Seine afgereisd om dit Vlaams-Waalse onderonsje mee te maken. Koning Albert en koningin Paola hebben zeven (!) familieleden meegetroond, de vaderlandse politici bevolken een halve tribune en Helmut Lotti voert een legertje bv’s aan. Twee jaar eerder had Clijsters op dezelfde plek als eerste Belg (m/v) de finale van een grand slam bereikt. Na een krankzinnig spektakel blijkt de zeven jaar oudere Jennifer Capriati nog net iets te sterk, maar alle volgers weten dat het slechts een kwestie van tijd is vooraleer Onze Meisjes een hoofdprijs zullen wegkapen. Op 7 juni 2003 weldra twintig jaar geleden - is het zover, met een volledig Belgische affiche.
Lennon/McCartney
Voor de Belgische sport breekt een gouden tijdperk aan. Dit land had met onder meer Eddy Merckx, Jacky Ickx en Jean-Marie Pfaff al eerder atleten met grensoverschrijdende faam voortgebracht, maar de tennistandem opereert in ’s wereld meest lucratieve en gemediatiseerde vrouwensport. Clijsters en Henin halen krantencovers op alle continenten, schuiven tot in Australië aan in talkshows en gaan in zee met de grootste firma’s. Tijdens de Olympische Spelen van Athene 2004 hangen huizenhoge foto’s van Henin doorheen de straten van de Griekse hoofdstad. Samen met zwemfenomeen Ian Thorpe en bokslegende Muhammad Ali fungeert zij als ambassadrice van Adidas. Belgische journalisten moeten aan hun buitenlandse collega’s uitleggen hoe het in godsnaam mogelijk is dat deze minuscule lap grond in een A-discipline twee fenomenen kan voortbrengen. Tussen hun geboorteplaatsen Luik en Bilzen ligt amper 35 kilometer, tussen hun geboortedata (1 juni 1982 - 8 juni 1983) amper een jaar.
Hoe dat in godsnaam mogelijk is? Een gril van de geschiedenis, zoals John Lennon en Paul McCartney die mekaar in de zomer van 1957 toevallig treffen op een tuinfeestje in een buitenwijk van Liverpool.
Kim-complex
La nouvelle Justine is eerder dat jaar opgestaan. In de winterbreak trekt ze naar Florida om zichzelf fysiek te transformeren. Als tenger opdondertje (1m67, 57 kg) moet ze opboksen tegen de raw power van Serena en Venus Williams, Clijsters, Sharapova en Davenport, concurrentes die minstens tien centimeter en/of tien kilo extra in de strijd werpen. De ijver waarmee Henin aan het werk gaat, is ongekend in het vrouwentennis. Naast die fysieke makeover maakt Henin begin 2003 ook een mentale klik. In de halve finale van de Diamond Games midden februari in Antwerpen kan ze voor de derde keer op rij geen set pakken tegen haar Limburgse rivale. Coach Carlos Rodriguez meent dat zijn poulain steeds meer zucht onder een Kim-complex. In een lange en diepgaande babbel maakt hij duidelijk dat Henin te angstig speelde en dat ze de meedogenloosheid van de grote kampioenen ontbeert. “Die nederlaag tegen Kim en dat onderhoud met Carlos vormden een echt kantelpunt in mijn carrière”, verklaart ze in een RTBF-documentaire. Haar huwelijk met Pierre-Yves Hardenne biedt bijkomende gemoedsrust. Zowel in Dubai, Charleston als in Berlijn wint Henin het toernooi, waarbij ze respectievelijk Seles, Serena en Clijsters in de finale klopt.
Koortsblaasjes
Ondanks dat sterke voortraject geraakt Henin-Hardenne, zoals ze tijdens haar huwelijk heet, in de eerste ronde van Roland Garros 2003 slechts met veel moeite voorbij de obscure Oostenrijkse Patricia Wartusch, maar nadien komt ze onder stoom. In de halve finale volgt de test der testen: Serena Williams. Enkele koortsblaasjes op Henins gelaat suggereren hoe groot de stress is. Vooraf had Rodriguez beklemtoond dat ze zich in geen geval mocht laten intimideren. Bij de kantwisseling in de derde set kruisen beide speelsters mekaar aan de stoel van de umpire. Omdat Henin flink doorstapt, moet Williams - tien centimeter groter, vijftien kilo zwaarder - zich inhouden. “Dat moment herinner ik me nog goed, ook omdat het ingaat tegen mijn angstige karakter. Mijn hele leven is een strijd geweest tegen twijfels. Ik was te klein en te tenger, en ik had mijn moeder verloren. Het zou niets worden met mij. En net dat motiveerde me.”
Het brutaaltje in Henin toont zich even later opnieuw als ze bij een opslag van Williams met enige vertraging haar hand opsteekt. Zo wil ze melden dat ze niet klaar is. In de daaropvolgende controverse keren de toeschouwers zich tegen Williams. Onze landgenote wint in drie sets. Na afloop loopt ze in de catacomben Kim Clijsters tegen het lijf. Letterlijk. De Limburgse had vroeger op de dag in haar halve finale niet al te veel moeite gekend met Nadia Petrova. Al grappend reageert Henin: “Je wil me nu al doden.”
Clijsters fluistert Henin toe dat ze beseft hoeveel dit voor haar betekent. Een daad van
grote sportiviteit en diepe menselijkheid
Darmkanker
De dag van de finale wordt Henin om 4 uur ’s morgens wakker. De herinnering aan haar overleden mama spookt door haar hoofd. In 1992 waren moeder en dochter op Court Central aanwezig toen
Graf en Seles voor de titel speelden. In een bui van kinderlijke overmoed beloofde de toen 10-jarige Justine dat ook zij ooit de finale van Roland Garros zou halen. Mama Françoise zou dat moment niet meemaken. Ze overlijdt in 1995 aan darmkanker. “Die gedachte zat heel scherp in mijn hoofd. Het moest mijn dag worden. Ik voelde een sterke connectie.”
Vier uur voor de wedstrijd is Henin al aanwezig op Court Central. Ze toont haar coach waar ze elf jaar eerder had gezeten met haar moeder. Om de druk wat te verminderen, neemt ze haar petekind vast. Clijsters krijgt vanuit de tribune onder meer steun van Koen en Kris Wauters en van vader Lei. De Clouseau-tandem was donderdag al aanwezig geweest bij Clijsters’ halve finale en papa Clijsters wilde uit bijgeloof de entourage behouden. De broers Wauters waren met hun moto in zeven haasten naar Parijs gesneld.
Lingerie
Zoals wel vaker bereikt dit taalgrensoverschrijdende duel geen al te best niveau. Clijsters en Henin hadden mekaar in een onderlinge rivaliteit vanaf hun kinderjaren tot grote hoogtes opgetild, maar de rechtstreekse duels worden al te vaak gekweld door zenuwen. Roland Garros 2003 is geen uitzondering. Een vermoeide Clijsters blijft ver onder haar gebruikelijke niveau. Ze zou later verklaren dat die finale een kantelpunt was in haar loopbaan. Voorheen had ze altijd onbevangen getennist, op een speelse manier, als amusement. Maar op het Parijse gravel voelt ze voor het eerst het gewicht van de geschiedenis wegen. Een fout van de Limburgse op de eerste matchbal beslist de wedstrijd. Aan het net volgt een omhelzing. Clijsters fluistert Henin toe dat ze beseft hoeveel deze zege voor haar betekent. Een daad van grote sportiviteit en diepe menselijkheid. In haar speech op het terrein verwijst een ontroerde winnares naar dat familiale drama. “Ik draag deze zege op aan mijn mama, die vanuit het paradijs meekijkt. Ik hoop dat je trots op mij bent.” Le tout Paris pinkt een traantje weg. Tijdens de persconferentie is Clijsters alweer haar zonnige zelve. “Jammer, maar er is niemand dood. Justine verdiende de zege.” Zelfs een winkeluitstapje met Gabriela Sabatini komt ter
Justine Henin Na haar overwinning sprake. De Argentijnse ex-tennisster had de trofeeën uitgereikt. “We zijn vriendinnen, Gabriela en ik. We zijn zelfs samen lingerie gaan kopen, dan ben je toch heel close.”
Eden Hazard
Een dag later troepen meer dan 10.000 mensen samen op de Grote Markt van Brussel om de kampioene toe te juichen. Terwijl een politie-escorte het gezelschap doorheen de stad loodst, vraagt een ongeruste Henin zich af of er wel voldoende publiek zal komen. In een sjofele jeans en simpel T-shirtje verschijnt de Waalse virtuoze op het balkon. Verlegen, bedremmeld, onwennig. “Ik was geen Eden Hazard”, zegt ze later. 7 juni 2003 is geen momentopname. Het hele seizoen 2003 lijkt sterk op het Open Belgisch kampioenschap, aangevuld met gastoptredens van twee zussen uit Los Angeles. Clijsters en Henin verzamelen dat jaar 26 (!) finales, waarvan ze er 17 (!) winnen - 9 voor Clijsters, 8 voor Henin. Serena Williams komt als nummer drie slechts aan vier titels. Met de uitloper naar de Australian Open 2004 erbij wappert de tricolore vlag boven drie grand slams én de Masters. Vanaf augustus 2003 tot september 2004 wisselt het Limburgs-Luikse combo mekaar af als nummer 1 op de WTA-ranking. Beitel het in marmer, kras het in diamant of graveer het in goud: een fenomeen als Clijsters/ Henin zal België nooit meer meemaken. En 7 juni 2003 was daarvan het begin.
“Mijn mama kijkt vanuit het paradijs mee.
Ik hoop dat je fier op mij bent, mama”