Christof Stieglitz maakt met verlamde linkerarm furore in Londens worstelcircuit
Hoe overwin je een lichamelijke handicap? Of straffer nog: hoe maak je van een fysieke beperking een kwaliteit? Vraag het Christof Stieglitz. Hij werd geboren met een verlamde linkerarm, maar onder de naam Bauer maakt hij in het Londense worstelcircuit fu
The one armed bandit - de eenarmige dief - is een plastische omschrijving voor de jackpot. Die heeft Christof Stieglitz nog niet gewonnen met zijn hobby, maar hij heeft er wel wat voor over om er ooit zijn broodwinning van te maken. Hij trok er zelfs voor naar Londen, waar hij woont en werkt. Onlangs was hij uitzonderlijk één dag in het land om de verjaardag van zijn vader te vieren. Van die 24 uren kneep hij er twee af voor dit gesprek. Plaats van afspraak: het zonovergoten terras van brouwerij Ter Dolen in HouthalenHelchteren, een steenworp van het ouderlijke huis.
Voor ons zit een kerel van 1,94 meter en 94 kilo. Met volle baard, een lookalike van Russell Crowe in Gladiator. Zo’n kolos waar je ’s avonds in een ondergrondse parking liever in een wijde boog omheen loopt, maar schijn bedriegt. De 26-jarige zoon uit een ondernemersgezin - zijn vader Michaël is zaakvoerder van constructiebedrijf Preton - praat met zachte stem en lacht haast onafgebroken. Het is moeilijk om je hem voor de geest te halen op een gevechtspodium tegenover een woest kijkende tegenstander.
Voor alle duidelijkheid: Stieglitz beoefent het zogenaamde showworstelen, een vorm van entertainment die elementen uit het traditionele worstelen (Grieks-Romeinse en vrije stijl) combineert met een stevige dosis theater. Weinig bekend bij ons, maar heel populair in Japan, Mexico en Amerika. Een van de belangrijkste pioniers is de inmiddels 69-jarige Hulk Hogan, die in de VS een sterrenstatus verwierf. “En doe daar ook maar The Rock bij”, zegt Stieglitz.
Is het door toedoen van dat soort figuren dat je met worstelen bent begonnen?
“Nee, dat is gekomen door vanaf mijn veertiende met mijn beste vriend op de trampoline in de tuin matchen na te spelen. Dat heb ik gedaan tot mijn achttiende. Het werd pas serieus toen ik aan Hogeschool PXL businessmanagement en marketing studeerde. Tijdens mijn stage in Londen werkte ik
Christof Stieglitz op de marketingafdeling van ADC College, een bedrijf dat stageplaatsen zoekt voor buitenlandse studenten. In die periode ontdekte ik de London School of Lucha Libre, een opleidingscentrum voor worstelaars. Daar moesten ze even nadenken of ze mij wel zouden aannemen. Worstelen met een verlamde linkerarm is niet evident, maar tijdens een oefensessie gaf ik blijkbaar een goede indruk.”
Je mocht blijven.
“Yes, maar dat was alleen tijdens mijn stage. Na mijn studies begon ik te werken in het bedrijf van mijn vader. De drang om terug te keren naar Londen werd echter zo groot, dat ik het na tien maanden voor bekeken hield en de Eurostar nam. Ik vond een administratieve job in een artsenpraktijk. Daar bleef ik drie jaar. Sinds januari van vorig jaar werk ik bij YouLend, een financiële instelling die de maandelijkse omzet van kleine en middelgrote bedrijven bestudeert en op basis daarvan leningen toekent. Ze zochten een Nederlandstalige medewerker om uit te breiden naar Nederland, waardoor ik bij de sollicitatie een streepje voor had. Ik woon in de Oost-Londense wijk Stratford, even buiten het centrum. Ik share een flat met een jonge vrouw, maar zij is niet mijn partner. Ik ben nog single.”
Hoe zit het met worstelen?
“Ik train op drie locaties, telkens met een verschillende coach. Ik heb intussen een tiental wedstrijden gevochten, allemaal in Londen. Eén keer heb ik een show in Antwerpen gedaan.”
Een show, zeg je. Leg eens uit wat worstelen precies inhoudt, want veel mensen vragen zich af wat fake is en wat echt. Volgens Wikipedia gebeurt de uitvoering aan de hand van een verhaallijn, zoals in een tv-serie.
“WWE is een Amerikaans bedrijf dat gespecialiseerd is in worstelen, het bekendste en grootste ter wereld. De naam zegt het al: World Wrestling Entertainment, met de nadruk op het derde woord.
Er wordt veel aandacht besteed aan de show, maar vergis je niet: je moet een getrainde atleet zijn. Als je de valtechnieken niet beheerst, houd je het niet lang vol. Ik heb al eens een hersenschudding gehad omdat ik niet goed viel. Je hebt ook veel kracht nodig omdat je je tegenstander voortdurend probeert op te heffen en tegen het canvas te gooien. Ik leef als een profsporter en kan niet zomaar eten en drinken wat ik wil. Ik werk zelfs met een voedingscoach.”
“Er wordt veel
aandacht besteed aan de show, maar vergis je niet: je moet een getrainde atleet zijn”
Hoe zit het met het showgedeelte? Oefen je daarop?
“Zeker. Je moet op de eerste plaats gefocust zijn op je gevecht, maar je wil de toeschouwers ook spektakel geven. Ik heb een paar gevechten nodig gehad om het publiek te bespelen. Nu ben ik me meer bewust van wat zich rond de ring afspeelt. Als je opkomt en de muziek hoort, sta je stijf van de adrenaline. Heb je dat niet onder controle, dan lukt het niet.”
Op je rechterarm staan vier tattoos, waaronder een afbeelding van een man die een gewicht met één arm in de lucht tilt.
“Een verwijzing naar mijn handicap. Tijdens de geboorte ging mijn linkerschouder uit de kom en werd het zenuwstelsel aangetast. Het is een beperking waarmee ik heb leren leven. Met de linkerarm kan ik geen kracht zetten, maar daardoor is mijn rechterarm beter ontwikkeld.”
Je hebt België verlaten om te worstelen. Je ambitie moet groot zijn.
“Ik wil prof worden, maar ik weet niet of dat door mijn handicap mogelijk is. Japan zou de max zijn. Jammer genoeg is het niet makkelijk om daar binnen te geraken. Lukt het niet, dan heb ik het in elk geval een kans gegeven en kan ik terugblikken op een geweldige ervaring. Nu gaat het mij vooral om het plezier. Wat ik ermee verdien, is iets meer dan drinkgeld. Maakt echt niet uit, ik geniet van de sport en de grote vriendschap in de worstelcommunity.”