“Oliver brengt weer vreugde in huis, maar de leegte van Flore blijft”
27 januari 2023. Tine Thys en Joris Wijnen uit Bilzen worden fiere ouders van Flore. Hun vierde kindje, de kers op de taart. Maar 17 dagen later moeten ze haar al afgeven. Nog eens tien maanden later wordt broertje Oliver geboren. “Hij brengt weer vreugde
“We zijn een groter gezin”, vertelt mama Tine trots. “Nelle is elf, Fill is zeven en Toon is drie jaar. We gingen heel bewust voor een vierde kindje. Toen we ontdekten dat ik zwanger was van Flore, was dat voor ons de kers op de taart.” De zwangerschap lijkt in eerste instantie opnieuw vlot te verlopen. “Maar zelf was ik van in het begin heel bezorgd. Het was een gevoel dat ik niet kon verklaren. Op vier maanden zwangerschap begon Flore wel wat onder de gewichtscurve te komen. Maar de gynaecoloog stelde ons gerust. Die curve is een gemiddelde, en er zijn nu eenmaal ook kleinere baby’s.” Maar naarmate de zwangerschap vorderde, zakte Flores gewicht steeds verder onder dat gemiddelde. “De uitgerekende bevallingsdatum was 4 februari 2023, maar voor de kerstvakantie bleek plots dat ze helemaal niet meer bijkwam. De gynaecoloog schreef totale rust voor. Ook dat hielp niet. Er werd bekeken of de zwangerschap ingeleid moest worden, maar zo ver zijn we niet meer gekomen. Op 26 januari begonnen mijn weeën, de volgende dag is Flore geboren.”
Na de geboorte bleek al snel dat er iets niet in orde was. “Flore werd bij mij gelegd. Ze heeft een heel klein schreeuwtje gelaten, en daarna niks meer. Ik weet nog dat ik vroeg of ze niet moest huilen. De kinderarts heeft haar meegenomen en vanaf dan leek het alsof we in een film zaten. Mensen bleven maar toestromen. Na anderhalf uur mochten we bij haar. Flore werd beademd en zou overgeplaatst worden naar het ziekenhuis van Leuven. Wij zijn achter haar aangereden.”
Diagnose
In het UZ Leuven belandde Flore op neonatologie. “De volgende dag kregen we te horen dat ze niet voldoende zuurstof opnam. De enige optie was de longmachine. Ze is verhuisd naar de PICUafdeling (pediatrische intensieve zorg, red.). Daar werd de diagnose hernia diafragmatica bevestigd. Flore had een gat in haar middenrif. Bovendien lagen haar lever en een stukje van haar darm op haar longen, waardoor die longen niet voldoende hadden kunnen groeien. Haar ene long was maar heel klein en de andere stelde niets voor. Toen werd de ernst pas duidelijk. De letterlijke woorden van de arts waren: ‘Ze ziet er mooi uit vanbuiten, maar vanbinnen is het erg.’”
Meteen werd alles op alles gezet om het kleine meisje te redden. “Het verpleegteam, de dokters, ze hebben alles voor Flore en ons gezin gedaan. We zijn daar zo goed begeleid. Ze hebben via een ingreep haar middenrif nog hersteld en de organen op hun plaats geduwd.”
Zeventien dagen vocht Flore met alles wat ze in zich had voor haar leven. “Zeventien dagen woonden we op de familiekamer in Leuven, ver weg van onze andere kinderen, die ons ook misten. Maar ze begrepen dat we er voor zus moesten zijn, we zijn zo trots op hen. Ook op Flore. Zij heeft zo haar best gedaan, maar ze had geen kans. Uiteindelijk kreeg ze een klaplong. Toen we op 13 februari op Flores kamer aankwamen, had ze haar body aan en waren de buisjes verwijderd. (stil) Toen wisten we dat we afscheid moesten nemen.”
“Joris is de kinderen van school gaan halen om afscheid te nemen van hun zus. Flore lag in onze armen terwijl de machines werden stilgelegd. De dokter en verpleegkundigen huilden met ons mee. Boven de Wolken en het Berrefonds hebben onze kinderen zo goed begeleid. Het was ongeloof lijk mooi, ondanks de verschrikkelijke situatie waarin we zaten. We hebben Flore mogen wassen, de kinderen hebben haar vastgehouden, haar aangekleed. Uren zijn we daar gebleven. Daarna heeft het ziekenhuis gezocht naar een begrafenisondernemer die Flore naar huis wou brengen. We hadden de kinderen beloofd dat ze een dagje thuis zou zijn. En dat is gelukt. Nu staat haar urne thuis. Ze is echt een deel van ons gezin, de kinderen betrekken haar overal bij.”
Onverwacht
In de maanden daarna werd Tine nog verder opgevolgd in het UZ Leuven. “Ik had een cyste op mijn eierstok waarvoor ik geregeld op controle ging bij de gynaecoloog. In mei ontdekte die plots een kloppend hartje. Compleet onverwacht, we waren daar totaal niet mee bezig. We voelden ons heel schuldig. Het voelde alsof we Flore gingen vervangen, wat natuurlijk onmogelijk is. Het heeft even tijd nodig gehad. Onze oudste dochter noemde het een wonder. Oliver werd op 13 december geboren. We zien hem doodgraag, maar het doet ook pijn. Alles wat we nu met Oliver doen, hebben we nooit met Flore kunnen doen. Toen we met Oliver vertrokken in het ziekenhuis, hebben we allebei geweend als een klein kind. Ik had het gevoel dat ik Flore achterliet. De maxicosi waar zij in zou zitten, daar zat Oliver nu in. Het was alsof ik opnieuw afscheid nam van haar.”
Ook twee maanden later is dat dubbele gevoel er nog. “Het is moeilijk om uit te leggen welk verdriet we dragen en hoe gebroken we zijn. Oliver brengt weer vreugde in huis, maar vult de leegte en het gemis niet. Op een bepaald moment na zijn geboorte ben ik heel boos geweest omdat niemand nog over Flore babbelde. Dat lag natuurlijk aan mij.” Haar omgeving is Flore namelijk helemaal niet vergeten. “Ik ben leerkracht, en de kinderen van mijn klas hebben samen met hun ouders een ster gekocht en die naar Flore vernoemd. Van vrienden en collega’s kregen we een speciale kersenboom die in februari bloeit, net wanneer Flore gestorven is.” En nu is ze vereeuwigd in de Babyspecial. “Toen ik de foto voor de inzending van Oliver maakte, dacht ik: en Flore dan? Zij heeft ook geleefd. Daarom vind ik het belangrijk dat zij er ook in staat.”
→ www.hbvl.be/babyspecial
“De letterlijke woorden van de arts waren: ‘Ze ziet er mooi uit vanbuiten, maar vanbinnen is het erg’”
Mama Tine