Geef ons visionaire leiders
In de politiek heb je twee soorten politici. Je hebt beheerders en je hebt visionaire leiders. Beheerders waken over de dagelijkse beslommeringen van het politieke bedrijf. Een investering links, een besparing rechts, heel veel handjes schudden. Ook heel veel aandacht voor politieke visibiliteit en soms te veel tijd voor mediaoptredens in populaire tv-programma’s, al dan niet verkleed in bedenkelijke outfits.
De roeping van de politiek werd een doodgewoon beroep. Geen wonder dat er heel wat nostalgie is naar de tijd van visionaire leiders zoals een Dehaene, een Martens, een Verhofstadt of een Karel Van Miert. Heren van stand die in hun gloriedagen een loepzuivere blik hadden op de wereld en het potentieel voor verbetering. Ze werden geleid door een horizon die verder reikte dan de eerstvolgende verkiezingen. Mannen die goed wisten wat nodig was om het tij te keren en die vervolgens met passie en overtuiging hun visie deelden met de kiezer.
Niemand zal ooit betwisten dat het Globaal Plan, het sociaaleconomisch herstelplan dat Dehaene uitrolde, een bijzonder moeilijke opdracht was. België zat ook toen in een bijzonder precaire budgettaire en economische situatie. Het Globaal Plan ging over een begrotingsbesparing van om en bij de 8 miljard euro. Hij deed dat door te snijden in de uitgaven en door belastingen te heffen. Ook de invoering van de gezondheidsindex, die de groei van de loonmassa temperde, maakte deel uit van zijn plan, tot grote frustratie van de vakbonden.
Denk vooral niet dat de inspanning na 9 juni minder pijnlijk zal zijn. In De afspraak stelde Rik Van Cauwelaert, éminence grise van de wetstraatjournalisten, onlangs nog dat vergeleken met de enorme inspanning die noodzakelijk zal zijn na 9 juni, het Globaal Plan een lichte vingeroefening was.
Het is precies in dit soort tijden dat we nood hebben aan visionaire leiders die de waan van de dag overstijgen, die in heldere formulering de bevolking weten uit te leggen wat de aard is van de inspanning, maar die vooral ook een perspectief weten te geven over hoe het beter zal worden. Bij ongewijzigd beleid stevenen we af op een begrotingstekort van 45 miljard euro tegen de volgende verkiezingen (mei 2029). Waar denken de partijen die uw brievenbus vol gaan proppen met reclame en kandidaten die uw hand komen schudden op de markt en op speciale gelegenheden, die besparingen te moeten doen? Waar gaat men in de uitgaven snijden en welke belastingen gaan we extra moeten betalen? Dat zijn de vragen die u best in uw achterhoofd houdt vooraleer u zich laat verleiden tot een stem voor deze of gene politicus.
“Geen wonder dat er heel wat nostalgie is naar de tijd van visionaire leiders zoals een Dehaene, een Martens, een Verhofstadt of een Karel Van Miert”
We worden begroet met geblaf van hondje Noxx. “Naomi heeft hem gekocht toen ze zestien was en voor het eerst vakantiewerk had gedaan”, zegt Cynthia. “Ze is maar 25 jaar geworden, maar heeft vier auto’s en zes huisdieren gehad. Alles moest snel gaan bij haar. Gek, als je er achteraf over nadenkt. Alsof ze schrik had dat ze het anders allemaal niet zou kunnen meemaken.”
Noxx is niet toevallig genoemd naar een discotheek. “Discotheken, festivals, plezier maken: dat was haar ding”, zegt Ludwig. “Ze werkte in de Inno in Hasselt en bracht leven in de brouwerij. Het was nooit saai met haar.” Cynthia: “Ze was een animator en trok iedereen mee. Geen zin, dat bestond niet.”
Maar op 2 april 2020, twee weken na het begin van de eerste lockdown, komt Naomi’s leven abrupt ten einde. Vermoedelijk rond 5 uur ’s ochtends wordt ze met bruut geweld om het leven gebracht door haar vriend Christophe, met wie ze sinds enkele maanden samenwoonde in Zonhoven. Pas een dag later wordt haar lichaam gevonden.
Geen antwoorden
Voor haar ouders en jongere zus Chloë is het nog steeds moeilijk te vatten. “Ik geloof het soms nog altijd niet”, zegt Cynthia. “Moord is sowieso irreëel. En dan nog door iemand die je dacht te kennen. Doordat het tijdens corona was, hebben we ook niet echt afscheid kunnen nemen. Een begrafenis met maar vijftien personen en er mocht niet geknuffeld worden. Waardoor het allemaal nog onrealistischer werd.” Ludwig: “Het is vier jaar geleden, maar voelt alsof het gisteren was.”
Wat ook niet helpt, is dat de dader eind 2020 uit het leven stapte in zijn cel. “Ik heb dat heel moeilijk gevonden omdat we toen wisten dat we geen antwoorden meer gingen krijgen”, zegt Cynthia. “Toen de politie het kwam vertellen, had ik een dubbel gevoel”, zegt Ludwig. “Stel dat hij levenslang had gekregen. In de praktijk kon hij dan na twaalf jaar vrijkomen. Dat stelt ook niks voor. Maar nu komt hij er wel heel goedkoop vanaf.” In een assisenproces hadden ze misschien wel antwoorden kunnen krijgen. Wat de dader bezielde? Wat Naomi nog heeft moeten doorstaan? “Naomi had temperament, die zou zich niet zomaar laten doen. En toch had hij geen verwon