Erken Palestina
TIMMIE VAN DIEPEN
De bloeddorst van Israël kent geen grenzen. In de nacht van woensdag op donderdag werden Abdallah Nabhan (33) en zijn zevenjarig zoontje gedood bij een bombardement van het Israëlische leger op de Palestijnse stad Rafah. Abdallahs echtgenote ligt in kritieke toestand in het ziekenhuis. De 33-jarige Palestijn werkte sinds 2020 voor Enabel, het Belgische agentschap voor ontwikkelingssamenwerking, waar hij kleine ondernemingen in Gaza begeleidde om milieuvriendelijk te produceren en jongeren aan de slag te helpen.
De dood van Abdallah en zijn zoontje is een verschrikkelijk drama zoals er de afgelopen zes maanden duizenden anderen plaatsvonden in Gaza. In de (wan)hoop om terreurorganisatie Hamas van de kaart te vegen na de verwerpelijke aanval op 7 oktober, is Israël een campagne begonnen die nu al meer dan 34.000 doden heeft geëist. Met een evenredige vergelding heeft dat al lang niets meer te maken. Dit is pure terreur. Wraaklustig bloedvergieten, vanuit een gevoel van morele superioriteit.
Die onderdrukking van het Palestijnse volk beroert ons allemaal, en zeker de jeugd die via sociale media de beelden op hun scherm krijgt. Als journalisten merken we het goed: als tijdens schooldebatten het woord Gaza valt, gaat de temperatuur de hoogte in. Jongere generaties kunnen er niet bij: waarom grijpt het Westen niet in? Waarom kijken we toe hoe Gaza wordt uitgemoord? Het is een sluimerend verkiezingsthema. Intussen ademt de politiek machteloosheid. Zelfs over de erkenning van Palestina, een no brainer, raakt de federale regering het niet eens. MR spartelt om wazige redenen tegen. Premier Alexander De Croo moest donderdag in de Kamer opnieuw de blunderende buitenlandminister Hadja Lahbib (MR) terechtwijzen. Miscast Lahbib had twijfel gezaaid of België nog wel tot de groep Europese landen behoort die Palestina op termijn willen erkennen om zo druk te zetten op Israël. De Croo en Lahbib klonken gisteren in de Kamer wél unisono: België is pro erkenning, maar wil die stap inzetten om een tweestatenoplossing af te dwingen. Dat klinkt logisch, ware het niet dat Israël geen enkel signaal geeft geïnteresseerd te zijn in wat voor vredesproces dan ook, laat staan een tweestatenoplossing. Hoe lang moeten we dan nog wachten om Palestina te erkennen? Tot Israël zich ooit bedenkt? Nee, de erkenning moet nú gebeuren. Zodat de Palestijnen op gelijke voet kunnen praten over vrede, als het ooit zo ver komt. Zodat de dood van Abdallah niet voor niets is geweest.