Partijkritiek op muziek
Hang The DJ van The Smiths, dat moet menig politicus zondagavond op weg naar huis geneuried hebben.
Nieuwswatcher Peter Mijlemans zoekt de rode draad in de actualiteit van de week
Als de virtuele versie van Ivan De Vadder begint te struikelen over zijn staafdiagrammen, wordt op de partijhoofdkwartieren al eens een plaatje opgelegd bij de intrede der al dan niet glorieuze gladiatoren. Een statement, de stand van de partij op een beat. De keuze zondag was ronduit vilein. Bij N-VA werd replay ingeduwd bij de ‘ploat’ Euphoria van Loreen. Al een fout nummer op zich, niet eens uit de Vlaamse codex der cantussen. We’re going u-u-u-u-uu-up dat is lekker mee te lallen, zwaaiend met een glas Romy-pils nu Vlaamse Leeuwenvanen voor de camera verbannen zijn. Het venijn zit niet in de staart, maar al in de eerste regel. Why can’t this moment last
forevermore: waarom niet voor eeuwig, vanaf nu gaat het bergaf en staat u een hoop miserie te wachten. Proficiat. Het kon veel erger. Het is al niet plezant om het podium opgedragen te worden om de boodschap te verkondigen dat je veruit de tweede grootste partij bent. Maar je staat echt voor joker als je als Mister Flandria geëerd wordt met Viva La Vida van Coldplay. Een groep en een song opgetrokken uit zuiver teflon, dat paste nog. Maar die tekst. I used to rule the world, I used to roll the dice: vrij te vertalen als ooit was ik minister-president, ooit bepaalde ik
het spel. Met nog een knipoog naar Wouter Beke in revolutionaries want my head on a silver plate, tijd om het hoofd eraf te hakken. Om te eindigen met de kaakslag Saint Peter won’t
call my name, een metafoor voor het feit dat koning Filip er nog niet aan denkt om hem in audiëntie op het paleis te ontvangen.
knop werd opengedraaid. Good Vibrations van The Beach Boys. Met de uitsmijter Na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, na, do, do, do, do, do, do, do, do, do, do, do, do, do,
do, do, do. Nul komma nul inhoud of visie. Maar bon, als de dj echt vilein was geweest, had hij She Don’t Fool Me van Status Quo opgelegd. Mij nemen ze niet bij de neus. Stout is dat terwijl Gwendolyn en Maggie op het podium gehesen werden en Annemie Turtelboom in de coulissen moest blijven, die bovendien in het donkerste zwart waren gedrapeerd zodat enige volksdemocratische ruzie over geweest. Uiteindelijk was die therapeutische discussiesessie niet eens nodig geweest aangezien de peilingen zoals steeds meer bloei voorspelden maar er uiteindelijk niet zo veel groen uitsloeg. Bruno Tobback had de stekker uitgetrokken voor Laurent Garniers The Man With The Red Face door de boxen kon knallen, doelend op het lichte schaamrood, een persoonlijk soort uitslag. Al duurt dat nummer met negen minuten wat lang en had er bij het slotakkoord al zeker niemand meer in de zaal gezeten. Allemaal John