‘Emotioneel moment’
Wim Vuchelen speelt zaterdag zijn allerlaatste wedstrijd
Wim Vuchelen knoopt zaterdag voor het laatst zijn basketbalschoenen. De 34-jarige haakt na de partij GSG Aarschot - Neufchâteau alles aan de haak en voegt zich bij het lijstje van Bruyninckx en Terclavers, Leuvense spelers die ooit eerste klasse kleurden.
Zelfs in zijn laatste trainingsweek stond Wim Vuchelen een half uur voor zijn andere ploegmaats van GSG Aarschot zich al op te warmen. Het zegt alles over zijn gedrevenheid en de mentaliteit van de gewezen speler van eerste klasse. ‘Als ik iets doe, dan ga ik er 100 percent voor’, is zowat de leidraad in het leven van Wim Vuchelen. Het begon aanvankelijk onschuldig. Na de partijen van zijn vader gooide hij als jonge snaak een balletje. Toen zijn beste vriend hem meesleurde naar de benjamins van Wilsele ging de bal aan het botsen. Snel zag jeugdtrainer Yves Buccauw het talent van het bekende nummer 11 en maakte hij zijn overstap naar zijn Leuven. Na drie voetbreuken in amper twee jaar tijd, een transfer naar Aarschot dat later failliet ging, kwam Vuchelen in contact met Willy Steveniers, die hem een plaats bij een tweedeklasser bezorgde. ‘Dat is eigenlijk de start geweest’, keek Wim Vuchelen om. ‘Als ploeg en persoonlijk speelden we een goed seizoen. In het tussenseizoen bood voormalig manager Ivo Van De Vonder mij een contract aan bij Basket Groot Leuven.’ In acht seizoenen Leuven Bears speelde Vuchelen er 254 competitiepartijen, pakte er de beker in 2005 en werd zelfs vijfmaal geselecteerd als international voor de Belgian Lions. Na Hermans Bruynickx en Gary Terclavers vereeuwigde hij zijn naam in de bierstad. ‘Het is de periode uit mijn carrière. Nooit had ik gedacht dat ik zolang het zou uithouden. Laat staan dat ik zolang voor één ploeg zou spelen. Als ik nu terugkijk, dan heb ik daar eigenlijk een paar basketbalgeneraties zien passeren.’ ‘Het seizoen 2004-2005 onder coach Eric Buis blijft met die bekerwinst en de daaropvolgende campagne gewoon onvergetelijk. Zelfs nu nog word ik daarover aangesproken.’ Maar aan dat sprookje kwam medio 2011 een einde ondanks nog een eenjarig contract bij de Bears. ‘Sportief was de verhuizing naar het eerste landelijke GSG Aarschot een stap terug. Ik had zeker nog hoger kunnen spelen. Maar het heeft ook een positieve zijde. Die weerkerende elleboogblessure waar ik mee kamp, gaf me wel de mogelijkheid om telkens terug te vechten op het niveau van deze ploeg. Als ik hoger gespeeld had, dan denk ik dat mijn carrière al vroeger zou beëindigd zijn.’
Inspecteur van politie
Nu zaterdag is het een feit. Voor het laatst draagt Wim Vuchelen zijn nummer 11. ‘Ik weet nu al dat het emotioneel zal zijn. Door al die aandacht komen nu al die herinneringen boven. Zo zal ik nooit vergeten hoe Wim Vanhaele mij als junior onder de arm nam. Als vleugelspeler vertelde hij mij dat je meer nodig had dan alleen een penetratie. De uren dat wij samen in het Redingenhof geoefend hebben op driepunters, is niet te tellen. Dankzij hem kleeft het etiket van driepunterspecialist op mij.’ Is er nog leven na het basketbal of gaapt het grote zwarte gat. ‘Het basketbal leg ik zeker voor een jaar stil. Ik wens eerst te slagen als inspecteur van politie. Verder kan ik nu tijd vrijmaken voor mijn vrouw en drie kinderen. Na zoveel jaar basketbal mogen de rollen eens omgedraaid worden’, besluit Vuchelen.
,, Nooit gedacht dat ik het zo lang zou uithouden