5.675 km
gereisd om op kamp te gaan
‘Eens chiro, altijd chiro’, dat bewijzen de Canadees-Belgische zusjes Sophie (17) en Anne (14) Goyette-Hamels. Ieder jaar reizen zij de hele wereld rond, om op kamp te gaan met de chiro waar ze tot zes jaar geleden lid van waren. Met een stralende glimlach lopen Sophie en Anne tussen hun vrienden van Chiro Spirit. Tien dagen lang zijn ze samen op kamp in Lint, bij Kontich. Met de trein vanuit Heverlee voor de meesten, met het vliegtuig vanuit Ottawa voor Sophie en Anne. Want eigenlijk wonen ze al zes jaar in Canada, zo’n 6.000 kilometer verder. Sophie werd tien jaar geleden lid van de Chiro. ‘Maar elke zomer gingen we naar Canada, om de familie van onze moeder te bezoeken. Tijdens het schooljaar konden we dus elke week naar de Chiro, in de zomer konden we nooit mee op kamp. Tot mama in 2009 terug naar Canada wilde verhuizen. Sindsdien doen we het omgekeerd: geen Chiro tijdens het jaar, wel mee op kamp tijdens de zomermaanden, als we opnieuw in België zijn om papa’s familie te bezoeken.’
Bij oude vrienden
In Canada is er niet echt iets zoals de Chiro, zegt Sophie. ‘De jeugdbeweging die er is, die bakt koekjes. Heel anders dan de jeugdbewegingen hier en niet echt ons ding. Daarom is het zo leuk dat we hier nog altijd mee op kamp mogen. We worden altijd met open armen ontvangen. Het voelt als thuiskomen, niet als op kamp gaan met vreemden.’ Vreemden zijn hun kampgenoten trouwens ook niet, want de groepen bleven min of meer hetzelfde. ‘We zien ieder jaar onze zelfde vriendinnen terug’, zegt Anne. ‘En dat is net zo zalig. Zo kunnen we tien dagen bij onze oude vrienden zijn. Het voelt nooit onwennig, we voelen ons vanaf de eerste dag thuis. We spreken trouwens de rest van de zomer ook nog met hen af, buiten de Chiro. En volgende week gaan we nog meehelpen aan de bouw van nieuwe Chirogebouwen op onze terreinen.’ Hun vrienden zijn alleszins blij dat Sophie en Anne die hele afstand afleggen en nog steeds meekomen op kamp. ‘Ze horen nog steeds bij de groep, ook al zijn ze er tij- dens het jaar niet bij’, zeggen ze. ‘Dat ze meegaan, is heel normaal voor ons.’ Nu hun kamp van dit jaar ten einde loopt, zijn de meisjes trouwens al aan het den- ken aan volgend jaar. Ook al is Sophie dan 18, en eigenlijk te oud om gewoon lid te zijn. ‘Maar dan kom ik wel mee als kampleiding of kookploeg’, lacht ze.
SOPHIE EN ANNE Canadees-Belgische zussen
Dit kamp is voor ons als thuiskomen, ook al zien we onze Chirovrienden tijdens het jaar niet