‘Geen zorgen: sinds de Télépolice hier waakt, is er niets ergs meer gebeurd’
Nooit meer! Te mijden! Wat een hufter achter de balie! Als je Trivago mag geloven, de site waar reizigers hun ervaring met hotels delen, dan wordt er in België meer dan een Fawlty Towers uitgebaat. We checkten in bij de vijf hotels die de slechtste opmerk
Het geluk is aan mijn kant. Het is begin juli en de natie kreunt onder een hittegolf. Basse Sambre heeft geen airco en zet dan maar alle ramen en deuren wijd open. Alle geurtjes waaien weg. Wel nadrukkelijk aanwezig: de mededelingen dat ‘Télépolice’ ons in de gaten houdt. ‘Wij informeren jullie dat dit systeem kan geladen zijn met videobewaking en dat de beelden direct naar de politie kunnen worden doorgezonden.’ Het boost niet meteen het veiligheidsgevoel. En toch is het hotel flink beklant, te oordelen aan de bijna volle parking. Mensen met een vroege vlucht vanuit Charleroi boeken hier. En schrijven dan commentaren over hoe vuil het hotel is. Maar dat checken we straks, eerst zelf inchecken. De ingangsdeur staat breed open, dat geeft toch een béétje het gevoel dat je hier welkom bent. Al wordt dat meteen genekt door een nieuw waarschuwingsbordje op die deur: ‘Om veiligheidsreden heeft de receptionist maar 50 euro in kas. Bedankt voor uw begrip.’
De struise strijker
De receptionist zit niet achter zijn toogje. Hij zit in de eetzaal, achter een zware machine waarmee hij het tafellinnen aan het strijken is. Een grote, vriendelijke, struise jongen. En toch zo aandoenlijk geconcentreerd aan het strijken. De wereld is het mooist in haar details. Toch even gevraagd of het wel veilig is, dit hotel? ‘U hebt die bordjes van de Télépolice gelezen?’, vraagt de struise strijker. ‘Die zijn eigenlijk niet bedoeld voor de klanten. Maar voor onze veiligheid, van het receptiepersoneel. In het verleden zijn hier vaak dingen gebeurd. Geweldtoestanden en zo. Daarom hebben we dat systeem met de Télépolice. We hoeven nu maar op een knop te drukken en de politie ziet meteen wat hier gebeurt. Zij kan op basis van de beelden beslissen of en met hoeveel man ze afkomen. Maar maak je geen zorgen. Sinds we dit systeem zo duidelijk afficheren, is er niets ergs meer gebeurd.’ Mijn reservatie is snel gevonden in de computer. ‘53 euro, alsjeblief’, vraagt de receptionist. Ik wacht nog even. Want er moet toch meer komen. In alle andere slechtste hotels van het land kwam er altijd iets bovenop: stadstaksen, een toeslag wanneer je met de kaart betaalt of iets voor de hotelparking. Hier niets? ‘Neen, niets. Zelfs het ontbijt zit in die prijs’, zegt de receptionist, die naar de ontbijtzaal wijst. Hoe kan het anders: ook hier hangt een briefje: ‘Verboden voedsel uit de ontbijtzaal mee te nemen naar je kamer.’ Het is al laat en ik zit zo ver van de stad. Aan de ontbijtzaal hangen ook foto’s van pizza’s en spaghetti’s. Die kan je hier bestellen, maar enkel in je kamer opeten. Oké: een pizza, een blik spuitwater en een fruitslaatje besteld, samen 9,50 euro. Nu op naar de ka- mer. Het is alsof ik nog een slagwapen meekrijg. Zo groot is de sleutelhanger: 15 centimeter lang en 5 centimeter dik. Ook daarover klagen veel recensies. ‘Je kan de sleutel niet in je broekzak steken, zo’n monster.’
Geen antwoord op mail
De baas van het hotel leest die internetreacties ook. ‘Ah, je hebt altijd klagers. Wanneer ik hen terugmail, krijg ik nooit een antwoord. Onlangs moest een klager bekennen dat hij hier nooit overnacht heeft. Dit hotel is veel ouder dan het internet. Sinds die sites hebben we wel wat minder klanten, maar dat geldt voor heel de hotelsector van Charleroi. De terugval komt zeker niet door die online commentaren.’ De meeste klanten klagen over sigarettengeur. Aan de buitenkant van mijn kamer hangt – alweer – een briefje. Een verbodsbord dat zegt dat hier niet mag worden gerookt. In andere kamers mag dat wel nog. Vreemd hoor, hoe ze hier met het rookverbod omgaan. Typisch Belgisch absurdisme: in alle gangen hangen de asbakken nog aan de muren, met daarboven een zelfklever met een doorstreepte sigaret. ‘Zie het als een grapje’, zegt de baas, ‘zoals die telefooncel in de receptie. Er hangt al lang geen telefoon meer in.’ Mijn kamertje is Spartaans. Een dubbel bed, een plankje om te schrijven en een stoel met een vieze zitting. Er is zelfs niet geïnvesteerd in een schilderijtje of een prentje met een fraai vergezicht. Maar natuurlijk hangt er weer een streng briefje aan de deur. Dat zegt dat het verboden is de handdoek uit de kamer mee te nemen. En dat ik de kamer netjes moet houden, anders zullen ze mijn volgende reservaties weigeren. Dat lees ik in twee talen: Frans en Engels. Dan moeten ze toch eerst zelf de kamer proper aanbieden. Achter de deur ligt een dikke streep stof.
Schimmel?
Dat de badkamer een grondige schrobbeurt zou verdragen, wist ik al van de internetcommentaren. Die hebben ook gelijk wanneer ze schrijven dat je de glazen schuifdeuren van de douche zo in je handen hebt. En bwèèèk, wat is dat daar aan de rand van de wastafel? Schimmel? Net wanneer ik er dichter naartoe buig, klopt de receptionist op de deur: ‘Uw pizza, meneer. Nee, niet klaargemaakt in de microgolf, maar in onze vuuroven. Eet smakelijk.’ Het is geen weer om ons kwaad te maken of een ander mens terecht te wijzen. Ook omdat dit de goedkoopste kamer is van de vijf hotels die ik bezocht. Al houden we nog even een slag om de arm, want over het ontbijt schrijven ze ook lelijk op het internet. ’s Morgens spreek ik de baas over zijn ontbijt. Krijg ik ook beschimmelde broodjes zoals een vorige klant? De baas maakt een wegwerpgebaar. ‘Ik zou niet weten waar die het over heeft. We serveren vers brood. Het enige waar de klanten soms gelijk in hadden, is de geurhinder. Maar sinds we het personeel opdracht gaven de kamers te verluchten, is ook dat probleem van de baan. Ik laat u nu ontbijten.’ Het smaakt. De keuze is ruim, de toestand vers. Niet dat ik hier nog terugkeer, maar voor die prijs zou ik het ook niet meteen afraden.
In de kamer hangt een briefje dat zegt dat ik de kamer netjes moet houden, anders zullen ze mijn volgende reservaties weigeren. Dan moeten ze toch eerst zelf de kamer proper aanbieden