Desno od istine i razuma
Jedino što se doima opasnijim, ako ne i gorim od javnog istupa federalne ministrice kulture i sporta Sanje Vlaisavljević, s vrhuncem u stavu da je bosansko-hrvatski ratni zločinac Dario Kordić nakon odsluženja zatvorske kazne “očito prestao biti osuđenik za ratne zločine”, dakle zločinac, jesu oni koji opravdavaju, umekšavaju i podržavaju ovaj stav. Što je novi obol desničarskoj, konzervativnoj, nacionalno obilno zatrovanoj atmosferi, ali i dokaz da se nastavlja trodecenijsko licitiranje i retuširanje istine, različito samo po tome iz kog nacionalnog brloga se to čini.
Nezavisno od toga da li su reakcije na ministricin TV nastup obojene etnostranačkim tonovima ili su puki izraz upornog desničarenja iz tradicionalnih kuhinja, jasno je da se radi o novoj porciji nastojanja da nam se svaki, makar i najmanji povod za buđenje razlika i konflikata, plus mržnja - nametne kao dodatno kontaminiranje onoga što je ionako odveć zagađeno. Ne moraju desničari - uglavnom poznati, tek tu i tamo anonimni - znati ni najsažetiju definiciju desnice (“konzervativne struje unutar političkog spektra, za koje je nejednakost neizbježna, prirodna, normalna i poželjna”) da bi se nadahnuli potrebom za razlikovanjem od normalnih i razumnih ponašanja i izjava. Dovoljno je da se dočepaju prilike za izopačenje istine i za retuširanje istorije lažima, podvalama i konstrukcijama, pa da privuku pažnju javnosti, zarade pohvale ordije istomišljenika i, pogotovo, šefova i zaključe da su uspjeli.
Omiljena meta desničara, pa još na javnim funkcijama, odvajkada je ovdje prekopavanje po prošlosti i pervertiranje istine o njoj. Fokus je na početku devedesetih godina prošlog vijeka, na vremenu agresije na našu zemlju, odbrane od agresije i na nečasnim, zločinačkim, mračnim i genocidnim potpisima tog doba. Duboke suprotnosti, gdjekad antologijska mržnja i epska averzija, dobacili su do tačke na kojoj smo postali beskrajno komotna pozornica za neometano desničarsko čerečenje i vulgarno podmetanje. U tom sumanutom cunamiju najveći stradalnik je istina, koja se prilagođava trenutku i aktuelnim potrebama, što za plod ima čitavu lepezu ataka na zdravu pamet i normalno rasuđivanje, da bi se sve okončalo bogatim spektrom tvrdnji i konstrukcija, nastalih na obmanama, podmetanju, lažima i falsifikatima.
Kada se u toj zamućenoj i klimi koja bazdi na multiplicirane mentalne otrove jedna federalna ministrica opetovano oglasi tvrdnjama o tome kako Sarajevo više nije multietničko i zajedničko, a onda i da jedan ratni zločinac, nakon odležane zatvorske kazne, treba biti rehabilitovan, onda je to ne samo potvrda desničarske budnosti i istrajnosti. To je i dokaz neznanja, diletantskog upuštanja u stručnu materiju, koja ima pravno i zakonsko utemeljenje, međunarodnu verifikaciju i epilog u istini da kraj zatvora za ratne zločine ne znači rehabilitaciju i pranje ruku.
Nije da to ministrica ne zna. Problem je u tome što računa na to da će pretvaranjem neznanja u provokativan alat postići dva cilja: izazvati reakciju onih koje to vrijeđa i ponižava, a s druge ustalasati onaj dio ciljane javnosti u kome obitavaju njeni istomišljenici, formatirani u nacionalističkom desničarskom stilu i trajno žedni opijanja vlastitim i istinama koje su skrojili za svoje potrebe, nezavisno od činjenica, sudskih presuda, utvrđene realne slike nekog događaja, pojave, ličnosti...
Ignorišući to što je desničarski bijeg od istine istovremeno i bijeg od razuma, logike i relevantnih fakata o onome šta je bilo, kako je bilo i ko je za to dogovoran, ponizni sužnjevi desničarenja nimalo ne pate od “pedanterije” i ne obaziru se ni na šta izvan kruga desno ograničene, sužene i izopačene slike prostora i vremena. Oni će, štaviše, naći nove povode koji im idu u prilog - poput, recimo, stava jednog mostarskog akademika, u vezi sa objavom dosad nepoznatih snimaka rušenja Starog mosta, o tome da je to namješteno, jer je na lijevoj obali Neretve pod most bio postavljen eksploziv, “a zna se ko je kontrolisao tu obalu”; ili, pak, reakcija na ministricin stav, koja je očas uobličena u lansiranje cinične sintagme “Hdz-ova Trojka na vlasti”; ili talas polemičkog i uvredljivog obračuna s ministricom, kojim kipte društvene mreže, kojima je strano to da se istim stilom nije pametno obračunavati sa onim s kim se ne slažemo...
Desnica, očito, ne ustuknjuje, ne popušta i ne umara se. U cijeloj Evropi je, kažu, tako. To nam nije nikakva utjeha. Jer, kod nas je problem to što jedan federalni funkcioner iznese nešto što ide udesno od istine i pameti, ali je još veći problem to što mnogi - ne samo iz istog nacionalnog i stranačkog tabora - isto misle, ali se ustežu da se oglase i zagade nam javni prostor.
ILI: Problem je što federalna ministrica kulture i sporta zagovara rehabilitaciju ratnog zločinca, ali i to što isto misle i mnogi drugi ne samo u njenoj političkoj opciji, samo se ustežu da nam na isti način zagade javni prostor