Srbija: Prošlo je vrijeme stida, ovo je vrijeme glasnog poricanja
Reakcije na neustavno slavljenje 9. januara, (ne)djelovanje Tužilaštva BiH i (ne)postojanje vladavine prava će nam potvrditi da li nas zaista čekaju gora vremena u kojima će međunarodna zajednica ostati nijema i slijepa na poricanje presuda međunarodnog krivičnog suda, koji je sama osnovala, i prihvatiti da su presuđeni ratni zločinci “heroji”, ili će konačno shvatiti da se to itekako i nje tiče, a ne samo nas koji volimo svoju državu Bosnu i Hercegovinu.
“Srpsko društvo danas živi u kulturi poricanja koja podstiče kolektivno žmurenje, neistraživanje zločina i njihovo normalizovanje kao nečega što pripada ritmu svakodnevnog života, a svako priznanje onoga što se desilo postaje osnov za diskvalifikaciju iz društvenog (nacionalnog) života”, stoji na početku najnovijeg izvještaju Inicijative mladih za ljudska prava iz Srbije koja se zalaže, kako navodi, za društvo bazirano na istini, pravdi, odgovornosti, slobodi, demokratiji i miru.
Razumijevanje obrasca poricanja
Izvještaj o poricanju i relativizaciji ratnih zločina i njihovoj političkoj upotrebi u javnom diskursu Srbije urađen je s ciljem boljeg razumijevanja obrazaca poricanja koji su prisutni u savremenom srpskom društvu.
Naslov izvještaja je “Stanje poricanja – Srbija 2022: Vrijeme tihog ponosa”. Autorka je Jovana Kolarić, a urednici Sofija Todorović i Marko Milosavljević.
Kako poznati novinar i pisac iz Srbije Tomislav Maković u svom komentaru ovog izvještaja podsjeća “naslov izveštaja referiše, naravno, na poznatu rečenicu Aleksandra Vulina, izrečenu sa funkcije ministra odbrane 2017. godine: „Prošlo je vreme stida, ovo je vreme tihog ponosa’”, pojašnjavajući da “pod vremenom stida Vulin podrazumeva epohu demokratskih vlasti, kad se nismo previše trsili našim ratnim zločincima, te da je vreme tihog ponosa ono u kojem živimo pod naprednjacima koji se gorde srpskim ratnim zločincima i njihovim zlodjelima”.
Izvještaj se zasniva na analizi sadržaja izjava političkih zvaničnika i drugih pojedinaca, zatim službenih saopštenja institucija i medijskih tekstova. U odnosu na izvor poricanja i u odnosu na to ko je nosilac poricanja, razlikuje institucionalno i vaninstitucionalno poricanje.
Institucionalno poricanje u Srbiji je, kako se navodi, utemeljeno u državnoj politici sjećanja koju odlikuje historijski revizionizam, poricanje i relativizacija počinjenih zločina i odgovornosti za njih, dok je vaninstitucionalno poricanje prisutno prije svega u medijima.
“Poricanje je postalo državna politika od 2012”, navodi izvještaj, te argumentovano reda i kako je ono u Srbiji legalizovano izmjenama Krivičnog zakona, zakonima o ratnim memorijalima, uredbom o Boračkoj spomenici, te kako su državni resursi u službi poricanja, a glavni nosioci njegovog narativa postali Ministarstvo odbrane i Ministarstvo unutrašnjih poslova ove zemlje.
Deklaracijom o političkom pomirenju između DS-a i SPS-a, stranka Slobodana Miloševića u potpunosti politički rehabilitovana
U dijelu izvještaja pod naslovom Odnos prema prošlosti ističu se ključne faze u odnosu srpskog društva prema ratnoj prošlosti devedesetih, nakon svrgavanja Slobodana Miloševića 2000. godine i njegovog odlaska u Hag.
Tako se navodi, da je prva faza, koja je trajala od konstituisanja nove vlasti 2001. godine do ubistva premijera Srbije Zorana Đinđića u martu 2003. godine, bila obilježena zahtjevima međunarodne zajednice za saradnju Srbije s Haškim tribunalom i otklonom od režima Slobodana Miloševića. “Unutar vladajuće koalicije nije postojao konsenzus o ovim pitanjima, što je često vodilo kontradiktornim potezima vlasti – javnost je informisana o prebacivanju više stotina leševa kosovskih Albanaca u masovne grobnice u Srbiji u cilju zataškavanja zločina, ali je izostalo procesuiranje odgovornih, kao i institucionalna reforma kojom bi lica bliska prethodnom režimu bila uklonjena iz njih”.
Druga faza nastupa dolaskom Vojislava Koštunice na vlast u martu 2004. godine. “U ovo vreme intenzivirana je saradnja sa Tribunalom kroz strategiju dobrovoljne predaje’ optuženih, koja je bila praćena značajnom materijalnom podrškom porodicama okrivljenih, ispraćajem heroja’ i kreiranjem narativa o nepravednom’ Tribunalu.”
Naredna faza je počela potpisivanjem Deklaracije o političkom pomirenju između Demokratske stranke i Socijalističke partije Srbije, kojom je stranka Slobodana Miloševića u potpunosti politički rehabilitovana. “U Deklaraciji nije bilo osvrta na ratove devedesetih niti preispitivanja Miloševićeve uloge, što je stvorilo prostor za poricanje, relativizaciju i ignorisanje kršenja ljudskih prava koje su počinile srpske vojne, policijske i paravojne snage”.
Dolaskom SNS-a ratni zločinci postaju “heroji”
“Uprkos nedovoljno definisanom i često utilitarističkom odnosu prema prošlosti demokratskih vlasti, taj odnos se drastično mijenja dolaskom na vlast koalicije okupljene oko Srpske napredne stranke 2012. godine. To je prva vlast nakon promjena 2000. godine, koja svoj politički legitimitet crpi upravo iz devedesetih godina i revizionističkog tumačenja prošlosti. Novi pristup objedinjen je pod parolom Aleksandra Vulina s pozicije ministra odbrane: Prošlo je vreme stida, ovo je vreme tihog ponosa’.
Poglavlje Vrijeme tihog ponosa – organizovani zaborav objašnjava novi pristup prošlosti, kako se on zasniva na revitalizaciji mitova koje je stvarao režim Slobodana Miloševića o “odbrambenim ratovima” koje je Srbija vodila i “nepravednom procesuiranju“„zaslužnih“oficira i boraca. “Ti mitovi postaju osnov novog narativa koji se gradi upotrebom laži, eufemizama, poluistina, relativizacija, legalističkih i verbalnih akrobacija u javnom diskursu. Novi pristup prošlosti formalizovan je kroz zakone i uredbe kojima je propisano čega se i kako sjeća u Srbiji, a potpomognut produkcijom sadržaja koji za cilj imaju reinterpretaciju i relativizaciju sudski utvrđenih činjenica u vezi s ratovima devedesetih.”
Izvještaj pokazuje kako u izgradnji novog odnosa prema prošlosti učestvuju državni i lokalni funkcioneri, članovi političkih partija, mediji, državni organi i institucije, kao i pojedinci među kojima značajno mjesto zauzimaju osuđeni za ratne zločine. Javni funkcioneri veličaju ulogu osuđenih ratnih zločinaca, te ratni zločinci u Srbiji uživaju ugled “heroja”, kako se prema njima postupa kao prema nevinim i protivpravno osuđenim licima i daju povlastice. Tako ratni zločinci postaju česti gosti televizija u Srbiji i imaju značajnu ulogu u političkom i društvenom životu.
Zbog glorifikacije ratnih zločina podnesene dvije tužbe Evropskom sudu za ljudska prava
Također, izvještaj podsjeća da su zbog rasprostranjenosti glorifikacije ratnih zločinaca do sada podnesene dvije tužbe Evropskom sudu za ljudska prava, u kojima su tužioci ukazali na ulogu lica osuđenih za ratne zločine, konkretno Veselina Šljivančanina i tzv. Kosovske petorke, u političkom životu Srbije, na njihova unapređenja nakon izvršenog ratnog zločina i neoduzimanje činova, kao i štampanje
Nakon velikog pritiska međunarodne zajednice, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić je smijenio Aleksandra Vulina koji više nije dio vlasti u Srbiji. Ali ga je zato Vučić poslao u Bosnu i Hercegovinu – u njen entitet Republika srpska gdje ga je predsjednik ovog entiteta imenovao za senatora RS-a – da „ojača“narativ vladajućeg separatističkog vođstva ovog entiteta.
njihovih knjiga. Promjena političkog odnosa prema ratnoj prošlosti i njena instrumentalizacija reflektuju se i na komemorativne prakse koje sada postaju državne manifestacije. Civilne žrtve rata su gotovo u potpunosti zanemarene u zvaničnom diskursu, dok se primat daje obilježavanju stradanja boraca, a žrtvi se pripisuje ideal davanja života za domovinu, bez obzira na okolnosti stradanja.
Također, uprkos postojanju državnih komemoracija, događaja poput obilježavanja početka NATO bombardovanja ili dana sjećanja na stradale i prognane u Oluji, ne postoji društveni razgovor o tim događajima, niti se oni stavljaju u kontekst oružanih sukoba, što nužno dovodi do poricanja žrtava i patnji drugih.
Murali presuđenog ratnog zločinca Ratka Mladića kao dio urbane “estetike”
To je i vrijeme kada se novi pristup poricanja prenio i na pop kulturu, te su tako likovi ratnih zločinaca postali dio urbane estetike kroz murale i grafite, navodi izvještaj, te prati neuspjeh uklanjanja murala s likom presuđenog ratnog zločinca Ratka Mladića u Beogradu. Kao primjer koji je postao obrazac uzima mural Mladića koji se pojavio 23. jula 2021. godine na fasadi stambene zgrade na uglu ulica Njegoševe i Alekse Nenadovića u Beogradu. Dan kasnije crvenom bojom prešarana je ruka kojom Mladić salutira. Veoma brzo komunalna inspekcija Gradske opštine Vračar naložila je uklanjanje murala, međutim, on do danas nije uklonjen. Inicijativa mladih za ljudska prava je početkom novembra 2021. godine pozvala građane da im se pridruže 9. novembra na Međunarodni dan borbe protiv fašizma i antisemitizma u akciji uklanjanja murala ratnog zločinca Ratka Mladića. Skup je prijavljen policiji. MUP 5. novembra 2021. godine donosi rješenje o zabrani najavljenog skupa uz obrazloženje da bi moglo doći do “međusobnog fizičkog sukoba” zbog “okupljanja većeg broja lica koja bi izrazila negodovanje i protivljenje skupu”. „Odbijanje institucija i službi da uklone mural ratnog zločinca Ratka Mladića s fasade zgrade u Njegoševoj ulici u Beogradu, uprkos zahtjevu stanara zgrade, kao i sprečavanje aktivista da sami uklone mural, direktno je doprinijelo uspostavljanju trenda slavljenja ratnih zločinaca oslikavanjem likova ili ispisivanjem njihovih imena na fasadama gradova“, navodi se u izvještaju uz isticanje da je nakon novembra 2021. godine na fasadama gradova iscrtano više stotina grafita, stensila i murala posvećenih Ratku Mladiću. Iako nadležne službe nisu reagovale, građani i aktivisti su gotovo svakodnevno uništavali crteže ili intervenisali na njima.
Izvještaj, također, podsjeća da je tužilac Međunarodnog rezidualnog mehanizma za krivične sudove (MICT) Serge Brammertz, u obraćanju pred Vijećem sigurnosti UN-a u decembru 2022. godine, izrazio zabrinutost zbog kontinuiranog poricanja ratnih zločina i veličanja osuđenih ratnih zločinaca u zemljama bivše Jugoslavije. Kao zabrinjavajući trend istakao je društveno prihvatanje atmosfere poricanja koju su stvorili politički lideri. Navodeći kao primjer više od 150 murala Ratka Mladića samo u Beogradu, ocijenio je da je negiranje postalo dio političke i kulturne svakodnevice. Amnesty International u svom godišnjem izvještaju navodi da je u 2022. godini Srbija nastavila da promoviše i odlikuje osuđene ratne zločine, dok istovremeno izbjegava da procesuira visoko rangirane pripadnike vojske i policije.
Srbijsnako Ministarstvo odbrane i unutrašnjih poslova kao nosioci narativa poricanja
U poglavlju Državni resursi u službi poricanja navodi se niz primjera kako to država radi. Jedan od načina je putem odlikovanja. To se naročito zahuktalo 2021. godine. Tako je, navodi se u izvještaju, krajem 2021. godine načelnik Generalštaba Vojske Srbije Milan Mojsilović uručio vojnu spomenicu za “učešće u odbrani od NATO agresije na SRJ” presuđenom ratnom zločincu Vinku Pandureviću. Pandurević je tokom rata u Bosni i Hercegovini bio oficir Vojske RS-a, a kao komandant Zvorničke brigade Drinskog korpusa presuđen je pred Haškim tribunalom za zločine počinjene u Srebrenici. Sredinom maja 2021. godine komandant Garde Vojske Srbije povodom 190 godina od osnivanja Garde uručio je zahvalnicu – kao najviše priznanje za doprinos u promovisanju, radu i ugledu Garde – ratnom zločincu Veselinu Šljivančaninu. Šljivančanin je pred Haškim tribunalom presuđen za ratni zločin na Ovčari, a i član je Glavnog odbora SNS-a. Izvještaj podsjeća da je Šljivančanin od izlaska iz zatvora nakon odslužene 2/3 kazne za pomaganje i podržavanje mučenja zarobljenika na Ovčari, održao više od 30 promocija svojih knjiga u javnim ustanovama širom Srbije, kao i da je čest gost na tribinama vladajuće stranke. Također, svoje knjige u javnim ustanovama, često u salama gradskih opština, promoviše i Vojislav Šešelj, napominje izvještaj.
U izvještaju se ističe da su nosioci novog narativa poricanja zločina počinjenih devedesetih i presuda donesenih na međunarodnim sudovima, gotovo svi državni funkcioneri, kao i državne institucije, organi i službe. „Značajno mjesto u izgradnji revizionističkog narativa zauzima Aleksandar Vulin. Zajedničko svim ministarstvima na čijem se čelu Vulin nalazio bilo je da su ona pretvarana u platforme za reinterpretaciju uloge Srbije u ratovima vođenim od 1991. do 1999. godine i revitalizaciju mitova izgrađenih tokom vladavine Slobodana Miloševića. To kulminira tokom mandata na čelu ministarstva odbrane i ministarstva unutrašnjih poslova kada svojim djelovanjem učvršćuje mitove o vođenju nametnutih i odbrambenih ratova iz kojih smo izlazili ponosni, o herojskim bitkama malog naroda protiv najmoćnijih zemalja sveta, kao i staru težnju o svim Srbima u jednoj državi. Značajno je da kontinuitet takvog djelovanja pokazuje jasnu državnu politiku za čije provođenje je Vulin, kao pojedinac, delegiran“, potcrtava se u ovom izvještaju.
Nakon velikog pritiska međunarodne zajednice, predsjednik Srbije Aleksandar Vučić je smijenio Aleksandra Vulina koji više nije dio vlasti u Srbiji. Ali ga je zato Vučić poslao u Bosnu i Hercegovinu – u njen entitet Republika srpska gdje ga je predsjednik ovog entiteta imenovao za senatora RS-a – da „ojača“narativ vladajućeg separatističkog vođstva ovog entiteta.
“Na prošlost (u Srbiji) gledamo čvrsto stisnutih očiju, a svako ko se usudi da progleda biva izložen javnom linču i proglašen za nacionalnog izdajnika, autošovinistu i mrzitelja svega što je srpsko. Činjenice su oglašene kao zakleti neprijatelji našeg nacionalnog identiteta, laž urla na sav glas, a istina mora da ćuti. Vreme tihog ponosa je tek počelo, čekaju nas i gora vremena”, komentira Tomislav Marković proces poricanja i sankcionisanja onih koji se usude tome suprotstaviti u Srbiji.
Reakcije na neustavno slavljenje 9. januara, (ne)djelovanje Tužilaštva BiH i (ne)postojanje vladavine prava će nam potvrditi da li nas zaista čekaju gora vremena u kojima će međunarodna zajednica ostati nijema i slijepa na poricanje presuda međunarodnog krivičnog suda koji je sama osnovala, i prihvatiti da su presuđeni ratni zločinci “heroji”, ili će konačno shvatiti da se to itekako i nje tiče, a ne samo nas koji volimo svoju državu Bosnu i Hercegovinu.