ŠKOLJKE BOGINJE LJUBAVI AFRODITE

Ispod boginjina lika krila se mračna sjena kao mreža od crnih školjaka, onih istih koje mi danas nazivamo dagnje pa pidoče ili pedoče, crne mušule

vi su klasični Grci znali da je Afrodita boginja ljubavi i ljubavnog zanosa te da se jedne davne zore rodila u morskoj pjeni plutajući na školjki. Neki kažu kod Cipra, neki kod Krete, neki kod Kitere, a neki su tvrdili da se Afroditino rođenje odigralo na obalama Sicilije. Mnogi su mitovi vezani uz njezin život od kojih su najpoznatiji oni ljubavnog značaja, poput Afroditine veze s bogom rata Aresom s kojim je stalno varala svog hromog muža Hefesta, boga vatre i kovača, ili pak s prelijepim Adonisom kojeg je dijelila sa samim Zeusom. No, ne treba zaboraviti ni da je boginja ljubavi odigrala presudnu ulogu u Trojanskom ratu budući da je upravo ona princu Parisu ponudila ruku spartanske ljepotice Helene te da je, sukobivši se s junakom Diomedom, spasila život budućem praocu Rima, kraljeviću Eneji. Ipak, sve su ove priče tek prepričane zgode. Afroditino je podrijetlo, naime, bilo mnogo tajnovitije, jer kako nam pripovijedaju prethelenski mitovi, ona je bila jedna od Velikih Majki, koja je putujući s obala Male Azije s feničkim pomorcima postupno osvojila cijelo staro Sredozemlje. Štoviše, ti veliki mornari tvrdili su da je Afrodita zakonita nasljednica njihove strašne Astarte, nemilosrdne gospodarice života i smrti, boginje nezasitnog zanosa i krvožednosti kojoj je valjalo stoga prinositi ljudske žrtve. Pa je po njihovim pričama, upravo zahvaljujući svojoj strašnoj majci, roditeljici ljudi i bogova, Afrodita rođena u maternici od grozda crnih školjaka. Za Feničane je stoga Afrodita bila više vezana uz podmorje nego uz nadmorje, prije uz podzemni nego uz nadzemni svijet i tu su priču pronosili posvuda kuda su plovili. Od grčkih otoka do Sicilije, Kartage čak i daleke Hispanije, i tamo, na tim obalama, podizali su svetišta svojoj moćnoj boginji spolne nadahnutosti. Stoga su u njezinim hramovima služile svećenice bludnice, spremne da se podaju svakom Afroditinu pokloniku i to u svakoj obrednoj prilici. Pa kad je nestalo feničke i grčke slave, Rimljani su preuzeli upravo taj dio Venerina ili Afroditina značaja i tu najljepšu, najputeniju i najrazbludniju boginju s Olimpa proglasili zaštitnicom svoga roda i države. Ali ispod primamljivog Afroditina lika krila se mračna sjena, kao mreža od crnih školjaka. Onih istih koje mi danas nazivamo dagnje, pa pidoče ili pedoče, crne mušule i na kraju pizdice, kako bi jasnije istaknuli puni erotski smisao te pradavne boginje. Ali i do nas se došuljao stari mit po kojem je Afrodita rođena iz otkinutog uda prvog boga Kronosa koje je odsječeno potonulo u more i još bljujući sjeme odmah oplodilo grozd crnih školjaka iz kojeg se rodila prelijepa, ali strašna boginja. Stoga uz jela od dagnji od davnina zazivamo neko od njezinih tajnih imena koje bi moglo biti kobno za smrtnika ako u ustima ne žvače meso Afroditine crne maternice, usput tiho mrmljajući drevne nadimke: „Ubojica ljudi“, „Kopačica grobova“ili pak „Sjajna kraljica Podzemlja“. No, omamljeni teškim vinom, tepamo joj baš kao i naši preci, istodobno strasno i zazorno: „Boginjo oblina“, „Podatna Majko“ili „Ti koja odgađaš starost“. A onda pehar padne na tlo blagovaonika, i mi, pohotni vjernici, nakon blagovanja Afroditinih crnih školjaka prodiremo u crno međunožje u kojem sjaji raspolučena stidnica. Ona ista, uzbudljiva i skliska, koja je od davnina poklanjala život i nosila smrt u ime naše drevne Velike Majke.