Sonja Jončeva izbrušeni je dragulj vokalne umjetnosti
Bugarska sopranistica u svim je izvedbama, osim rijetko ujednačena glasa, pokazala proživljenost i talent zbog kojeg je opet želimo slušati Iako nas je dvorana Lisinski već razmazila ciklusom Arioso koji je posvećen najvećim imenima svjetske operne scene, nastup bugarske sopranistice Sonje Jončeve bio je iznimni dar s neba. Rođena 1981. u Plovdivu, ta srčana i emotivna pjevačica u Zagreb je došla direktno iz Pariza u čijoj je Nacionalnoj operi prvi put pjevala ulogu Elisabete Valois iz Verdijeva “Don Carlosa”. Riječ je o produkciji u kojoj su uz Jončevu nastupile i operne zvijezde ranga Eline Garanče, Jonasa Kaufmanna, Ludovica Teziera i Ildara Abdrazakova. Zagrebački koncert tako je dobio i notu ekskluzivnosti jer je kalendar bugarske pjevačice poprilično natrpan pa je morala i otkazati nastupe u siječnju u bečkoj Državnoj operi zbog obaveza u Metropolitanu koji joj je prije samo četiri godine bio odskočna daska, a sada i gotovo pa matična kuća. Za zagrebački koncert, na kojem je sopranisticu više nego raspoloženo pratila Zagrebačka filharmonija pod nadahnutim vodstvom energičnog dirigenta iz Venezuele Dominga Hindoyana (ujedno i njena supruga), izabran je program pomalo netipičan za koncerte opernih arija. Tu su se tako našle rjeđe izvođene arije iz Massenetovih opera “Herodijada”, “Le Cid” i “Taida”, kao i romanca Anne iz Puccinijeve opere “Vile”. Publici bliže ipak su bile arije Micaele iz trećeg čina Bizetove opere “Carmen”, arija Luise iz drugog čina Verdijeve opere “Luisa Miller”, kao i kanonske “Si, mi chiamano Mimi” iz Puccinijeve “La Boheme”, te “Un bel di vedremo” iz opere “Madama Butterfly”. A u svim izvedbama Jončeva je, osim predivnog i rijetko ujednačena glasa, pokazala i uzornu muzikalnost i proživljenost. Njene izvedbe Puccinija (u koje se može ubrojiti i upravo nestvarna interpretacija arije “O mio babbino caro” za bis) pravi su, nježno izbrušeni dragulji vokalne umjetnosti koji Jončevu potvrđuju kao jednu od najuzbudljivijih pjevačica današnjice. Možemo samo žaliti da na programu nije bilo više Verdija, ali se i nadati da ćemo je ponovo slušati u Lisinskom jer publike za ovakve veličanstvene izlete u samu srž umjetnosti Zagreb još uvijek ima.
Pjevala je rijetke arije iz Massenetovih opera “Herodijada”, “Le Cid” i “Taida” Pratila ju je nadahnuta Zagrebačka filharmonija, a jedino što žalimo jest što nije bilo više Verdija