Hinnerk up’t Roonkarker Markt

Martens Moder wee’n düchtige Buurnfro. Se harr ärn Kraam goot in’e Reeg. Blot eenen Kummer harr se: ärn groden Jungen. Mit sin seßuntwintig Jahr weer Hinnerk'’n dägten Keerl in’e Buree, man anners weer he bannig stuur. Arms un Beenen stunnen em in’n Weg.

Do keem Martensmoder up den Gedanken: Hinnerk schull is Tant Tina in Roonkarken besöken. Dar weer just Markt. Dar seeg he mal wat anners un kunn sik is mit de Deerns anfründjen. Se besnack dat mit Hinnerk. Ja, he wull woll! Sin Moder steek em fief Mark to un sä, de schull he man driest verjubeln un sik’n paar gode Daag maken.

As nu de Markt to Enn weer un Hinnerk weller in’n Huse ankeem, froog Martensmoder em, of’t denn moi wäsen weer, of he danzt harr un of he Geld noog hadd harr.

Ja, sä Hinnerk, dat weer billig goot wäsen. Geld harr he noog hadd, he harr noch wat weller mitbrocht.

„Wat weller mitbrocht?“froog Martensmoder. „Wovääl hest denn weller mitbrocht?“„Ja!“sä Hinnerk. „So’n foftein bet seßtein Mark schöölt’t woll wäsen!“„Foftein bet seßtein Mark?“reep Martensmoder verbaast. „Wo kummst dar denn bi? Wo kann dat angahn?“

„Ja!“sä Hinnerk dröög. „Van den olen Klimbim up’t Markt hebb ik nich väl to sehn krägen. Ik hebb de ganze Tiet bi Schmedes Kegel upsett’t!“