Wachten in d’ Auto mit Beethoven-Musik
Stop un Go up de A1 van Cloppenbörg na Ossenbrügge. Mien Fro näben mi läst in ’n Book un kickt gor nich meer na buten. För mi gellt nix as wachten! Ik fohr af un an tein Meter wieder, stell de Motor off, söök bi Radio Bremen na Verkehrsnarichten, hebb de al dreemol höört – „…zehn Kilometer stockender Verkehr wegen eines schweren Unfalls bei den Bakumer Wiesen … ein bis zwei Stunden mehr einplanen!“– smiet de Motor weer an, fohr tein Meter vörut, un söök in ’n Radio na Musik. Mit ’n Mol blief ik bi NDR Kultur hangen: Beethoven, 9. Symphonie. „Lat dat bidde an!“, seggt mien Fro un kickt mi scharp an, as ik wiederdreihen will. Na goot … Beethoven hebb ik tja ok laang nich meer höört. Wi mutten säker noch laang hier wachten. Wi hebben Sömmertied un de Autofensters rünnersenkt.
Beethoven hangt nu as een gewaltige Höor-Wulk in uns Auto, smuust sük dör al Ecken, trummelt un dönnert bit an ’t Dack, bringt een sinnigen Utdruck up dat Gesicht van mien Fro un överdübelt all de Straaten-Staulaarm van buten. Ik dreih de Ton noch wieder up – is doch moi, so ’n fein Stereo int Auto to hebben! Un Beethoven is doch besünners moi.
Ik fohr, wenn ’t geiht, up de Middelstriep, offschon ik na links, up de anner Striep, wesseln kunn, dor geiht dat woll wat gauer. Links vör mi is sogor Bott, schall ik dor rindreihn? Man nee, nu geiht dat nich mehr, de Porsche links näben mi zockelt ’n Stück na vörn, blifft obers denn genau weer an mien linker Siet stahn. Een elder Fro mit fein Frisur winkt mi ut dat apen Bifohrerfenster fründlich to. Ik wink torügg. Dat Spill geiht nu minütenlaang. Ik fohr dree Meter wieder, de Porsche mit dat elder Poor fohrt ok wieder, man blifft alltiet näben mi stahn, ok wenn up de linker Siet noch Ruum van goot acht Meter is. De Ruum dor warrt grötter, twintig Meter – man, de Porsche blifft näben mi stahn. Anner Autos up de linker Striep fangen an to hupen. Dat kann mi doch nich gellen? Nee, ik hebb doch blots twee Meter Ruum vör mi. Dor stiegt de Porsche-Fro ut, schimpt mit een jung Keerl in een dicke SUV-Auto achter hör, sett sük weer in hör Bifohrersitz un grient mi an. Se wiest up höör Ohr’n un stüürt mi ’n Handkuss röver. Wat sall dat denn! Un nu seggt de Porsche-Fro ok noch wat na mi henn … ik schüddel mit ’n Kopp … kann nit verstahn! Ik höör doch Beethoven!
Dor stiggt de fründliche Fro weer ut hör Porsche herut, maakt een Trär na mien Auto röver, kummt dicht an mien linker Ohr ran – un seggt: „Danke! Wunderbarer Beethoven!“