Dar is wat verdwasch lopen
Allns bieenanner. So kannl sesikhierindatgroteKoophuus Tiet laten. Jüst gegen ehr een grote Utwahl an Mützen un Schals. Mal kieken. Se probeert un probeert. Nä. ’n Hoot steiht ehr nich. „Probieren Sie doch einmal diesen“, de smucke Verköpersch langt ehr een mit Strick un Stoff kombinierten Hoot to. Sett ehr denn beten anners trech, leggt ehr noch ’n feinen, weken Schal un den Hals. Dat lett. Dat steiht ok ehr. Ja – so ja, dat mag se lien. Schall se? Ja. Se kofft Hoot un Scha1.
Buten fleut een rusigen Wind. Goot, dat se den Hoot forns uplaten hett. Den Schal sleit se noch eenmal mehr um ’n Hals to. Fief Minuten vör de Tiet is se up ’ Peermarkt. Ehr Hannes will ehr hier afhalen, glieks vornean schall se töven. Wat ’n Autos. Schuul geevt de liekers nich. So, geiht se up un af. Al meist teihn Minuten över de Tiet. Hett se Hannes nich kamen sehn? Se wohrt de Regen na. Nä, ehr Wagen nich dorbi. He is doch woll malöört? Twintig Minuten över de Tiet. Se schult sik gegen ’n Bully, so raakt de Wind ehr nich so. Dor – Hannes. He kummt. Wieso föhrt he vör de Autoregen langes, bet na achtern? Hier wullen se sik drapen, hier vorn. Se loppt flink na den annern Parkplatz to. Wo is he afbleven? – Dor, dor achtern. He steiht gegen den Wagen, kickt um sik to. Se weihrmt, roppt. Een langen Gütertog rullt över de Iesenbahnbrüch, sluckt ehr Wöör.
Flink wieter, sowiet ehr wat hochhackigen Stebel dat tolaat. – Se sütt em nich mehr. Wieter, de nächste Autoreeg afogen. Nix. In de annern Regen jüst so kienen orangfarbigen VW-Käfer. – Doch, dor vorn, de dreiht jüst na rechts in de lüttje Sietenstraat rin. So loppt gau torürch, dorhen wo se sik egens drapen wullen. He kummt wiss woller. Dor is he al. Hannes, doch nich de Spoor. He böögt links af, socht de Parkplätze unner de Iesenbahnbrüch na. Se stappt na de Ampel to. Wat duurt dat? Endlich gröön. Se hestert vör de Autoregen langes. Ganz vorn ehr VW, de blinkt na rechts. Hannes föhrt Seker na den Kreisel to, un kummt up de anner Spoor woller trürch. Se pedd gau na de anner Ampel to. Rot. Dor – Hannes, he kummt al, föhrt up ’n Parkplatz. Ümmer noch rot. Endlich gröön. Up den Parkplatz is he nich. Se sütt jüst noch wi Hannes na links in de Alexanderstraat rinböögt. He gifft up, föhrt na Huus. Denn man na de Bushaltestää to. Amenn hett se Glück. Se hett. De Bus proppenvull. Fierabendstiet.
Fievuntwintig Minuten later is se to Huus.
„Mama, endlich!“roppt Thomas. Bangen un Freud klingt ut den Jung sien Stimm toglick. „Man, Mama, du süst snieke ut!“Hannes starrt ehr verbaast an. „Du büst dat, Ines? Du mit Hoot!!“