Mit Freuden na’n Kusendoktor
Froo Kiekbusch much dat jümmer geern mollig hebben, so recht fein warm. Man nu weer dat Winterdag, un dat Öl weer knapp. Wat weer to maken? Enen dicken Pelzmantel harr se nich, un lange Büxen antrecken, dat weer nich ehre Saak.
As dat mit de Küll nich uphöör, gung Froo Kiekbusch na den Kusendokter. Anners harr se jümmer veel Glück mit ehr Kusen hatt. Man nu sä se, he schull doch röntgen, jichenswat stimm dor nich. Un Froo Kiekbusch weer ganz bedröövt, as de Dokter rein gar nix finnen kunn.
„Allns in Ordnung?“, fraag se. „Ja!“, sä de Kusendokter. „Un wenn Se Pien hefft, denn kaamt Se man woller!“„Och ja“, reep de lütt Froo. „Kusen köönt sik ja ok maal verköhlen, nich?“
Wunnerliche Froo, schüttkopp de Dokter, as Froo Kiekbusch ruut weer. – Twee Daag later weer se al woller dor. Se tööv dree Stunnen un keem denn ganz vergnöögt to’n Dokter.
„Na?“, froog de Dokter. „Kusenpien?“– „Nee, dat nich. Mi geiht dat goot! Ik will mi de Tähn bloots een beten uppoleern laten. Dat doot Se doch, Herr Dokter?“– „Allns, wat Se willt, Froo Kiekbusch!“Un he maak sik an de Arbeit.
As dat daan weer, meen he: „So, nu is allns up Schick. Nu bruukt Se bestimmt nich wollerkamen. Bi dat isige Wäär is dat ja ok kien Vergnögen!“– „Och schaad!“, reep Froo Kiekbusch. „Schaad?“, fraag de Dokter. „Ja, jammerschaad! Dat is hier jümmer so mollig warm. Ik bin reineweg mit Freuden herkamen!“