Teddy is avers wedder updükert
In de Familie dreih sik allens um em: den lüttjen Jan. He weer so’n rechte Söötsnuut. All kunnen sik freien, wenn he mit up sien korten Been anstolpert keem un darbi smustergrienen dee. Jedeen wull em geern wat Godes doon un em ok is wat schenken. So broch Vadder mal ’n feinen brunen Teddy mit, as he in de Stadt to doon hatt harr. Dat weer wat för Jan! He greep na den Teddy un leet em nich mehr los. Överall muss de nu dorbi wesen, an’n Disch bi’t Eten, bi’t Spelen in Huus un Hoff un heel wichtig: in’t Bett! Dar sung he sogaar ’n Leed to’n Jan is’n Glückskind, he hett sien allerbesten Fründ wedderkregen.
Inslapen för den Teddy, jüst so at sien Mudder dat för em jümmer dee.
Un denn passeer wat, wat eegens nich wesen schull. Mudder müss inköpen un Jan kunn mit. Kloor, Teddy weer dorbi, man as se denn an de Kass stunnen, Mudder wull betahlen, dar weer Teddy weg. Jan stunnen de Tranen in de Oogen. He leep noch ins dör den ganzen Laden, Teddy weer narns to finnen. De Fro an de Kass meen, se schullen doch een groot Plakat maken, of Jan nich ’n Bild van sien Teddy malen un Mudder war darto schriewen kunn. Dat deen se denn ja ok. Awer nüms mell sik, Teddy bleev eenfach weg. Jan weer trorig, faken harr he tranen in de oogen, fung an to blarren, wull nich so recht eten un kunn s’avends nich inslapen. De Öllern weern sik bald eenig: Een ’n Teddy muss daher. Vadder föhr mit’n Bus na Stadt, köff densülvigen Teddy noch mal, frei sik al up sien Jan un sehg miteens de groten Oogen van den Jung, de em nu bi de Torüchfohrt tegenöver seet. Disse Jung keek jümmerto den Teddy an, he wull ok seker so een hebben, dat Janken stunn em in’t Gesicht. Bi’t Utstiegen kunn Vadder nich anners, he möss den frömden Jung den Teddy schenken. He kunn ja noch ’n anner Mal een för sien Jung köpen.
Tohuus keem Jan em inne Mööt, sien Oogen strahlden un in de Hannen hool he sien Teddy. De weer nu doch noch bi’n Koopmann afgeven wurrn. Do wüss Vadder, dat vanavend twee Jungs glücklich weern. Glücksklee schall ja helpen. Middelwerser loodt un denn irgendwo an de Unnenwerser oder Hunte aflevert.
Ganz uter de Reeg harrn wi mal eene Lodung Zellulose in Bremen krägen un schulln de na Dortmund bringen. De Reis muss also över Unnerwerser, Hunte, Küstenkanaal un Dortmund-Ems-Kanaal gahn. Bit dat so wiet weer geev dar aver nich fix wat to beleven.
Wi weern noch nich ganz bit na Vegesack kamen, at us een grodet Seeschipp, de „Ruhrort“von de OPDR (Oldenburgisch-PortugisischeDampfschiff-Reederei) overhoolde. De Wellen, de so’n Schipp nu mal mookt, lepen bi us an Deck. Dör dat tosätzliche Gewicht op de een Siet kreeg use lüttje „Anna-Meta“wegen de hoge Deckslast bannig veel Schlagsiet. Vadder hett woll duchtig Manschetten kregen. He reep bloß noch: Jung hau af, dar geiht verkehrt. Do bin ik over Boord jumpt un heff duchtig swummen, um von dat Schipp weg to kamen. As ik meen, dat ik woll wier genoog weer, hebb ik mi mal umdreiht. Vadder keem achter mi anschwemmen un – war weer dat? - us „Anna-Meta“dreev alleen op de Werser un weer nich kentert.
De boberste Laag von de Zellulosepakete is bi de Schlagtiet in’t Rutschen komen un over Board gahn. 102 Ballen weern weg. Deshalb weer dat Schipp nich mehr kopplastig un hett sick woller opricht. Use Gluck weer, dar een lüttjen Schlepper, de „Bussard“von de SBU (Schlepp-Bereitschaft-Unterweser) mit Schleppkahns achter us weer. De hett sine Kahns afhookt, us uppickt un woller an Boord brocht. As Vadder in den Vegesacker Hoben dat Ganze bi de Waterschandarms to Protokoll geven harr, kunn use Reis na Dortmund wietergohn.