Stoff van de Stirns
Du Lena“, sää de lüttje Jung. „,Wat is, Addi?“De Kinner seeten up’n olen Boomstamm un keken in Häven. „Du Lena, maak mol dien Oogen ganz sinnig to. Nee, nich kniepen. Blots toklappen.“„Ja, hebb ik. Un nu?“
„Wat sühst du nu?“Nix. Blots de Welt süht rosa ut.“„So, nu maak mol ’n bäten faster to. Wat sühst du nu?“„Addi, nu is mi dat swatt vör Oogen.“„Lena, kniep nu dien Oogen ganz fast to, ganz dull. Un denn segg mi, wat du een ganz lüttjen Momang sehn hesst.“Lena kneep de Oogen so dull at’t gung tohoop. ,,Ooh“, reep se överrascht ut. „Ik seh Stirns upblitzen. Ganz fine, lüttje Stirns. Addi, wo kummt dat?“
„Dat is Stoff van de Stirns. Wi Minschen sünd ut „Sternenstaub“maakt. Use ganze Welt is ut den sülwigen Stoff.“
Lena müss lachen. Se faade Addi üm un sää: „Du büst ja mall.“. . .
De Jahren gungen dorhen. Lena harr heirot, weer Veehdoktor wurm un harr de Praxis van Dr. Schmidt in Dörp övernahmen. Se harr sick at Wittfro nu to Roh sett. Addi’s Familje weer wegtrucken. Ut den lüttjen Addi weer nu Adam Lange, een groten Astrophysiker wurm. De överall in’e Welt bekannt weer.
Fiefunföftig Johr weern dör’t Land gohn. Dar keem Adam in’e Stadt dicht bi, üm een Vördrag to hallen un sien ne’et Book över de Stirns vörtostellen.
Lena gönn sick dat Vergnögen un gung hen. Se wull doch is mol sehn wat ut den lüttjen Addi wurrn weer. Dar weern bannig vääl Tohörers kamen un all reeten sick dorüm achteran mit em to snacken. Lena gung na buten un sette sick up ’ne Bank gegenöver van den Saal. At he opletzt ruutkeem lüchten sien Oogen at he ehr sehde. He sette sick gägen ehr up de Bank.
Ganz lies fung he an to snacken: „Du Lena, maak mol dien Oogen ganz sinnig to.“„Ja, hebb ik, un nu?“„Wat sühst du?“„Nix, man de Welt lücht rosa.“„So, nu maak mol ‘n bäten faster to. Wat sühst du denn?“„Addi, nu is dat swatt vör mien Oogen.“„Lena, kniep nu dien Oogen ganz fast to un segg mi, wat du een ganz lüttjen Momang sehn hesst.“„Ooh, ik seh Stirns upblitzen. Ganz fine, lüttje Stirns. Addi wo kummt dat?“„Da is Stoff van de Stirns. Wi Minschen sünd ut „Sternenstaub“. Lena makde de Oogen open, foot Addi üm un sää: „Wo büst du blots so lang wäsen, Addi? Du hesst me so dull fehlt.“