Besöök to Untied kann’n garnich lieden

Maakt ji ok geern ’nmaal ’n lütje Middagsslaap? Nee, nich elke Dag, man so af un an is dat moi. Lesdens was ik sowat van möö . . . daar hebb ik mi in d’ Bedd leggt un ’n Stündje slapen. Up ’nmaal hör ik de Klingel. Hech, doch ik . . . kummt nu al Besöök? Ik bün neet futt up-stahn, mien Mann mook ja de Döör open. Ik höörde Proteree. Weil was dat?

Daar kreeg ik to hören, dat mien Mann see: „Kommt man driest rin, man ümkieken düürt ji jo nich.“

De anner Stimm anterte: „Dat maakt doch nix, is nich leep, wenn dat n’maal nich allens up Stee is.“Dat was de Stimm van mien Fründin! Nu was ik neeisgierig, wat ik so to hören kreeg.

„Kiek man even hier“, see he nu, „hier liggt dick Stoff. Un hier: Muttst even kieken . . . allens unnersteboven, uprüümt hett see al lang nich mehr.“

Nu wurr mi dat haast to bunt, wat doch he sük daarbi? He was doch anners so ’n leeven Keerl. Un so fuul was dat bi uns doch gaar nich. Nu bleev ik all ut Dickkoppigkeit liggen. Sull he doch sehn, wo he mit de Besök torecht kwamm.

„Ja, dat seh ik ok“, see de Mann van mien Fründin, „dat is ja würrelk raar. Se is doch anners immer so akkraat. Rein nip un nau is se doch!“

Man mien Keerl sett’ d’r noch een boven up: „Hest de Blömen sehen? De sünd all verdröögt. Se kümmert sük reinweg um nix mehr!“Dat Geproot gung noch ’n Settje so wieder un ik kroop vör Schaam noch deper unner d’ Deken. Wat sull ik nu maken? Harr mien Keerl denn gaar kien Insehn?

„Geiht dat denn al langer so mit hör?“Mien Fründin harr wall doch ’n bietje Söörg um mi. „Och . . . ja . . . se geiht ja nu weer arbeiden . . .“Süchst wall, dat weet he doch! So langsaam wurr ik de maal bi! Wat doch he sük blot!

„Ji mutten even in d’ Köken komen“, see he nu, „de heele Tafel liggt füll Krömmels un up d’ Föötdeel bliffst haast kleven.“Al dree stunnen se nu in mien Köken. Nu gung ok noch de Döör van d’ Baadkamer open: „De Baalje hett se al wekenlang nich mehr schoon maakt un de Handdoken harren ’t Wasken ok ’nmaal weer verdeent.“Oh, was dat pienelk! Un so naar was dat bi uns doch gaar nich. Nettakkraat wull ik upstalm, daar gung de Schlaapkamerdöör open:

„Nu kiekt jo dat even an: Se liggt immer noch in ’t Bedd! Denn kann se ja ok nix klaar kriegen!“

Dat was wall würrelk tovööl für mi . . . un nu wook ik ennelk up!

Ik harr allens bloot dröömt! Mien Keerl stunn mit ’n Koppke Tee für mi un see:

„Leev, nu stah man up. Drink avers eerst dien Koppke Tee, daarmit du munter worst. Dien Fründin hett nett anropen, see komen mörgen Namiddaag, so um de Teetied.“