Wävensglück na elk sien Möög

Nadem wi al een Wääk lang bi usen canadschen Fründ in Dawson Creek in’e Provinz British Columbia to Besöök weern, meen he, wi schullen is een Besöök bi sien Fründ Peter maken. Peter un Familje höörn to de HuttererDat maak us neeschierig. „Denn föhrt wi mal äben los“, meen Fründ Reuben. Mal äben. De Fahrt gung dör wunnerbare gröne Natur, kien Huus wiet un siet, kien Dörp, jümmers liekto in Richtung Alaska up de „Meile Zero“, den Alaska-Highway langs.

Wunnerbare gröne Natur

Na paar Stunnen weern wi denn ja bi Peter Treidel sien Farm ankamen. Van’n Ingang ut kunnen wi dat heele Kuntrei översehn. Stallgeböde, Silos, hoge Hallen, een Reeg van Fahrtüüg. In’e Merrn dat holten Wahnhuus. Jungs un Deerns weern an’t Spälen up den groden Hoff. Wi wunnern us: se dregen Kledaasch as in de twintiger Jahrn: de Deerns lange Wullkleder, bäten düster, de Jungs dreeviddel-lange Büxen mit Dragseels. Se leeten gediegen, meist ooltmodsch. Se keken neeschierig up us Frömde. Peter un sien Fro Gertrud stunnen in’e Huusdöör. „Seid jejrießt“, reep Peter fründlik un nögde us rin. Wi maken us bekannt, un se weern intresseert, Lü ut Dütschland to bemöten. Paar van de Kinner weern fix darbi, Tassen up den groden holten Disch to stellen, so’n Aart Murk as wi se ok kennen doot. Fro Gertrud broch een Teller mit’n Barg Snäe van Botterbrot. Fief Kinner gungen mit an`n Disch sitten. De groden musen noch jichtenswor up’n Hoff Deenst maken. Peter un Fro snacken in een Aart Östriek-Dialekt. He vertell, dat de Vöröllern al in’t 18. Jahrhunnert van Tirol na Canada utwannert weern, mit vääl anner Glovens-Lü. Bit vandagen hollen se fast an Traditionen. Süh, un so wurrn wi dör’t Vertelllen mehr un mehr gewahr, wo de Instellung to’t Läven bi disse Gemeenschupp weer. Strenge Trennung twüschen Jungs un Deerns. Se harrn eegen Slaapkamers. De öllern Jungs of Deerns druffen nich eegenwillig freen. Dat kunn bloot binnen een Familien-Clan passeern, anners weern se butenvör.

Inbunnen in de Arbeit

All Kinner harrn Schoolunnerricht in Huus un weern mit inbunnen in de gesamte Arbeit. Söhn Fritz harr dat waagt, van’n Hoff to gahn. He wull in’e Stadt wat anfangen, is em avers nich slumpt. Nu weer he in den Schoot van’e Familje trüggkamen. He is best wedder upnahmen wurrn.

Mien Fro un ik weern dankbar för den Utflug, wi hebbt een heel unbekannte Welt erfahrn.

„Muchst Du in so’n stuur, nöchtern Welt läven?“froog ik mien Fro naahst vör dat Inslapen. Se weer nich övertüügt, man se meen, se harr den Indruck, dat all Lü up den Hoff – Kinner as grode Lü – tofrä’en, ja sogar glückelk weern. Är Läven leep nu mal anners as wi dat wennt sünd; se hebbt sik bunnen an ole, faste Regeln. De Kinner wurrn woll streng, man doch mit Leevde uptrucken. Van är Arbeit kunnen de Hutterer-Buurn goot läven. De Bedriev weer modern upboot. Se produzeern vääl un se verköpen ok goot. Man in Gloven un Tradition wussen se sik all burgen. Lävensglück find’t elk na sien Möög.