De lüttje Wiehnachtsengel in’n Snee

Een Kind sitt un lääst – vör‘t Finster fallt wat daal.

Ki d: Wat weer dat denn? Herrje! Dat klung so, as full dor wat in‘n Snee! (Dat Kind kickt ruut.) Oooo! Dor sitt‘n Engel in‘n Snee up de Eer!

E gel: Pst! Wääs still, dat us nüms höört! Mi hett dat Christkind herschickt. Ik mutt nakieken, of de Kinner ok artig sünd.

Ki d: Aver dor buten up de Eer in‘n Snee kannst du dat doch nich seh‘n.

E gel: Ik bün doch van‘t Finsterbrett runnerfulln. Vör luter Lüstern un Kieken un‘n beten Neeschierigwäsen bün ik utrutscht un in‘n Snee fullen. Kannst du maal kieken, of miene Flögels wat afkrägen hefft?

Ki d:(Dat Kind bekickt de Flögels.) Ik glööv nich. So as dat lett, sünd de noch heel un ganz.

E gel: Dat weer ok schaad, wenn ik nich mehr flegen kunn. Ik heff mi doch al dat ganze Johr up dissen Deenst för dat Christkind freut. Ik mag ja so geern de Kinner belüstern un bekieken. (De Engel kickt um sik to.) Kannst du mi eben helpen, dat ik mien Licht woller finnen do? Dat liggt hier ennerwegens in‘n Snee.

Ki d: Aver seker doch, du lüttje Engel! (Dat Kind geiht ruut, söcht un findt dat Licht.)

E gel:(Buten för‘t Finster.) Van Harten Dank, dat du mi hulpen hest! (De Engel is nich mehr to sehn. Dat Kind kickt na baben.)

Ki d: He flüggt! (Dat Kind leggt de Hannen an‘n Mund un röppt luut.) Pass up di up, du lüttje Engel! O, nu kann ik em nich mehr sehn!

(Dat Kind geiht ok weg.)