Sneeklockje bleuht, Vörjahrstiet
Ennelk kunnen de Kinner weer in`n Goorn spelen. Harrn se doch den helen Winter in`n Huus seten, in de Köök speelt un weern darbi Mudder egalweg in`n Weg wesen. Man nu schien de Sünn un so dra at dat man gung, lepen se na buten, dör den Goorn un jümmer fein up de Wegens lang.
Man nu wullen se doch ok wat mit`n anner spelen. Um de Wett lopen, ja, aver wo? Also Versteken spälen, rund um dat Huus to wurrt afmaakt. Wer schull toeerst söken? Flink fung Lena an to tellen: „ Ene, meine, mu, af büst du…“Jan bleev över, he muss toeerst söken. Mit`n mulsch Gesicht dreih he sik to de Muur um un fung an bit 20 to tellen. In disse Tiet mussen de Deerns weg wesen. Lena keek sik um, se wull nich wiet weg, denn so kunn se sik seker gau free slaan. Se sehg een dick Brett an de Huswand un dach: oh, darachter kann ik mi verkrupen, dar pass ik woll hen. Se bück sik daal, man wat weer dat denn? Lüttje, feine, witte Blomen stunnen dar, jüst achter dat Brett: Sneeklocken! Se reep na Jan un ehr Süster, de beide jöhlen un schreen: „Wat is los, wat hest du?“Un denn bleven se verbatzt stahn, as Lena jem de lüttjen Blomen wiesen dee.
Jan truck dat Brett weg un sien Süsters repen Mudder. De keem ok furts ansusen: „Wat is los, is wat passeert?“De Kinner schüttkoppden un wiesen up de Blomen. „Oh, wat lett dat moi,“sä Mudder un ehr full een Riemel in: „Schneeklockje bleuht, wat mi dat freut! Man rut, man gau, is Vörjahrstiet!“
S’avends keem dat Brett aver doch weer an de Muur. Kunn ja angahn, dat de Winter sik över Nacht noch mal wiesen wull.