De Sweier Karkenslödel
Dat geef ene Tiet so um 1980 rum, dor weer aver ok rein nix in Swei passeert. De Lüüd harrn nix mehr to snacken. Rein langwielig weer dat in‘n Dörp. Nich maal‘ne Hochtiet of Kindsdööp harr‘t geben.
Un kortens de lüttje Brand harr ok nich veel to seggen, dat weer man blot een Koben wesen un de weer ok noch nich maal ganz afbrennt. De Mart weer verregent. Dat Boßelfest weer ok nich besünners goot utfullen. Al Nääslang weer de Boßelkugel in‘n Muddelgraben rullt. Stunnenlang harr de Sökeree duurt un Fied weer dorbi in‘t Water fullen. Leep achteran noch wekenlang mit‘n Snööv rum. Nä, rejell langwielig weer‘t in‘t Dörp. De Schweier benehmen sik in leste Tiet so normal, dat ehr dat bold sülvst afsünnerlich vörkeem. Bi‘t Skatspeeln sä Korl dat so kort ruut: „De Welt is nich mehr as fröher. Jungedi, wat hefft wi för‘n Spaaß harrt, as wi noch jung weern.“
Ok dat Kaffeekränzchen sett bi Mine to hojappen. Harrn nix to döörhickeln. Man just as Mine den Koffee inschenken wull, fungen de Karkenglocken an to lüüen. Verjaagt leet Mine den Koffee up de fiene Dischdeek lopen. Meta keek na de Klock: „Teihn vör fief! So‘ne malle Tiet. Wat is los?“– „De Diek is broken!“, schree Grete. – „Tüünkraam“, sä Meta, „wi hefft Ebbe un
Nipptide!“– „Denn annerseen Malöör“, repen all döör‘nanner. Oh je, wat nu? De Froonslüüd leten Koffee Koffee sien un lepen na de Kark. Hachpachen kemen se an. Un hachpachen stunnen dor ok al‘n Koppel Lüüd. Dat halve Dörp weer meist dor. All stunnen verbiestert up‘n Karkhoff to schüttkoppen. Umsünst lüüt doch nich de Karkenglocken in Schwei. Dor is doch wat passeert.
De Lüüd fungen an, up‘n Karkhoff rumtorönnen un Fidi wull sik al up‘n Weg maken na dat Pastorenhuus, as Mine up de Karkendöör wiesde: „Woso steckt de Karkenslödel in de Döör?“Fidi wull de Döör openmaken, man se weer dichtsloten. Un denn höörn se upmaal‘ne Stimm: „Laat mi ruut, laat mi ruut!“Verjaagt maakde Fidi de Döör open, un weer stunn dor: de Pastor. „Siet Stunnen sitt ik hier al insloten. Heff noch van‘n Karkturm mine Froo towinkt, man de lachde blot un hett woller trüchwinkt. Ik heff rumweiharmt, aver se hett woll meent, ik wull de Dohlen wegjagen. Un as ik mi denn gor nich mehr to helpen wuss, heff ik korthannig de Glocken lüüt!“De Pastor insloten in‘e Kark, dat weer wat. De Lüüd weern an‘t Simmeleern: Wer harr den Pastor inspeert?
Eendaags keem dat ruut. Jungs ut Schwei harrrn de Döör afslaten. Un harrn so dorvör sorgt, dat is maal woller wat in‘n Dörp los weer un de Lüüd‘n Tietlang woller wat to bekakeln harrn.