Jedeen beleevt Truer anners
Fröher weer de Farv „Swatt“dat Teken för Truer. In de Kledaaschornen weer dat nipp und nau fastleggt, wannehr een vun swatt na swatt-wittmingeleert hen na en vörsichtige Düsterblau övergahn dröffte. Storv en Familjenmaat ut den engsten Kring, droog man binnen dat Truerjahr swatt und gung op keen Festen. Hochtieden in de egene Familje mossten verschoven warrn. De Lüüd weren in Truer, dat seeg man se vun buten an. Vundaag is de Truerfarv „swatt“nich mehr so fast vörschreven, jedenfalls nich afsluuts so lang. Noch dorto kummt een in de Welt harum und luert op annere Kulturen. To’n Bispill driggt man in Indien de Farv „witt“as Truerfarv.
Jedeen beleevt Truer anners. Hüüttodaags warrn Truerseminare un Truergruppen anboden, wo de Lüüd vun ehren Kummer vertellen. Se versöken sik gegensietig to helpen. Sülke Gruppen gifft dat för de Groten un för de Lütten in ünnerscheedlichste Formen.
För veele Angehörigen is dat ganz nödig, en Steed to hebben, wo se an den Verstorvenen
denken köönt. Mehrstens is dat dat Graff op den Karkhoff. Dat Graff warrt passt as en Kleengoorn. De Karkhoff süht denn ok ut as en groten Park vull mit Blomenrabatten un hoge oole Bömen. Wat liggt neger as en Spazeergang op den Karkhoff, wenn dat doch so moi utsüht? De Hund kummt mit, de schall liekers ut na buten. Sodennig kann een frische Luft in schööne Ümgegend schnappen un den Hund siene Geschäfte maken laten.
De gröteren Saaken stoppt een meistens in en Plastiktuut, aver Water laten is doch nich so leeg. De Regen wascht dat doch wedder weg. Woveele Hunde heff ik nich all op den Karkhoff sehn, de an de Lien of ohne Lien op, blang oder för en Graff even dat Been böhrten un ehr Rebett markerten. Schnackt een de Besitters an, denn is dat doch blots Pi oder ehren Hund deit so wat nich oder dat weer doch blots dat Rasenstück twüschen twee Graffsteden, wo de Hund henstrullert hett. Keen denkt dor an, dat so en Karkhoff en Steed vull vun storven Minschen is. Un vull vun Lüüd, de um ehre Nästen truern doon. Dat schull sik egentlich vun sülven verstahn, dat en Karkhoff keen Tant‘ Meyer is.