Ik kennde di mien Leven lang
Een groden swarten Schadden fallt op mien Leven. Leggt all Levenslust, all Hapen in een deepen Slap. Wo büst du? Büst du dor boben in’nen Häven un kiekst op mi rünner? Kunnst du noch eenmal bi mi wesen, eenmal. Eenmal noch dien Stimm, dien Lachen hörn, eenmal noch dien Warmde spören. In dien Hus rukt dat noch na di, man dat Hus is verlaten, du büst dor nich mehr. Een Leven lang hebb ik di kennt un nu allns ahn di? Ik weer de lesde Tied veel bi di, hebb di hulpen, tröst, wenn di dat slecht gung un hapt. Een Deel van mi is ok sturven, in mi is allns koolt, ik bün stief, kann mi nich rögen. Trostlos un trurig, alleen in een swarte Nacht, de nich to Ennen gahn will. Ok wenn ik weet, dat dien Tied aflopen weer, dat piert mehr as ik seggen kann. Dat is so swoor to begriepen, nich to faten. Vandagen nich mehr, morgen nich, nie nich woller. Du büst gahn, ahn dat ik van Di Afscheed nehmen kunn. Leggst dor in dat Bett un büst nich mehr waak wurrn. Op dien Platz liggt noch de Deek, de du jümmers brukt hest, wieldat di to koolt weer. De ool Teepott un dien Tass staht noch op’n Disch. As wenn du bloots kort weg weerst un glieks geiht de Dör apen, man du kummst nich mehr. Van dien Platz kiek ik in dien Garrn, wo dat in all Farven bleuht. Vandagen weer dien Geburtsdag wesen. Ik schull di nich jümmers Blomen mitbringen, hest du seggt. ‚Man nu kannst du di dor noch an freun‘, weer mien Antwoort. ‚Wenn du unner de Eer büst, hest du nix darvon.‘ Denn hest du nix mehr seggt un smustergrient. Un nu gah ik un legg di Blomen op dien Graff.