Dat Kinnergraff un de junge Deern

Na‘n Friedhoff is Greta west. Nu sitt se bi ehr Nahversch in de Klöneck, elkeen hett‘n Tass Koffie vör sik stahn.

„Wat dat doch so gifft! Dor kenn sik een ut mit de jungen Lü vandaag!“, seggt Greta. „Al‘n ganze Tiet seh ik, dat‘n junge Deern, so dörteihn Johr, sik afmöht an‘n lütt Kinnergraff. Harr al ehder wat an daan worden mosst! Man se kriggt dat fein torecht. Harr ik ehr nich totruut. Weest woll, dat weer so een, wo du denkst, de hett anners nix as Slagers un Fernsehn in‘n Kopp. Ik segg: ‚Entschuldigen Se man,

Frollein! Is dat ehr lütt Süster of Broer, de hier liggen deit?‘ ‚Se könnt ruhig du to mi seggen, so oolt bün ik noch nich‘, antert se. ‚Is mi recht‘, segg ik, ‚ik fraag man bloots, wiel dat mi dat gefallen hett, wo du dat Unkruut angahn büst.‘ – ‚Ja, ik bün dor lang nich bi west, ik gah nu woanners na‘t School’, meent se. As ik fraag, of ehr dat denn nümms afnehmen kann, seggt se, dat dat nich geiht – un dat dat nich so eenfach is – un – dat dat eben nich geiht.

De Deern druckst wat rum, will nix seggen un will doch woll wat loswarden. Un wat meenst, wat dor ruut kummt? Siet twee Johr kümmert se sik um dit Graff, pläägt dat un plannt‘t Blomen – un weet nich, well dor to Rooh brocht is. Un so vertellt se: ‚Ut mien Klass harrn wi een van uns verloren, dat gung us all düchtig nah, un so keem ik to‘n eersten Maal hierher. Bi de Gelegenheit seeg ik dit lütt Graff, dat leet so verlaten un verwohrlost – un dat dee mi weh. Siet de Tiet kümmer ik dor mi üm, weet aver nich, wo lang noch.‘“