Sparjelsäsong hammer

De Buure hannt wisse on jröne Stange för ons us de Ähd jebuddelt, on mer bruche se bloß noch zo koofe on zo verkimmele. Och wenn mr met de Wulackerei op'm Acker nix mieh am Höötche hät, jöwt et noch vill zo donn, bes mr sech dat edele Jemös met Jenoss op de Zong zerjonn losse kann. Alleen dat Koofe es schonn en Wessenschaff för sech. Mr moss pingelech jenau sech de Stängelkes aankicke, denn de Köpp owe solle noch jeschlosse sin on nit offe. Onge am Äng darf so'n Sparjelstang op kinne Fall fies drüch wie e Stöck Holz sin, denn en Antikwietät well mr sech jo nit enhandele. Well mr sech nit zovill Ambrahsch en de Kösch aandonn, lösst mr sech schlau sinne Sparjel schonn schälle, domet mr zohuus jenoch Ziet hät, sech öm dat kulinaresche Arranschemang zo kömmere. Jähn kickt mr hüttzedaach öwer sinne Tellerrangk on deht sech kulinaresch ene jlobale Deu mem Drömeröm aan. Sparjel alleen deht et nit. Do kütt so'ne Schmecklecker escht aan et Öwerläje! Parmaschenke odder Serrano? Jumbo-jarnele us Chile odder Lachs us Norwäje? Sushi-häppkes us Nippon odder Lammfillet us Neuseeland? On wat es met de Zauß? Sparjelstange wolle schwemme. Nä, nit bloß en joode Botter wie bei de Omma selech! Et sollt schonn en Estrajon-hollandäs sin odder för dä Jlobetrotter-jeschmack dat exotesche ThaiJras Sößke. Dat i-tüppelche beem Sparjel-sonndaachsmenüh künnt ene frische Frascati odder ene süffije Edelzwicker vom Franzmann sin. Ech sach jetz „Prösterke!“