Ach läädersche – Tande Miinsche unn e guddi Idee
KOLUMNE SAARMÒÒ
Ihr Sabrigger Pladd had mei Tande Miinsche nidd válernd, wie se e paa Jòhr im Schwäbische waa – bei bessere Leidna als Haushaldshilf. Bisje abgefärbd had bloos das „-le“, wo die an alles draan hänge. Wo die „soodele“saan, had sie, widder dehämm „soosche“gesaad. Unn „Ach läädersche“stadd „leider“, wem’má ihr ebbes vòrgejòòmerd had, was sie nidd ernschd holle wolld. „Ach läädersche!“Ausgereschend das hann isch mir als Bub aangewehnd unn bis heid nidd gans abgeleed.
Unn das had mei Kumbel KarlHeinz, e Frihrendner, uff e Geschäfdsidee gebrung. Er wohnd paa Haiser näwe’m – wie er saad – „Discounter seines Vertrauens“. Dord gehd á jede Daa hin: irjendebbes kaafe, awwer vòr allem Schwädzjer halle unn dòòbei die Gäng vásperre.
Neilisch beschwäärd á sisch, die neie Regale in demm Lade wäre so hoch, wer nidd minnischdens änns-achdzisch groos wär, käm ans meischde gaanimmeh draan.
Das hann isch schunn gewusd, weil isch selwer immer widder mòò jemand ebbes vun owwe runnerreische muss. Awwer de Karl-Heinz, e Kobb klääner, saad, er misd immer selwer hoch krawwele, unn das wär e Zumudung! Jedz hann isch mir ne als Tarzan vòrgestelld, wie er sisch am Regal nuffhangeld, unn dòò is es mir rausgerudschd: Ach läädersche! Dòòdruff guggd er misch aan, als wär isch e Weldwunner, stelld sisch uff die Zewe, klobbd má uff die Schuller unn rufd: Genau! Das is es! Isch hann bloos Bahnhof vástann unn wohl ach so geguggd. Unn dann had á gesaad. Das is es doch: e Läädersche. Isch hann doch e Alu-Läädersche dehämm. das holl isch jedz immer mid.
Also isch hann jòò gemännd, der machd Quadsch. Nix is! Jedz, zwei Wuche späder, vázehld á mir, er hädd das tadsäschlisch gemachd, unn das hädd mordsmäsisch inngeschlaa. Nidd nur er hädd alles kridd, was á wolld, all meeschlische Leid wollde sisch sei Läädersche lehne. Er wär ball nim’meh aus demm Lade rauskumm. Unn das had ne uff die Idee gebrung: Er stehd jedz dord vòrm Inngang mid drei Lääderscher unn me Schild: Leiter zu vermieten.
Unn die Leid wäre so froh: Er misd gaanix válange, er krääd freiwillisch sei Trinkgeld. Gaanidd schleschd bei demm bisje Rend. Unn die Daache dääde má änner tringge gehn – forr mei guddi Idee. – Dòò kann isch nur saan: Dangge, Tande Miinsche!
Peter Eckert fühlt sich zwar seit 1945 im moselfränkischen Differten wohl, spricht und schreibt aber nach wie vor rheinfränkisches Sabrigger Pladd.