„Wann der Bauer én de Schdatt kómmt …“

Só hodde mer dò neilich fó Schbass gesaat, wie mer óns aa só e naumoodich Paarkuhr e bésselché tòòpich draageschdellt hodden.

E Satz wó frieher nét selten äärnscht gemonnt wòòr, só vaan oowen erónner óff die, wó aus t Dorf geschdammt hodden. Allään dòòfoor sénn se jò schó fó tòòpich gehall génn. Awwer nie kónntschde heeren: „Wann der Schdätter ówwet Land kómmt…“. Ónn dòòderbei hätt mer dat gewéss meh wie äämò kénne saan. Dò fällt mer die Geschicht énn, wó mer ääner vaa sei Graamäär vózehlt hott: Geboor ónn óffgewax wòòr t Biwwi métten é Saarlui aan t Enn vaan t 19. Jòhrhónnert. Nòò de School dò éset da gleich é Schdellóng kómm bei e besser Fammill – aach én de Schdatt. Et éss ääfach nie weider Nicht bloß der Bauer tut sich schwer, wenn er mal in die große Stadt kommt. Auch wenn ein Mädchen aus Saarlouis mal aufs Land fährt, staunt sie nicht schlecht, was da so alles auf den Feldern wächst. aus Saarlui rauskómm wie lòò nòò Bedòòfingen, wò sei Mamma sei Fammill häär wòòr. Ónn dòò wòòr t dann aach mòòl égelaad óff de Hochzeit vaa sei Kusing. Dòò lehrdet der Lui kennen, e jónger schnatzer Käärl vaan der Gaau. Ó wie se da méddenanner gang sénn ó voorhodde fó se heiratten, dò wóllt der Lui mò aa sei Mäddché aus de Schdatt weisen, wie scheen t bei sie ówwet Land éss. Aan eSónndaach dò hollt der Buu sei Biwwi mét der Päärdswaan én de Schdatt ab ónn hooch gehdet foor e Tierché iwwer der Gaau. Soo hott sich et Biwwi dat alles nét voorgeschdellt. Et éss ääfach nét auset Schdaunen rauskómm, wie scheen et doch lòò oowen óff de Heh wòòr. Et wòòr Herbscht, et Koor óff de Felder längscht geschniet. Dòòmòòls hoddet jò noch kää Mähmaschinn génn, ónn alles hott misse vaan Hand gesenst génn. Ónn dòòderfoor wòòre jò die Schdoppeln óff de Felder néddesó kuurz ó gleichmääßich. Et Biwwi kónnt sich nét voorschdellen, waddet mét die Felder óff sich hott. Awwer weil t sich schénniert hott fó se fròòn, dò hoddet da só simmeliert ónn sich sei aaije Reim dróff gemach. Wie t dannòòwends derhämm wòòr, dò hott sei Fammill gefròòt, waddet alles erleeft hätt. Et vózehlt, wie scheen t óff de Heh wòòr, dat se aa vill Felder vóbbei kómm sénn, ónn óff äämòòl männdet dann: „Ó jétzer wääß ich endlich mò, wó et Féxfeier waxt!“ KARIN PETER SCHREIBT IN DER ALTEN MOSELFRÄNKISCHEN MUNDART. NÄCHSTEN FREITAG ERHÄLT SIE DEN SAARLOUISER „TONTON-PREIS“.