Saarbruecker Zeitung

A Weihnachte­n wéll ma hemm

-

Se gewwt émmer nòmmoh ónn émmer nauer verzehlt, de Weihnachts­geschicht von der jong Fraa Maria ónn ihrem alten Pädder Jupp, von ihrem Wónnerkénd Jesus én der Kripp bei Ochsen ónn Eseln ónn Hirten ónn Engeln ónn komischen Häälijen – ma kann draan glääwen odder nét, awwer eppes éss draan, wat aach haut noch bewejen kann: Weihnachte­n, aach wenn et nur erfónn éss, zéit aan wie e Magnet. Nét ónbedengt nò Bethlehem (wie die Häälisch Famill) odder Jerusalem, nä, ääfach nur hemm, dohin, wo ma gebor éss, wo ma groß génn éss, wo die, mét däne ma groß génn éss, noch lääwen, die wo ma gäär nommoh gesinn gängt, wenichdens äämol ém Joar, ónn wennet am Häälischmo­rjen én der Saarluier Altstadt éss, ónner Polizeibew­achóng: én de Heimat. Marcel Adam, user großer regionaler Sänger, hat én ääm von seine Liddern dän fromme Weihnachts­wunsch wónnerbar formeliert: Liewe Mama, fir Winnachde bin isch do.

Kaum ääner von us glääwt haut noch an dat Märchen vonnem Herrgott, wo sein äänzijen Sunn óff de bockelisch Welt schéckt, fer de greilich Minschen von ihre „Schandtate­n“zu erleesen, éndäm der sich an’t Kreiz schlääen lisst. Dò hätt et fer e Gott doch anner Meechlichk­ääten génn. De anneren Religionen schiddeln iwwer so en Onverstand nur de Kopp…

Awwer der Gedanken, et Bild vo Weihnachte­n éss trotzdem scheen. Mir, héij én Europa, wo mer (noch) Joareszeit­en hann, hann de Herrgottsg­eburt én de kalte Wénter verlaat, én e Schopp, én Stroh, bei’t Véih – damét ma alles herrichten kónnten, die Hämlichkää­t, wo ma fer so e Feschd brauch, fer all die dausend Krippcher, wo ma basteln ónn bewónnern móss. Heimat móss sénn, aach wenn se honnertmò nét stémmt. Kréschdbää­mcher? Schnee? Rendiere mét rode Naasen? Iwwerall barmherzis­ch Minschen? Iwwerall Keeniche mét Geschenker­n fer arm Eltern mét hongrisch Kénnern?

Robert Antelme, e franseesic­her Resistance-Kämpfer ónn KZ-Häftling én Buchenwald ónn Dachau, hat in seinem Buch „L’espèce humaine“(Das Menschenge­schlecht, 1947) iwwer Weihnachte­n 1944 in Gandershei­m nur verzehlen kénnen, et hätt als „Sonderrati­on“e béssjen Nachschlac­h an Hackflääsc­h génn, awwer nét dän Appel, wo innen versproch génn woar. Awwer an däm Daach brauchten se wenichdens nét schaffen ze gehn. An däm Owend hann se all óm de Bollerówen rom gesääß ónn von ihrem Hemm, von der Fraa, von de Kennern gedräämt. Von ihren Häälisch Famillen.

Gérard Carau lebt im moselfränk­ischen Beckingen.

 ??  ??
 ??  ??

Newspapers in German

Newspapers from Germany