Glee, Beddsääscher unn e bissje Graas!
Wann de mier de Daach versaue willschd, danne schwäddschde de beschd iwwer mei Raase im Gaarde. Dò haschde danne ins Weschbeneschd geschdoch, glaab mers! Wie isch mei Raase aangelehd hann, hann isch gedenggd aan so e glään Schdigg Grienes hinnerm Haus – nidd meh! Es muss jò nidd aussiehn wie in Wimmbelde odder uffem Fuusballbladds vum Effdsee! Ääwe nuur e scheener Raase, woo die Leid saan: „Ei gugg mò dòò, wies die dòò so scheen hann hinnerm Haus!“
Wie es Graas noch glään waar, iss jeed Òòmend geneddsd genn, dasses aach waggsd wie e Weldmeischder. Unn danne iss de Raase kumm: Glääne Hälmscher erschd, awwer doch so, dass de haschd saan kinne: Das gebbd mò ebbes! Iwwer die Dseid hadd mer danne dussma gesiehn, wie sisch häämlisch der ään odder aaner Glee brääd gemach hadd unn hinnedraan de Beddsääscher. Was soll isch saan: Iwwer die Moonaade hann sisch die dswei schròhe Brieder uffgefiehrd, als hädde se im Gaarde es Saan. „Na ja!“, hadd mer gedenggd „danne gebbd ääwe geschdoch!“De Nochber hadd sisch alsemò aan de Dsaun geschdelld unn geguggd, unn hadd dòòdebei de Kobb geschiddeld. Midlääd gridd mer jò geschenggd, nuur de Neid muss mer sisch verdiene! Beim Raase gebbdschde aggressiev odder debbressiev. Dedswische gebbds niggs! Dò grischde die Grussele, wann de nuur hinguggd! Isch hann mei Raase gemähd – wies sisch geheerd, jeed Wuch iwwer de Summer, runner unn ruff. Isch hann ne ferdigeddierd unn mid Dauwe-Dung gefidderd. Mei Raase waar mei gans Auemerg. Iwwer de Herbschd hann isch de Raase middem Graasresche abgekehrd unn fier de Winder gudd Kalg verdääld.
Awwer es näggschd Friehjòhr dann die gleisch Geschischd: De Glee unn de Beddsääscher hann sisch brääd gemach wie de Graaf Rodds. Nuur mei Raase hadd sisch glään gehall. Wann mers rischdisch holld, hann mier jeddse hinnerm Heisje alles mid Glee unn drei Graashälmscher drin. De Glee iss so raffenierd genn, dasser sisch unners Messer geduggd hadd, selbschd wie isch de Mäher diefer geleed hann.
Meim Raase hann isch die Wachd aangesaad: Wanner so weider machd, musser nidd dengge, dass isch so Fissemaddendscher midmache. Isch saad dsuu meiner Fraa: „Wanns nidd glabbd, holle mer e Kunschd-Raase, dò hadd mer Ruh unn das hann se beim Fuusball aach so. Dò breischd mer sisch nimmeh uffsereesche unn muss aach nidd meh jeed Wuch mähe.“
Georg Fox schreibt rheinfränkische Mundart. Weitere Infos:www.nachtgedanken-saarland.de