Bis wääs Godd woohin weid wegg geflòò!
Auch beim bloßen Blick auf die Landkarte können Urlaubserinnerungen lebendig werden, findet Georg Fox.
Manschmò fleeds isch misch middem Finger uff der Landkaard in de Sessel unn genn Lufdkuddscher dursch die Weldgeschischd. Dò bin isch mid meiner Fraa gans figgs hin unn wegg vun dehemm, wann mier in Ensemm in de Fliescher schdeie. Mier kumme woomeeschlisch bis nò Iddaalje odder Schbaanje, wann de Fliescher denne Daach aach flied. Annere Länner, annere Biller kumme ääm in de Kobb. Mer laafd dursch die Gässjer vunner glään Schdadd, schnuusd in Läädscher, woos nò Lawwenndel unn Roose rieschd, weil dò Sääf verkaaf gebbd unn Barfimm. Odder mier schbaddsiere iwwer de Maargd fier Gemies unn gugge nòòeme Ob- schd, das mer noch nie gess hann – Kummgwadds unn Babbeijass. Dò fròòd mer sisch, ob mer se schdiggweis odder nò em Killo kaafd. Nääwens aam Maargdbladds kumme mer dursche groos Pordaal inne ald Kirsch. Dò schdaund mer Bauglädds, wie die frieher gebaud hann mid Maamoor unn soo. Wann veleischd geesche Middaach die Òòrjel schbield, huggd mer sisch inne Bangg unnere Glaasfinschder, woo die Sunn in all Faarwe eninn schbiddsd. Unn es iss aach noch scheen kiehl, dass mer gaar nimmeh raus will in die Hidds.
Schbääder leed mer sisch irjendwoo ins Graas unn guggd Läscher in die Lufd. Odder mier hugge gemiedlisch aam Schdrand vum Meer, woo die Welle blubbere unn allgebodd widders Uufer schlaan.
Die Väschel greische unn aus irjend soorer Buddigg kummd Dansmussigg. Allewei heerd mer annere Geschbrääsche, woo die Leid auslännisch schwäddse. Awwer mer kabbierd sò e bissje, was se sisch verdsehle, wann se uffgereeschd schwadduddle wie sunsch nuur ebbes. Mid groos Aue guggd mer iwwer de Himmel – blòò wie nie, woo die Wolge e grooser weiser Ellefand odder e Drache in de Himmel mòòle. Manschmò vergròòdseld aach e Fluuchdseisch mid denne weise Schdreife es Firmemend, weil annere Leid in die Feerije flieje nò Ammeerigga odder veleischd weid wegg bis nò Schiena, woo mer kää Sòòrje unn nuur die Frääd all elään hadd.
De Òòmend huggd mer beim Glääsje rooder Wein in der Tawwern unn esse de Fisch, der dò gebròòd gebbd unn hinnerhäär das siese Desserd, woo mer nidd kennd, was awwer gudd schmaggd. Unn erschd, wann die Bimmel aan deiner Hausdier schelld, fròòschde disch, ob de gans figgs widder dehemm sinn muschd... Kannschd mò siehn, wie billisch mer rumkummd, unn mid was mer hinnerhäär danne aach noch schdrunse kännd!