Die Ohre geschbiddsd!

Frieher hann mier ofd dò gewaad: Hie waar doch die Saarmess gewään! Was hadd mer sisch dòòmòòls die Bään in de Bauch geschdann! Wääschde noch, das waar doch in demm Jòhr, woo mer die Holliwwudd-Schaugel kaaf hann.“„Ei jò, dò hadds doch dswansisch Broddsend druff genn unn de Messebreis noch dedsuu. Soo ebbes vergessd mer nidd!“„Die Schaugel hadd nidd vill gedauchd unn iss längschd uffem Schberrmill.“„Jesses, was sinn dò vill Leid, dò iss jò meh Bedrieb als wie uffem Saarbrigger Bahnhoof!“„Duu dabber dei Masge iwwer die Naas schdribbe. Nidd dass es Korroona nääwens ninwiddschd. Der Dogder dò vòòre guggd, ob de se rischdisch aangedsòò haschd!“„Gummò, de Fridds iss jò aach dò. Iss der schunn soo ald, dasser dòhäär kumme därf? Das hädd isch jò sei lääbdaachs nidd gedenggd!“„Der waar doch bei dier in der Schuul gewään!“„Wie isch in der Schuul sem erschd mò geimfd genn sinn, dò hammer e Schdigg Dsugger gridd, woo alles drin verschdobbeld waar. Heid gebbd in de Aarm geschbriddsd.“„Leddschd Jòhr sinn isch geesche die Gribb in die Aarschbagg geschbriddsd genn. Wenneschens muschde heid nidd de Hinnere freimache.“„Mier grien denne gudde Imfschdoff, hann se geschrieb. Nidd denne, woo mer nòòhäär Kobbweh gridd.“

„Kinndschd jò es Schenniffer aanruufe unn saan, dass mier bei Imfe in der Schlang schdehn. Nidd dasses sisch sorschd, weil mier nidd dehemm sinn.“„Isch fròò misch die gans Dseid: Wäär dsahld das dann alles? Bei der Saarmess hadds dòòmòòls 10 Eiroo Indridd koschd. Dò sinn mier danne nimmeh hin.“„Grien die fiers Imfe niggs? Die ganse Dogdere misse doch bedsahld genn!“„Die sinn vun der Armee!“„Gebbd dòòdefier in de Aarm geschbriddsd, weil die vun der Armee sinn?“„Duu bischde awwer aach nidd vun Dummbach!“

„Mennschde, mier sinn dsem Naachdesse widder dehemm? Wie lang muss mer danne dò hugge?“

„Ei soo lang, bis owwe uffem Fernseh dei Dsahl drann iss.“„Dò muss isch mei Naasefahrraad aanduun, sunschd grien isch das gaarnidd mid.“„Es Errigga hadd gesaad, se kinnd de ganse Daach dò bleiwe. Es wäär scheen waarm unn mer kinnd all Leid gugge. Mansche gääde schdrahle wie e Baddschäämer, wann se aan der Reih wääre, als häddese de Seggser im Loddo. Unn hie kummd dei Dsahl gans gewiss, wann de lang genungg guggschd.“

„Dò isse! Jedds gehds ab dursch die Midd in die Kabbien bei de Dogder. Hinnenòò muschde noch e Virdelschdunn waarde, obs der woomeeschlisch rauhlisch gebbd, awwers Errigga hadd gaarniggs geschbierd.“