Mundart – en Hilf bei de „Integration“?
Unsere Kolumnistin erinnert sich zurück, wie einst Mundartgedichte als Integrationshelfer dienten.
edipcahamrMòòòlò – n nt, o dcòhò meh per Zuufall - die Fernsehsendóng „Nachtcafé“én t 3. Prógramm geguckt: „Dialekt angesagt oder peinlich?“Häärnòò, dò sémmer die „Mundartprójekte“égefall, wó ich voor Jòhren én de Saarluier Énneschdatt gemach hott mét ónser „multikulti“Schoolerkénner. Die ihr Fammillen hodden aus aller Hääre Länner geschdammt – wie gesaat: mét „Migrationshénnergrónd“, ähnlich wie haaudesdaas.
„De Saarluier Schdattmusikanten“, dat wòòr mein eerscht „Nachdichdóng“é Platt – én de neinzijjer Jòhre geschrief foor en Schoolerfescht én ónser klää Gróndschool „St.Ludwig“métten én de Énneschdatt vaa Saarlui. E paar Jòhr schbääder, nämmlich 1999, dòò hann dann ónser Schoolerkénner dat Gedicht voorgetraa óff de Biehn én t Landratsamt, wie de Mamm Dr. Edith Braun ónn ich ónser „Saarlouiser Mundartbuch“dòòmòòls voorgeschdellt hodden. Wat en Erleefnis foor ónser Schoolerkénner awwer aach foor die vill Zuuheerer én der Saal!
Kännt vaan die Kénner kónnt noch dat alt Platt schwätzen, aach die nét, wó ihr Fammillen aus de Énneschdatt geschdammt hodden. Ó soo hann dann allegaar deer Text, wó ich geschrief hott, aausewenzich gelehrt wie e Fremdschpròòch! Kää Kénd wòòr besser wie dat annert! Et hott jò dòòderfoor sówwisoo kään Noote génn. Wat hodde mier méddenanner e Gaudi!
É mei letscht Kólumne, dò hann ich jò vózehlt vaa mei Wisitt dò neilich én de Waagasser Kita. Dòò hoddich jò e paar grooß Bildtaafeln métgehóll – wó ich seit Jòhren óffheewen – gemòòlt vaa mei
Schoolerkénner én t Fach „Bildende Kunst“. Dat wòòr dòòmòòls, wie ich „Der Saarluier Schdruwwelpeeter“é Platt geschrief, ó mei Klass ihr gemeinsamer Ófftrétt hott bei mei Buuchvorschdellóng bei der „Pieper“odder ónner annerm aach óff ónser Schoolerhoff bei der „Weltkindertag“.
Ó wann ich seréckdenken, dòò gehdet mer durch der Kopp, wie wichdich doch ónser Mundartprójekte wòòren foor de Intégratioon vaan die vill Migrantekénner én ónser klää Saarluier School. Mer kann ruich saan, die gemeinsam
Prójekte, die hodde gutt geholf! Odder annerschder gesaat: Se wòòren dòòmòòls só eppes wie en „Intégratioonshilf“, wat ich jò gar nét só geplaant hott.
Die Fernsehsendóng dòò letscht, die hott mich óff de Idee braat, mòòl dòò driwwer se schreiwen.
Karin Peter lebt in Wadgassen und schreibt in der alten moselfränkischen Mundart von Saarlouis.