Πούτιν εναντίον Μουσολίνι. Σημειώσατε 2
Εν μέσω κρίσης οι Ιταλοί ψηφίζουν την Κυριακή, καλούμενοι να αγνοήσουν θεωρίες περί ρωσικού δακτύλου, αλλά και το φασιστικό υπόβαθρο της πιθανότερης επόμενης πρωθυπουργού τους
Κανείς από τους δύο δεν ήταν υποψήφιος, αλλά η «παρουσία» τους στον προεκλογικό αγώνα στην Ιταλία ήταν καταλυτική. Από τη μια ο Ντούτσε, ο «παππούς» του κόμματος, που όπως όλα δείχνουν θα κόψει πρώτο το νήμα και θα ορίσει και την πρώτη γυναίκα πρωθυπουργό στην Iστορία της χώρας. Η Τζόρτζια Μελόνι, ηγέτης των Αδελφών Ιταλών, ενός κόμματος που η ίδια δημιούργησε πριν από ακριβώς δέκα χρόνια, στηριγμένη στις φασιστικές παραδόσεις, μια πολιτικός που ανήκει στο «φυτώριο των ξανθών ταλέντων» του Μπερλουσκόνι και είχε γίνει αντιπρόεδρος της Βουλής στα 29 και υπουργός στα 31 της, θα αναλάβει να πείσει τον υπόλοιπο πλανήτη ότι υπάρχουν και «υπεύθυνοι λαϊκιστές» ή, αν προτιμάτε, «μετανοημένοι φασίστες».
Έχει δώσει το στίγμα της αρκετές φορές, όταν για παράδειγμα είχε παραδεχτεί ότι «ο Μουσολίνι είχε κάνει και λάθη, όπως οι ρατσιστικοί του νόμοι και η είσοδος στον πόλεμο», αλλά από «ιστορικής πλευράς» στην κληρονομιά του συμπεριλαμβάνονται και πολλά θετικά στοιχεία. Στις τελευταίες ομιλίες της αποφεύγει φυσικά αναφορές στον Ντούτσε και προτιμά να δίνει υποσχέσεις αντιμετώπισης της οικονομικής και ενεργειακής κρίσης, ζήτημα που είναι άλλωστε και το κορυφαίο στη «λίστα ανησυχιών» του μέσου Ιταλού.
Σύμμαχοί της στην κεντροδεξιά συμμαχία θα είναι, εκτός από τον άλλοτε μέντορά της Μπερλουσκόνι, και ο Ματέο Σαλβίνι της Λέγκα, ο οποίος έχει επίσης μετριάσει αρκετά την ξενοφοβική του ρητορική, χωρίς να την έχει φυσικά εγκαταλείψει. Τόσο η Μελόνι όσο και ο Σαλβίνι είναι σαφές ότι επιχειρούν να καθησυχάσουν ανησυχίες στην Ουάσιγκτον και στις Βρυξέλλες για το τι ρότα θα ακολουθήσουν και δείχνουν έτοιμοι να παραμερίσουν διαφορές και αμοιβαία καχυποψία για να συγκυβερνήσουν.
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η σαφής αποστασιοποίησή τους από τη Μόσχα, μετά τον κατακλυσμό των ΜΜΕ στα μέσα του καλοκαιριού με πληροφορίες για το ενδεχόμενο στήριξης του ευρύτερου εθνικιστικού στρατοπέδου από τον «ρωσικό παράγοντα». Η Μελόνι στήριξε την εμπλοκή της Ιταλίας στον πόλεμο της Ουκρανίας, υιοθετώντας τη γραμμή Ντράγκι και καταδίκασε μαζί με το Σαλβίνι τις τελευταίες κινήσεις της Μόσχας.
Ποιον θα ψηφίσει ο... Πούτιν;
Εδώ μπαίνει στο παιχνίδι ο δεύτερος μεγάλος «πρωταγωνιστής εξ αποστάσεως», ο Βλαντίμιρ Πούτιν. Ως μια σαρκαστική απάντηση στις θεωρίες περί «ρωσικής ανάμειξης» στις εκλογές η ρωσική πρεσβεία στη Ρώμη δημοσίευσε ένα κολάζ με φωτογραφίες του Ρώσου Προέδρου με όλους του πρώην Ιταλούς πολιτικούς πρώτης γραμμής. Η μόνη που έλειπε από αυτή τη συλλογή υπενθύμισης ήταν η Μελόνι, ενώ σε περίοπτη θέση βρισκόταν ο καβαλιέρε, ο οποίος ποτέ δεν έκρυψε την συμπάθεια του για τον Ρώσο «εθνάρχη» και εμμέσως και για τις μεθόδους του. Ο υπερήλικας πλέον Μπερλουσκόνι έμπλεξε πάντως, εξαιτίας κάποιων δηλώσεών του την Πέμπτη το βράδυ, όπου ουσιαστικά δικαιολόγησε την εισβολή στην Ουκρανία ως απάντηση στο αίτημα των ρωσόφωνων μειονοτικών και αναγκάστηκε, μια ανάσα πριν από τις κάλπες, να απολογείται και να εξηγεί τι ακριβώς εννοούσε. Είναι άγνωστο αν αυτό το «παραστράτημα» μπορεί να επηρεάσει τη συνοχή της Ακρο-κεντρο-δεξιάς συμμαχίας, αλλά και τα ποσοστά της. Στις τελευταίες δημοσκοπήσεις, που δεν δημοσιεύονται εδώ και δεκαπέντε μέρες, το «τρίο» αυτό ξεπερνούσε το 45%.
Οι υπόλοιποι παίκτες
Σε ό,τι αφορά τα υπόλοιπα κόμματα, το ενδιαφέρον εστιάζεται στο κατά πόσο θα συγκρατήσουν τις απώλειες τους οι «Πεντάστεροι» και νικητές των προηγούμενων εκλογών. Τότε είχαν 33%, ενώ τώρα θα είναι μάλλον κάτω από 15%. Η κεντροαριστερή συμμαχία Δημοκρατικού Κόμματος, Πρασίνων και Αριστεράς φιλοδοξεί να βρεθεί με ποσοστά κοντά στο 30% στη δεύτερη θέση για να μπορέσει να έχει έναν λόγο που θα μετράει στις μετεκλογικές εξελίξεις. Ως συμμαχία του φιλελεύθερου χώρου αυτοπροβάλλεται αυτή της Δράσης του Κάρλο Καλέντα με το Italia Viva του άλλοτε τρομερού παιδιού της Σοσιαλδημοκρατίας Ματέο Ρέντζι. Αν φτάσουν το 10%, θα πρέπει να είναι ικανοποιημένοι. Οι διάττοντες αστέρες ήταν πάντα ένα χαρακτηριστικό του ιταλικού πολιτικού συστήματος.