«Εκείνη η στιγμή δεν ήταν για εμένα ένα highlight»

Τι σου άφησε εκείνη η στιγμή; «Εκείνη η στιγμή δεν ήταν για εμένα ένα highlight. Γιατί αυτός είναι ένας αγώνας που δίνουμε χρόνια. Εκείνη η στιγμή ήταν το αποτέλεσμα. Εκείνη τη στιγμή ένιωσα την ανάγκη να σταθώ απέναντι στην αστυνομική δύναμη. Σ’ αυτά που αντιμετωπίσαμε εκείνη τη μέρα, αλλά και όλα τα χρόνια που βρισκόμαστε στο κίνημα».

Ο Τάσος είναι ένα παιδί 20 χρόνων. Τα παπούτσια του όμως έχουν γράψει χιλιόμετρα κινηματικής πορείας, ειδικά από την ώρα που πέρασε ο νόμος για την πανεπιστημιακή αστυνομία. Τα χέρια του ξέρουν πώς είναι να κρατά τη δοκό με το πανό. Η φωνή του δείχνει άνετη με τις λέξεις των συνθημάτων, όπως ένας σολίστας με τα τάστα της κιθάρας. Δεν πρόκειται για μια μηχανική αναπαραγωγή τους. Όταν ο αστυνομικός των ΜΑΤ τον ρώτησε ειρωνικά αν θυμάται το Πολυτεχνείο, όπως έλεγε ένα από τα συνθήματα που ακούγονταν, εκείνος απάντησε ότι το θυμάται πολύ καλά. Με την έννοια ότι γνώριζε την ιστορία που χαράκτηκε τότε στις πύλες των σχολών και στους δρόμους. «Ήταν μια κορύφωση της λαϊκής αντίστασης εναντίον του χουντικού καθεστώτος. Εγώ φυσικά τα γνωρίζω αυτά τα γεγονότα πάρα πολύ καλά. Και γι’ αυτό τον λόγο ήμουν κι εκεί εντέλει. Τώρα στον ίδιο τον αστυνομικό μπορεί να του ’χουν πει κάποια διαφορετική ερμηνεία των γεγονότων…» μου λέει.

Τον Τάσο τον συνάντησα το πρωί της Τετάρτης, παρόντα σε ακόμη μία διαμαρτυρία στα Προπύλαια, μία βδομάδα έπειτα από «εκείνη τη βραδιά». Οι φίλοι και σύντροφοί του έδειχναν να περιβάλλουν με αγάπη την προβολή που πήρε. Εκείνος, με σεμνότητα πάλι, κάθε φορά που ξεκινούσε να απαντήσει μια ερώτηση για εκείνον, συνέχιζε συμπληρώνοντας ότι για τα ίδια ζητήματα παλεύουν και οι συνάδελφοί του. Μου εξήγησε τι κράτησε το βήμα του ανυποχώρητο και το βλέμμα του σταθερό. «Αυτό που κάνει η αστυνομία, ειδικά τώρα, τον τελευταίο καιρό, είναι προσπάθειες να τρομοκρατήσει τον κόσμο. Έχοντας βιώσει την καταστολή και σε παλιότερες πορείες, ένιωθα μια αγανάκτηση. Από την αρχή που περπατούσαμε προς το Σύνταγμα ο αστυνομικός με χτύπαγε με την ασπίδα».

Να όμως που η απόπειρα εκφοβισμού ενός διαδηλωτή εξελίχθηκε σε σημείο αναφοράς για να μην φοβάται κανένας και πουθενά να κατέβει για το δίκιο του. «Όλος ο κόσμος που με έχει αναγνωρίσει, με έχει χαιρετίσει, μου ’χει πιάσει το χέρι και μου λέει συγχαρητήρια, είμαστε μαζί σου, είμαστε με όλο το φοιτητικό κίνημα». Πίσω από τη μεγάλη διάδοση του βίντεο κρύβεται ο λαϊκός θυμός. Που έχει να κάνει με το σύνολο των πιέσεων που δέχεται η κοινωνία. «Πιστεύω πως εγώ έδωσα ένα πρόσωπο και μια κατεύθυνση σ’ αυτή τη λαϊκή αγανάκτηση. Ο κόσμος βλέπει ένα πρόσωπο που βρίσκεται απέναντι στην αστυνομία και στον αυταρχισμό της Νέας Δημοκρατίας. Εγώ θα μείνω εδώ πέρα. Έχω φάει ξύλο, έχω φάει δακρυγόνο, με έχεις καταστείλει με όποιον τρόπο μπορείς, δεν θα κάνω όμως βήμα πίσω. Γιατί απ’ αυτό εξαρτάται το σήμερα,

το τώρα μου, αλλά και το μέλλον». Αυτή η στάση δεν εντοπίζεται μόνο σε μια μειοψηφία φοιτητών, όπως διατείνεται η Νίκη Κεραμέως. Αν ήταν έτσι, «δεν θα είχε περάσει ενάμισης χρόνος χωρίς να καταφέρουν να βάλουν μέσα την αστυνομία. Δεν θα είχαν μαζευτεί 5.000 άνθρωποι στο ΑΠΘ, δεν θα είχαμε κάθε βράδυ, από την ώρα που ανακοίνωσαν ότι θα μπουν μέσα οι ΟΠΠΙ, φοιτητές στις πύλες».

Και εκτός αυτής της πλευράς της πραγματικότητας, υπάρχει και εκείνη που σχετίζεται με τις πραγματικές ανάγκες των σχολών και την πραγματική διάσταση του φαινομένου της παραβατικότητας. «Οι ίδιες οι έρευνες της αστυνομίας δείχνουν ότι τα πανεπιστήμια είναι από τους πλέον ασφαλείς χώρους, με ελάχιστη καταγεγραμμένη εγκληματικότητα». Παρ’ όλα αυτά, υπολογίζεται ότι έχουν δοθεί «πάνω από 30 εκατομμύρια ευρώ για την πανεπιστημιακή αστυνομία, τη στιγμή που ο προϋπολογισμός για τα έξι μεγαλύτερα πανεπιστημιακά ιδρύματα της Ελλάδας φτάνει τα 27». Απώτερη επιδίωξη της κυβέρνησης είναι «ο αποκλεισμός της ελεύθερης διακίνησης ιδεών μέσα στις σχολές, η εντατικοποίηση των μαθημάτων σπουδών για να πας σε ένα πανεπιστήμιο που να είσαι μονάχα για να βγάλεις το μάθημά σου, να πάρεις ένα χαρτί και να μην κάνεις τίποτα παραπάνω. Είναι αδιανόητο να περιγράφουμε το μέλλον ενός πανεπιστημίου με αυτόν τον τρόπο».

Απέναντι σ’ αυτό το μέλλον που ετοιμάζει η κυβέρνηση, το βλέμμα το ξέρουμε. Βρίσκεται στο πρόσωπο του Τάσου. Αλλά και κάθε συμφοιτητή του, όπως θα συμπλήρωνε.

Ο 20χρονος Τάσος, φοιτητής στο ΕΜΠ, μιλά στην ΑΥΓΗ της Κυριακής για το αγέρωχο βλέμμα με το οποίο αντιμετώπισε τα ΜΑΤ, για όσα ακολούθησαν μετά τη μαζική διάδοση της φωτογραφίας και για τον καθημερινό αγώνα με τους συμφοιτητές του μπροστά από τις πύλες των σχολών τους