Σε ταληράκια

Η Μελόνι, λοιπόν, θα γίνει πρωθυπουργός της Ιταλίας.

Και θα κάνει κυβέρνηση με τους δύο πλέον ανυπόληπτους σαλτιμπάγκους της ιταλικής πολιτικής σκηνής: τον Μπερλουσκόνι και τον Σαλβίνι.

Σε μερικούς μήνες θα τα έχουν κάνει μαντάρα και θα τραβάνε ο ένας το χαλί κάτω από τα πόδια του άλλου, αλλά το θέμα δεν είναι αυτό.

Το πρώτο θέμα είναι το εξής.

Δεν πρόκειται για επέλαση της Ακροδεξιάς στο πολιτικό σκηνικό. Πρόκειται για συνολική μετάλλαξη της Δεξιάς.

Η κλασική Δεξιά, με θεσμικές αναφορές, δεν υφίσταται πλέον. Όχι μόνο στην Ιταλία, αλλά και στη Γαλλία.

Και κατά έναν τρόπο και στην Ισπανία, όπου η παραδοσιακή Δεξιά έχει κάνει μια σκληρή στροφή για να αντέξει την πίεση από τη διαρκώς ισχυροποιούμενη Ακροδεξιά.

Δεύτερον. Η στροφή των ψηφοφόρων προς την Ακροδεξιά είναι απάντηση στην κρίση του ευρωπαϊκού οικονομικού μοντέλου. Από το οποίο οι άνθρωποι δεν έχουν να περιμένουν απολύτως τίποτα.

Αυτό το μοντέλο στην Ιταλία το εκπροσώπησε ο Ντράγκι. Στηρίχτηκε από όλο σχεδόν το πολιτικό σύστημα και κυβέρνησε χωρίς να ρωτάει κανέναν, με τη σκληρή λογική του τραπεζίτη.

Στον κόσμο αυτό το μοντέλο σημαίνει μόνο ανισότητες, φτώχεια, διάλυση του κοινωνικού κράτους και μηδενική ελπίδα για καλύτερη ζωή.

Έτσι ένα κομμάτι των ψηφοφόρων στράφηκε άνετα στην Ακροδεξιά, που του υπόσχεται λιγότερη Δημοκρατία, περισσότερο αυταρχισμό, να πνίγει τους πρόσφυγες στη θάλασσα και να τους αποκλείσει από τα κοινωνικά επιδόματα στη στεριά.

Ένα άλλο κομμάτι, με περισσότερο αυτοσεβασμό, απλώς δεν πήγε να ψηφίσει. Γιατί ένιωθε ότι με την ψήφο του δεν πρόκειται να καταφέρει τίποτα.

Τρίτον. Η Μελόνι έχει ένα φασιστικό παρελθόν για το οποίο δηλώνει περήφανη. Και ο κόσμος την ψήφισε επειδή αυτό το θεωρεί πλεονέκτημά της. Αυτό είναι επικίνδυνο.

Το κόμμα της Μελόνι ξεκίνησε από πολύ μικρά ποσοστά. Για να μεγαλώσει, έκανε, φυσικά, τις αναγκαίες αισθητικές προσαρμογές. Και αυτό ακριβώς ψήφισε ο κόσμος: εύπεπτο φασισμό. Αλλά φασισμό.

Ας μην μας κάνει εντύπωση η ευκολία με την οποία ακουμπάει τον φασισμό ο κόσμος της Δεξιάς. Ο φασισμός είναι δημιούργημα της Δεξιάς και οι δίαυλοι επικοινωνίας υπάρχουν πάντα.

Τέταρτον. Η Μελόνι έχει στρογγυλέψει αυτά που χρειάζεται για να μπορέσει να κυβερνήσει. Είναι φουλ υπέρ της Ουκρανίας, έχει φιλοευρωπαϊκή ρητορική και ζητάει απλώς αναθεώρηση των Συμφώνων Σταθερότητας.

Οπότε τα «η Ιταλία για τους Ιταλούς» κ.λπ. της δίνουν πολιτική δύναμη, χωρίς να ενοχλούν σοβαρά το σύστημα.

Ακούγεται, ας πούμε, ότι θα κρατήσει τον υπουργό Οικονομικών του Ντράγκι. Καταλάβατε.

Πέμπτον. Η Αριστερά στην Ιταλία στερείται εναλλακτικό πρόγραμμα, ενότητα και οργανωμένη κοινωνική δύναμη.

Στην Ισπανία που έχει εναλλακτικό πρόγραμμα τα καταφέρνει πολύ καλύτερα παρά τις δυσκολίες. Και στη Γαλλία φάνηκε πόσο εύκολα την εμπιστεύεται ο κόσμος όταν έχει να του δώσει κάτι.

Και τελευταίο. Η δική μας Δεξιά εδώ, όπως και το ακραίο Κέντρο πετάνε τη σκούφια τους για τέτοιου είδους εξελίξεις.

Γιατί χαίρονται όταν από τις κρίσεις βγαίνει στο προσκήνιο η Ακροδεξιά και όχι η Αριστερά.

Γιατί έχουν εύκολο το επιχείρημα «εμείς ή ο λαϊκισμός» σε όποιον αμφισβητεί την πολιτική τους.

Που εν προκειμένω λειτουργεί εναντίον της Αριστεράς.

Και γιατί επιβεβαιώνουν ότι τα περί προσφύγων που θα αλλοιώσουν τον πολιτισμό μας και τα περί νόμου και τάξης δουλεύουν μια χαρά.

Άρα, αυτός που πρέπει να κάνει τα κουμάντα του είναι η Αριστερά. Αυτό.